Wp/grc/Ναὸς τῶν Δομινικανῶν (Ἐρφούρτη)

Ὁ Ναὸς τῶν Δομινικανῶν (Γερμανιστί: Predigerkirche) προτεσταντικὸς ναὸς ἐν μέσῃ τῇ Ἐρφούρτῃ ἐστίν. Εὑρίσκεται ἐν τῇ ὁδῷ Μαΐστορος Ἔκχαρτ.

Ἱστορία

Τῷ ἔτει 1229, ὅταν οἱ πρῶτοι Δομινικανοὶ ἀφίκοντο εἰς τὴν Ἐρφούρτην, ἔπρεπε ἀγοράζεσθαι ἔδαφος πρὸς τὸ οἰκοδομεῖν παρεκκλήσιον. Ταῖς ἑπομέναις δεκαετίαις, αἷς οἱ μοναχοὶ ἐδυνήθησαν λαβεῖν ἢ ἀνταλλάξεσθαι μερικοὺς ἀγρούς, ἤρξοντο περικυκλούσθαι τὰ ἅπαντα καὶ ἱδρῦσαι ναόν τινα καλὸν τοῖς ἔτεσι 1260-οῖς. Ἡ φάσις ἡ πρώτη περιέλαβε τὴν περὶ τῆς ἁγίας τραπέζης ἄψιδα. Ἐν τῇ συνεχείᾳ ἐκτίσθησαν ἡ ἀνατολικὴ πτέρυξ τοῦ περιστύλου μετὰ τῶν τῶν μοναχῶν κοιτόνων ὑπὲρ τοῦ ἱεροφυλακίου καὶ βιβλιοθήκη, τραπεζαρία, συνοδικὴ αἴθουσα ἐν τῷ ἰσογείῳ. Αὐτὰ τὰ οἰκήματα μετὰ καλῶν θολῶν ὡς τήμερον ἐντυπωσιακά ἐστιν καὶ πολὺ καλῶς διατηρημένα κατὰ τὴν ἀρχικὴν κατάστασιν.

Ἐν τῷ ἀνδρώνι ὁ Μαΐστωρ Ἔκχαρτ ἀπήγγειλε τοὺς καλουμένους Λόγους τῆς διδασκαλίας (Reden der Unterweisung). Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦν τότε ἡγούμενος, ἰδιοκτήτης καὶ ἐπικεφαλὴς τῆς θρησκευτικῆς ἐπαρχίας Saxonia, ἣ ἔτεινε ἀπὸ τῆς Βοημίας εἰς τὴν Βαλτικὴν Θάλασσαν. Τότε ἦλθε καὶ ὁ πᾶς διδασκαλικὸς κάνων τῶν Γενικῶν Σπουδῶν (Studium generale) εἰς τὴν μονήν. Ἐκ τούτου, τὸ μοναστήριον ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἐστεγάζετο πλέον ἢ ὀγδόντα μοναχούς.

Διήγησις

Ὁ νάρθηξ ὁ μακρὸς μετὰ στίχου λεπτῶν στηλῶν οὐ πρὸ τοῦ ἔτους 1380 ἐτελέσθη. Τὸ τέλος αὐτοῦ, ἡ μάλιστα ἀντιπροσωπευτικὴ ἑσπερινὴ πύλη, φαίνεται μικρότερα εἰκών τοῦ τριγώνου τῆς Μετροπόλεως τῆς Ἁγίας Μαρίας. Καὶ τοῦτο τεκμήριον ἔστω τοῦ αὐτὸν τὸν ναὸν σπουδαῖον ἄγαν εἶναι.

Ἡ πολιτεία ἡ πᾶσα τῷ τὴν τρίκλιτον βασιλικὴν ἱδρύεσθαι μετέχει. Διὰ τοῦτο βλέπονται πολλὰ οἰκόσημα καὶ τῶν οἰκιῶν καὶ τῶν φρατριῶν ἐν τοῖς βασικοῖς στοιχείοις τῆς θόλου. Μερικαὶ φρατρίαι κανονικῶς συνόδους τε καὶ συλλογὰς διεπράττοντο παρὰ τοῖς Δομινικανοῖς, ἡ φρατρία ἱματιουργῶν ἐνταύθα καὶ ἴδιον νεκροταφεῖον εἶχε. Ἡ Ἀστικὴ βουλὴ ἔχρη τούτῳ τῷ ναῷ φανερῶς καὶ συχνῶς.

Μετὰ τὴν Μεταρρύθμισιν οἱ τοῦ συνεδρίου γέροντες ἐσπουδάζοντο περὶ τῆς αὐξήσεως τοῦ πάλαι μοναστηρίου καὶ ἔταξαν τὴν ἵδρυσιν σχολῆς τινὸς ἐν τῇ μονῇ. Ἀλλὰ ὁ ναὸς ἐνοριακὸς ἐγένετο. Μετὰ τὴν συναγωγήν πολλῶν μικρῶν ἐνοριακῶν κοινοτήτων, ὁ Ναὸς τῶν Δομινικανῶν ἐγένετο ὁ ναὸς ὁ μέγιστος τῶν ὀπαδῶν τοῦ Μαρτίνου Λουθήρου ἐν τῷ ἄστει. Τῇδε καὶ κατ'ἐνιαυτὸν ἡ κερυγματικὴ ὁμιλία ἐν τῇ πρώτῃ ἡμέρα τοῦ νέου ἀστικοῦ συμβουλίου ἦν. Ὡς κύρια προτεσταντικὴ ἐκκλησία γένοιτο ἀντίβαρον εἰς τὴν Μητρόπολιν τὴν καθολικὴν ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τοῦ ἀρχιεπισκόπου τῆς Μαγεντίας οὖσαν.

Βλπέπε ἐπίσης

Προτεσταντικὸν Συγκλητικὸν Γυμνάσιον

Ἐξωτερικοί σύνδεσμοι

Οὐικικοινά

Ἰδὲ τὰς εἰκόνας καὶ τὰ κοινὰ τὰ ἄλλα περὶ τοῦ Ναοῦ τῶν Δομινικανῶν

Κυρία δέλτος τῆς ἐνοριακῆς κοινότητος

Πηγή

Sparkassen-Kulturstiftung Hessen-Thüringen (ed.): Kulturelle Entdeckungen. Thüringen. Band 3, 2010, ISBN 978-3-7954-2461-9, σ. 78-79