Piemontèis: can

Nòm masculin

(plural: can; feminin: cagna; feminin plural: cagne) /'caƞ/

Mamìfer domesti dla famija Canidi, géner Cane, dovrà për cassa, difèisa, companìa, agiut, terapìe e via fòrt.

Manere ëd dì: Andé a finì a can e bërlan: finì mal. Andé a can e bërlan: rangesse 'me ch'as peul. Andé coma ij can a van a pe: as dis ëd na ròba ciàira, passìfica, gnanca da dëscute. Avèj na facia da can: dì le còse sensa rëspet. Avèj na frèid da can: avèj tanta frèid. Bate ël can dnans al luv: Sërché ëd buté l'aversari su na fàussa stra. Can e pòrs: tuti quanti, ëdcò coj ch'a l'avrìo nen ël srit o a son nen tant bon. Can gròss: përsonalità amportanta. Dé ël lard ai can: sgheiré, an dasend dle ròbe a chi a-j mérita nen. Dësvijé ij can ch'a deurmo: Creesse dij problema inùtij. Dé un can a mné: manché un randevó. Drissé le gambe ai can: sërché ëd fé lòn ch'a smija o a l'é impossìbil.
Sinònim: taboj, pomin (schersos), fido, garuf (gergal)
An d'àutre lenghe: alman: Hund; anglèis: dog; esperanto: hundo; fransèis: chien; italian: cane; latin: canis; spagneul: perro.

Gribàud