Wt/zea/oor

Zeêuws

oor o

Ziet bie ôre.

oor o

[oːr], in Nederland ok [oːɻ], [oːʀ]

oren meêrvoud, oortje verkleinwoôrd

blozen tot achter zijn oren, vreêd bloze
de klinkt mij bekend in de oren
de oren laten hangen, de moed laete vaolle
de oren laten hangen naar iemand, luustere nae wat eên te zeien eit
de oren spitsen, inêne op'ôre en luustere
één en al oor zijn, mee aol z'n andacht nae iemand luustere
een gewillig oor vinden, iemand vinde die-a nae je wil luustere
geen oren hebben naar iets, 't niks vinde
het gaat het ene oor in en het andere oor uit, 'ie ont'oudt niks van wat 'n 'oôrt
het is op een oor na gevild, 't is naebie af
het zit tussen de oren, 't probleem zit in z'n 'oôd (mee as biegedachte dat iemand 't buten z'n eigen zoekt)
iemand de oren van het hoofd eten, 'n paerd de rik uut frete (op 'n ander z'n koste)
iemand de oren van het hoofd kletsen, zòvee praote dat d'n ander d'r zot van oort
op beide oren mogen slapen, rustig meuge slaope
tot over zijn oren, glad 'elemaele
van zijn oren maken, van z'n neuze maeke
wel oren naar iets hebben, d'r wè vò opestae
zich achter de oren krabben, zwaere bedienkienge è
zijn oor te luisteren leggen
zijn oren niet kunnen geloven, nie kunne glôve wat-a je g'ore ei
zijn oren voor iets sluiten, wat nie wille 'ôre

Hans de Groot c.s. (red.), Idioomwoordenboek. Verklaringen en herkomst van uitdrukkingen en gezegden. Van Dale Lexicografie, Utrecht/Antwerpen, 1999: p. 612-6