Wq/or/କବିତା/ ସନ୍ଥ କବୀର/୮୪: ସାକ୍ଷାତକାର ମୃତ୍ୟୁ ସହିତ

ସାକ୍ଷାତକାର ମୃତ୍ୟୁ ସହିତ

କେଉଁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆରେ ମୋ ମନ ଟାଳିବୁ ନାମ ଭଜନ,
ବାଲ୍ୟ ବୟଷ ଖେଳରେ ଗଲା, ଯୁବା ବେଳେ କାମେ ମନ ।

କୁଞ୍ଚିତ ଚର୍ମ ଢଙ୍କା ଶରୀର, ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟେ ଶରୀର ଥରେ,
ଆଉଜିବାକୁ ଜଷ୍ଟି ଉପରେ, ସମୟ ହିଁ ବାଧ୍ୟ କରେ ।

ଶୁଭେନି କାନେ, ଦୃଷ୍ଟିରେ କ୍ଷୀଣ, ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ଅସହ୍ୟ,
ଦାନ୍ତ ଗୁଡିକ ଗୋଟିକି ଗୋଟି, ନିଅନ୍ତି ଧୀରେ ବିଦାୟ ।

ତୁମର ପତ୍ନୀ ପୃଷ୍ଠ ଦେଖାନ୍ତି, ପୁତ୍ର ଦିଏ ଅପମାନ,
"କହୁଛି ବୁଢ଼ା ଅଧିକ କଥା, ଶୋଇରହି ସାରା ଦିନ" ।

ଅବଶେଷରେ ଖଟରୁ ଆଣି, ଥୋଇବେ ଭୂମି ଉପର,
ସଞ୍ଚିଲା ଧନ ରହିବ ଘରେ, ଚାଲିଯିବୁ କାହିଁ ଦୂର ।

କବୀର କହେ, ସେତେବେଳକୁ କେଉଁ ବାଟ ତୋର ଥିବ ?
ସାକ୍ଷାତକାର ମୃତ୍ୟୁ ସହିତ ଯେତେବେଳେ ଆସିଯିବ।