غزل
میݙی پہلی پرائم کہاݨی ہک درزاݨی
روح رانجھݨ دی کلھی راݨی ہک درزاݨی
من مچلی تھی ڳالھ میݙی ہے ٹال چھوڑیندی
ہے کوئی میݙے ہاݨ دی ہاݨی ہک درزاݨی
ادھی وستی اوں کوں ݙیکھݨ آ کھڑدی ہے
جیلھے بھرے کھوہ توں پاݨی ہک درزاݨی
جیجھا موسم ہووے اتھاں پھل کِردے ہن
جتھاں کھل تے یار الاݨی ہک درزاݨی
پہلی نظراں سینے وچوں دل کڈھ گھندی
شکلوں ہے معصوم نماݨی ہک درزاݨی
عشق فقیر کوں ہوں ݙین٘ہ کولوں رنگ لڳ ڳے ہن
جیلھے عشق دی چادر تاݨی ہک درزاݨی
لکھاں سوہݨیاں سسیاں کئی شہزادیاں ݙٹھیاں
لیکن میݙے من کوں بھاݨی ہک درزاݨی
ݙو نیناں دی ݙوری پا تے دل کوں چھیکے
لا ٻہندی نیناں دی چھاݨی ہک درزاݨی
بر چا کیتس میݙے دل کوں میں توں شازم
میݙے توں ہے ڈھیر سیاݨی ہک درزاݨی
فیض احمد شازم