Wt/zea/horen

Zeêuws

Omschrievienge

horen

• aore spellienge van hôren

Nederlands

Etymologie

Ziet bie 'oôrn en 'ôre.

Omschrievienge

horen
zelfstandig naemwoôrd m

1. 'oôrn, veraol in de zin van natuurlijken 'oôrn van 'n beêste

werkwoôrd

2. 'ôre, mee d'ôren waerneme
3. 'ôre, z'n plekke è (in, op, bie...)
4. 'ôre, volgens (ongeschreve) regels moete (dikkels as 'ulpwerkwoôrd)

Uutspraek

[ˈɦoːrə(n)]

Opmerkienge: bie horen as zelfstandig naemwoôrd bluuft d' [n] dikkels t'ôren bie sprekers die 'm vadder verwaerlôze.

Verbugienge

horens meêrvoud, horentje verkleinwoôrd

Vervoegienge

infinitief	horen
tegewoordigen tied	ik hoor	wij horen
	jij hoort	jullie horen
	h/zij hoort	zij horen
flejen tied	ik, jij, h/zij hoorde	wij, jullie, zij hoorden
gebieënde wieze	hoor
onvoltoôid deêlwoôrd	horend(e)
voltoôid deêlwoôrd	heeft gehoord
Ouwejaerse vurmen: jullie hoort (alternatieve vurm) ꞏ h/zij hore (anvoegende wieze) ꞏ hoort (gebieënde wieze meêrvoud)

Afleiiengen

• aanhoren
• behoren
• toehoren
• uithoren
• overhoren
• verhoren

Saemenstelliengen

• horendol

Uutdruksels

Ziet ok bie hoorn.

• Iemand de horens opzetten, iemand mee 'n ander bedriege

Afstammeliengen

• horing Afrikaons (zelfstandig naemwoôrd)
• hoor Afrikaons (waerneme)
• hoort Afrikaons (moete)