Wt/zea/spuge

Zeêuws

Etymologie

Aore vurm van spoege. 't Is nie gezeid dat 't Zeêuws dit woôrd uut 't 'Oôg-'Ollands ei geleênd, mae dae liekt 't wel op.

Omschrievienge

spuge werkwoôrd

• spoege, spieë (in aollebei de zinnen)
  • "Dae spuug ik nie op", zeide d'n dieen. "Dat ao-je noe echt nie moete doee." (Jan Zwemer, De sprookjes van Moedertje Jans en de faobels van Jodocus. Den Boer/De Ruiter, Vlissienge, 1992: blz. 50)

Uutspraek

[ˈspyɦə], [ˈspyɣə]

Vervoegienge

infinitief	spuge(n)
gerundium	te spugen(e)
tegewoordigen tied	ik spuug	oôns spuge(n)
	jie spuug(t) (spuge)	julder spuge(n)
	'ie spuug(t)	'ulder spuge(n)
flejen tied	ik, jie, 'ie spoog, spuugde	oôns, julder, 'ulder spoog, spuugde(n)
gebieënde wieze	spuug(t)
onvoltoôid deêlwoôrd	spugende
voltoôid deêlwoôrd	ei (g)espoge(n), (g)espuugd
Ziet vò details en verschillen tussen de Zeêuwse dialecten 't artikel Zeêuwse grammaotica op Wikipedia.

Opmerkienge: aors as in modern 'Ollands bin de sterke vurmen in 't Zeêuws wè gebrukelijker.

Aore vurmen

• spugen in Zeêuws-Vlaendere en op oôstelijk Zuud-Beveland
• spoege, spoegen
• spieë
• spuchelen, spuggele, spuggelen
• spêkelen

Aore schriefwiezen

• spuhe (gin standaerdschriefwieze)

Vertaeliengen

Ziet bie spieë.

Bronnen

• Dr. Ha.C.M. Ghijsen (red.), Woordenboek der Zeeuwse Dialecten. Van Velzen, Krabbendieke, 1964, ¹⁰1998: blz. 910