Любомир Рамач (*22. януар 1941. - †29. април 2005.), длугорочни новинар, бувши директор и на вецей заводи главни и одвичательни редактор новинох „Руске слово”
| Любомир Рамач Киме | |
|---|---|
| Народзени | 22. януара 1941. |
| Умар | 29. априла 2005. (64) |
| Державянство | югославянске, сербске |
| Язик творох | руски |
| Школа | Штредня економска, Нови Сад |
| Универзитет | Економски факултет, Суботица |
| Период твореня | 1966-2005 |
| Жанри | новинарство, публицистика |
| Поховани | у Дюрдьове |
Биоґрафия edit
Любомир Рамач ше народзел у Дюрдьове 22. януара 1941. року. Оцец Яким и мац Мария нар. Варґа. Любомир мал шестри Ану и Ксению. Основну школу закончел у Дюрдьове а Штредню економску школу у Новим Садзе. Потим Любомир Рамач закончел Економски факултет у Суботици як стипендист Землєдїлскей задруґи „Перши май” з Руского Керестура та – по согласносци давателя стипендиї – такой од 1. авґуста 1966. року почал робиц як новинар у НВУ „Руске слово”.
У новинох робел шицки новинарски роботи, Ище як стредньошколєц и студент вон бул вонкашнї сотруднїк тих тижньових новинох. Потим новинар-сотруднїк, та новинар-редактор политичней рубрики, заменїк главного и одвичательного редактора, вец главни и одвичательни редактор (1974-1983, 1987-1993. и 2000-2005), та директор новинско-видавательней хижи (1979-1987). У 1993. року зменєни є прето же нє пристал же би новини постали пропаґандни глашнїк тедишнього режима. Людски и професийни понїжованя през полни седем роки го у духу нє зламали, бо нє бул сам у такей ситуациї, алє зато начали його тїлесне здравє.
Под час октоберских пременкох бул єден з найглавнєйших ношительох активносцох коло зменьованя дотедишнього руководительства у „Руским слове”, та му зоз согласносцу Кризного штаба зверене дальше ушорйованє новинох. Так уж о три днї после историйних пременкох у нашей жеми роботни колектив ше самоорґанизовал и уж 13. октобра 2000. року новини єден час виходза зоз преширену назву – „НОВЕ РУСКЕ СЛОВО”. Ушорел го Любомир Рамач як окончователь длужносци главного и одвичательного редактора. Аж о рок и официйно постал главни и одвичательни редактор зоз полним штиророчним мандатом.
Цали свой роботни вик Любомир Рамач –Киме (зоз тим псевдонимом ше подписовал под свойо афоризми цо их обявйовал у новинох) препровадзел у „Руским слове”. Воно було його други дом, його єдина фамилия.
Пре хороту, по нєполних 38 рокох новинарского стажу, 31. марца 2005. року пошол до пензиї.
Велїм своїм колеґом остал у паметаню, бо ше од нього учели буц добри новинаре, обєктивни и благочасни репортере. Дюрдьовчанє го буду паметац и по кнїжки-моноґрафиї „Културни живот Руснацох у Дюрдьове 1900-2000”, а глумци бувшого АРТ „Дядя” як єдного зоз своїх сновательох и членох Управного одбору и секретара у єдним мандату.
Любомир Рамач умар (самозабойство) 29. априла 2005. року у Новим Садзе, после длугей и чежкей хороти. Поховани є у Дюрдьове 30. априла 2005. року.
Литература edit
Вонкашнї вязи edit
ЄДНО З ВИЗНАЧНЄЙШИХ РУСКИХ ДРУЖТВОХ – КУЛТУРНО УМЕТНЇЦКЕ ДРУЖТВО „ТАРАС ШЕВЧЕНКО”, вебсайт Vojvođanske vesti.rs, 16. decembar 2016.
Рамач, Любомир: Културни живот Руснацох у Дюрдьове 1900-2000, Видаватель КУД "Тарас Шевченко", Дюрдьов, 2000. рок, 176 боки .