Wt/zea/afbluve

Zeêuws

Etymologie

Van af- en bluve.

Omschrievienge

afbluve

nie anraeke
z'n eige nie moeie (mee iets)
nie praote over iets (deu 'n taboe)
- Kees is doôd, van 'im moe j'afbluve.

Opmerkienge: 't vòwerp van afbluve oor uutgedrukt as 'n plekbepaelienge of as 'n vòzesselvòwerp: dae bluuf ik maer af, van zukke zaeken moe j'afbluve.

Uutspraek

[ˈɑfˌblyvə]

Vervoegienge

infinitief	afbluve(n)
gerundium	af te bluven
tegewoordigen tied	ik bluuf af	oôns bluve(n) af
	jie bluuf(t) af (bluve(n) af)	julder bluve(n) af
	'ie bluuf(t) af	'ulder bluve(n) af
flejen tied	ik, jie, 'ie bleef af	oôns, julder, 'ulder bleve(n) af
gebieënde wieze	bluuf(t) af
onvoltoôid deêlwoôrd	afbluvende
voltoôid deêlwoôrd	is af(g)ebleve(n)
Ziet vò details en verschillen tussen de Zeêuwse dialecten 't artikel Zeêuwse grammaotica op Wikipedia.

Varianten

Synoniemen

uutbluve (bet. 2 en 3)

Vertaeliengen

letterlijk

Iengels: stay away from
Limburgs: aafblieve (oôstelijk), aofblaive enz. (westelijk), aofblieve (Mestricht)