Momo Vuković (Ivangrad, Crna Gora, 1935 – Slovenija, 2011) je crnogorsko-slovenački vajar, konzervator i univerzitetski profesor.
Biografija
editMomo Vuković je rođen 1935. godine u Beranama. Nakon osnovne škole pohađao je Srednju umjetničku školu (Odjeljenje za vajarstvo) u Herceg Novom, koju je završio u klasi profesora Voja Stanić 1957. godine. Diplomirao je 1963. godine na Akademiji za likovnu umjetnost u Ljubljani u klasi profesora Frančiška Smerduja, a nakon toga magistrirao u klasi profesora Zdenka Kalina.
Slovenska enciklopedija je Vukoviću u 14. svesci (2000) posvetila pažnju s odlomkom koji sadrži najvažnije podatke iz njegovog plodnog stvaralačkog života, a pominje ga i druga knjiga najnovije biografske publikacije s naslovom Ličnosti – veliki slovenački biografski leksikon (2008).[1]
Vajarstvo
editSvoje figure je odlijevao u bronzi i keramici. Autor je više javnih spomenika među kojima su portreti slovenačkog pjesnika Simona Gregorčiča (u Tolminu, Litiji i Argentini), poprsje slovenačkog narodnog heroja Franca Rozmana Staneta u Černomelju, skulptura „Đevojka s knjigom“ i javna figura „Drvo“, obije u Ljubljani, od kojih je druga prije nekoliko godina ukradena.
Samostalne izložbe imao je u Ljubljani, Škofjoj Loci, Piranu, Murskoj Soboti, Dubrovniku, Herceg Novom, Podgorici, na Cetinju, u Beogradu i Trstu. Učestvovao je, takođe, na zajedničkim likovnim izložbama u Ljubljani, Murskoj Soboti, Celju, na Bledu, u Zagrebu, Rijeci, Beogradu, Čačku, Sarajevu, Banjaluci, Parizu, Briselu, Moskvi i Kairu.
Za svoje umjetničko djelo je primio više nagrada, među ostalima i Nagradu Savjeta za prosvjetu i kulture na Dan mladosti u organizaciji CKNO za skulpturu „Žena“ (1961) i nagradu „Srebrna antena“ u Ljubljani (1969).[1]
Restauracija i konzervacija
editPored bavljenja umjetnošću, dugi niz godina je bio zaposlen u Zavodu za zaštitu spomenika SR Slovenije u Ljubljani kao rukovodilac Odjeljenja za restauraciju. Usavršavao se u Veneciji, posebno ga je interesovala zaštita relikata od kamena, pri čemu je postigao počasno mjesto u struci. Više puta je u svojstvu savjetnika i eksperta gostovao i u inostranstvu (Bosna i Hercegovina, Italija i dr.). Bio je savjetnik u Ministarstvu kulture u Vladi Republike Slovenije, kao i počasni član Slovenačkog društva za konzervaciju. Kao ekspert je pozivan da bude član raznih komisija sa međunarodnim značajem, a više puta je učestvovao, takođe, na međunarodnim konzervatorskim kongresima i to kao izlagač ili učesnik (u Italiji, Njemačkoj, na Malti, u Kanadi itd.).
Za konzervatorski i restauratorski rad primio je niz nagrada i priznanja, među ostalima i najveće priznanje iz oblasti konzervacije i restauracije Steletovu nagradu za životno djelo 2000. godine. Bio je, takođe, dobitnik medalje Društva konzervatora Jugoslavije povodom 40. godišnjice istog, medalje povodom 40. godišnjice slovenačke službe za konzervaciju, priznanja za učestvovanja u obnovi poznatog manastirskog kompleksa u Kostanjevici na Krki itd.
Bio je duhovni i fizički otac kopije Robove fontane u Ljubljani, zato se može smatrati i autorom iste.[1]
Pedagoški rad
editPredavao je kao vanredni profesor za restauraciju na Akademiji za lijepe umjetnosti u Ljubljani. Učestvovao je, takođe, u osnivanju Kulturološkog fakulteta na Cetinju, đe je, takođe, bio predavač.[1]
Izvori
edit- Marijan Slabe Momo Vuković (1935–2011) u „Crnogorski glasnik“, glasilo Nacionalne zajednice Crnogoraca Hrvatske i Vijeća crnogorske nacionalne manjine Grada Zagreba, Broj 73, 2012