Еуфемия Барат (*8. януар 1928. - †7. октобер 1990.), учителька
| Еуфемия Барат | |
|---|---|
| Народзена | 8. януара 1928. |
| Умарла | 7. октобра 1990. (62) |
| Державянство | югославянске |
| Язик творох | руски, сербски |
| Школа | Учительска школа, Зомбор |
| Период твореня | 1952-1989 |
| Жанри | просвита, образованє |
| Похована | у Вербаше |
Биоґрафия edit
Еуфемия Нота народзена 8. януара 1928. року як друге дзецко у доме Ани и Янка Нотових у Руским Керестуре. Мала старшого брата Владимира познатшого як Трифон (то му було мено дате у церкви на кресценю). Фемка ходзела у валалє до оводи а потим, од 1936. року до основней школи. Такой по ошлєбодзеню жеми 1945. и 1946. року вона ходзела до нїзшей ґимназиї у Руским Керестуре бо жадала предлужиц свойо школованє. Вше жадала буц учителька та ше 1947. року уписала до учительскей школи у Зомборе. Штирирочне школованє Еуфемия Нота закончела 1951. року и уж наступного 1952. року достала перше роботне место як учителька у основней школи у Коцуре. Була активни член тедишнього коцурского Културно уметнїцкого дружтва "Николай Ґоґоль" а запаметана є як ґлумица у вецей театралних фалатох.
Зоз основней школи у Коцуре Еуфемия Нота 1956. року прешла на роботу до Основней школи "Светозар Милетич" у Вербаше. У тей школи 50-тих и 60-тих рокох отримованa порядна настава руского язика у нїзших класох. Зоз дзецми робели вецей руски учителє и учительки.
1957. року Еуфемия Нота ше одала за Йовґена Барата по походзеню зоз Коцура. Нєодлуга, у другей половки 1958. року, Баратово достали дзивочку Оленку.
Еуфемия Барат 1967. року була вибрана за заменїка директора Основней школи "Светозар Милетич" и на тей длужносци препровадзела 4 роки. У тим периодзе вона координовала и орґанизовала наставу на руским язику.
Року 1989, по наполнєтих 37 рокох службованя у школи як учителька, Еуфемия Барат пошла до пензиї.
Нажаль, у заслуженей пензиї Еуфемия Барат, вєдно зоз супругом Йовґеном, уживали кратко. О рок по пензионованю, дня 7. октобра 1990. року, Еуфемия Барат и єй супруг Йовґен погинули у чежким транспортним нєщесцу при Новим Садзе. Поховани су 8. октобра 1990. року на теметове у Вербаше.
Литература edit
Вонкашнї вязи edit
Осемрочне школованє за шицки дзеци (V), Саша Сабадош, Руске слово, 2. октобер 2023.