شاعـــــــــــــــــــــری
شاعری فطرت ساڈے چار چوپھیر کھنڈیر رکھی ہے چودھاروں نظماں تے شعر وچھیے پے ہِن کہیں ویلےتھل دے ٹبیاں تے چوڈویں رات دی چاندی نظماں تے شعراں دے آدر وچ تھل دے چھتّاں تے چاندی وانگوں چمکدے ہوئے ٹِباں تے صفاں وچھیندی ودی ہوندی ہے تے پوری رات چندر اناں صفاں تے مِصرعہ ، مصرعہ تے شعر ، شعر کر کے لہیندا رہے ویندے
کھگلاں دی پالی وچوں ہوا جیرے ویلے سیٹیاں مار کے لوریاں سُنڑیندی ودی ہوندی ہے اونہہ ویلے آلھنڑے وچ سُتے ہوئے پکھی اناں لوریاں دی چس وچ جاگدے رہے ویندن اے ہوا دے لوریاں وی تاں شاعری ہے
بُور توں جھور بیریں دی گھاٹی چھاں تے ِتتِراں دی کِڑک وی تاں شاعری ہے کنہوں سرینہہ تے کنہوں سَر وچ نظماں پوتیاں کھڑیاں ہِن شاعری تاں قدرت ساڈے چارچدھاروں کھنڈیر رکھی ہے
روہی دی ریت دے رول تھیوو تاں روہی وچ روح نچدا ہے میڈا زاتی خیال اے ہے کہ روہی ہے وی روح کول
خیر گڑھ توں ڈیراوڑ توڑیں تے ڈیراوڑ توں چانڑاں توڑیں بُھردیاں ہویاں کندھاں تے کئ لوک داستاناں چھاپے کھڑن
اُٹھیں دی قطار کئیں مصرعے وانگوں ریت تے تردی ودی ہوندی ہے
جتھاں چھیڑو ونجلی وچوں سُر کشید کریندے ودے ہوون ول ونڑ ونڑ کوں اونہہ سُر دی مستی تے نچویندے ودے ہوون
جتھاں ہاکڑا اپنڑے جوبن دے گاونڑ گاندا ودا ہووے اے شاعری نی تاں کیا ہے
کہیں سَکے ٹوبھے تے بیٹھے ہوئے پکھیاں دی گفتگو وی تاں شاعری ہے شاعری تاں قدرت ساڈے چار چوپھیر کھنڈیر رکھی ہے
دامان دے کچے گھراں دی کچی کندھ دی ڈلواڑ وچ لالی دے پِلکدے ہوئے بچے گلی دے وچ لالی کوں گوہ نال لڑدیں ہوئیں ڈیدھے بیٹھن تے پِلکدے بیٹھن اُناں دے تاں اے علم وچ وی کونی نانگ اُنہاں دی تاڑ اچ ہے اے بچاں دے پلکار تے ماتم وی تاں مصرعے ہن
دُل دامان دی تریہہ دَگ تے دنگدی ہوئ تریہہ شاعری ہے کہیں جنڈی دے مُنڈھ وچ مکوڑاں دی موئ ہوئ گُوپھی اپنڑی تس دا نصاب لکھ کے سُتی پئ ہے
کہیں کریٹے دے پُّھل دا ،،ڈوڈا،، ڈیلا تھیونڑ توں پہلے جیرا اپنڑے اندر پانڑی سانبھ کے کویلیاں دی تس وسمیندے
حرمل اپنڑے اندر دے سیک کوں جیری خوشبو دان کریندے
اے خوشبو اے پُھولاں دا پانڑی سب شاعری ہے
کہیں کال کڑیچھی دا دھمی نال خیر دی مینہہ دی صورت پڑھ کے اُچی اُچی ٹالھی تے پھوکا وی تاں شاعری ہے
روہ دے غاراں وچ لٹھے روہ دے دربار ہوونڑ دی علامت ہن اناں درباراں تے غٹر غوں وی تاں شاعری ہے کِڑی کِڑی ڈیوے روہ دی چوٹی توں ستاراں وانگ نظردن
روہ تے آیت وانگوں لہندی ہوئ رات وی تاں شاعری ہے شاعری تاں قدرت ساڈے چار چوپھیر کھنڈیر رکھی ہے
شعور آلی اکھ وچوں چونڑ کر کے اپنڑے حصے دے نظماں چاونڑیاں ہِن