اوجوش،
اوخان،
بهار
هچینه درچه دَوَسته داریمی.
هوا سر شلختان واگرد سر صدا،
شل قولی زاکان گوم گومه،
توفنگان گلف گلف لاب کونی،
پاییز ابری آسمان تاما بشکنِه.
آسمان بیگیفته،
دار برانده،
سل تهب به سر،
نما بولند.
شب، توفنگ دیل پوری مرا،
هوایی مرغ را فایه داره.
بهاره،
باغ به باغ،
زیمین خو سبز پرپرا،
خولی تی تی فوون ره
داره.
بولند آسمانا
فاندیره
به چنگا گیفته خاکا
خوشکه دار
باهار ابر چوم
جه ارسو هیست هیست.
مِوه آرِه
ای وار دِه
دار.
او روز رِه،
کی چئن
می دس فارس نییه.
خاک دوکود
جنگل چوم
چلّه امبست
شوروم
آسمانا پستا کود
دار و خال
بال به بال
کس کسا ورخه دیهیدی تا بهار
وختی گول
خو دیم کولا سیلّی امره-
سرخا کود
بهار، خجالتی مره-
بمرد
اگر آیِه کولاکو ورف امره ورفانِه
اما هچین
بهار ره
خانِه
جنگلانا
وارجینا صدا نترسانه
دارانا-
تبر دومان غورصه یه.
پرنده
بی بهار ناجه
یخ بزِه زمستانه جا
وانجایه
می پوشت ایشکنِن رِه
تی جان غرامته
نانی آ خاله مِوه یی؟