Ирина Копчански Кнежевич (*7. април 1915. - †10. октобер 1983.) револуционерни активист, учаснїца у НОБ од 1941. року.
| Ирина Копчански Кнежевич | |
|---|---|
| Народзена | 7. априла 1915. |
| Умарла | 10. октобра 1983. (68) |
| Державянство | австроугорске, югославянске |
| Язик творох | руски, сербски |
| Школа | Ґимназия, Вербас |
| Универзитет | Студиї математики,
Универзитет у Беоґрадзе |
| Период твореня | 1940. - 1965. |
| Жанри | просвита, дружтвено-политична робота |
| Похована | Нови теметов у Беоґрадзе |
| Припознаня | Партизанска памятнїца 1941, Орден
братства и єдинства ІІ шора, Орден заслугох за народ ІІ шора, Орден за храбросц, Медаля за храбросц и Орден роботи ІІІ шора |
Биоґрафия edit
Ирина Копчански ше родзела у Старим Вербаше 7. априла 1915. року у худобней роботнїцкей фамилиї. По законченю основней школи и ґимназиї у Вербаше, Ирина 1934. року пошла на студиї математики до Беоґраду, дзе ше уключела до студентскей орґанизациї „Самопомоц“ котра, медзи иншим, пририхтовала младих людзох за укапчованє до Союзу комунистичней младежи Югославиї (Скою). Єй оцец Михал тиж бул антифашиста, активни учаснїк у народноошлєбодительним руху. У 1942. року бул загарештовани и осудзени на доживотни гарешт. Живот му ше закончел у злогласним нємецким лаґре Дахау. Так и Ирина 1940. року постала скойовка и рушела шлїдами свойого оца.
Револуцийна драга edit
Под час окупациї Югославиї з боку фашистичних окупаторох 1941. року Ирина Копчански ше врацела до Вербасу и активно ше уключела до илеґалней роботи. На два заводи була гарештована. По другим гарештованю (1942. року) зоз вербаского гарешту ю однєсли до злогласней „Армиї“ у Новим Садзе. Осудзена є на два роки цемнїци, котри витримала у сеґединским „Чилаґу“. Медзитим, вона и там предлужела револуционерну роботу. Такой накадзи була випущена з гарешту (на початку 1944. року), зоз помоцу вербаских товаришох, илеґално прешла до Сриму на ошлєбодзену територию и ступела до оружийней борби. Зоз свою єдинку прешла Босну и Герцеґовину и здобула чин капитана.
По ошлєбодзеню кратки час робела у Сплиту у политичним оддзелєню Югославянскей войновей флоти, а потим закончела студиї и врацела ше до Вербасу, дзе робела як професор математики. Єден час була и директор Основней школи „Светозар Милетич“ у Вербаше, алє пре характер служби свойого супруга (официр ЮНА) знова пошли до Сплиту и Ирина Копчански Кнежевич робела як просвитни роботнїк аж по одход до пензиї (1965. року). Потим ше преселєли до Беоґраду. Пред конєц живота пожадала ше врациц до свойого Вербасу и ту себе купела хижу, адаптовала ю, алє у нєй длуго нє пожила.
Умарла у Вербаше 10. октобра 1983. року, а похована є зоз шицкима воєнима почесцами у Беоґрадзе на Новим теметове.
Припознаня edit
За свою револуцинерну дїялносц Ирина Копчански Кнежевич достала велї одликованя и припознаня. Медзи нїма найважнєйши: Партизанска памятнїца 1941, Орден братства и єдинства ІІ шора, Орден заслугох за народ ІІ шора, Орден за храбросц, Медаля за храбросц и Орден роботи ІІІ шора.
Гоч ю животна драга одведла далєко од Руснацох, Ирина Копчански Кнежевич добре бешедовала по руски. Аж ше з часу на час опробовала и як автор литературних роботох инспированих зоз НОБ, хтори були обявени у „Литературним слове“ и „Пионирскей заградки“.
Литература edit
1. Дю. Латяк: Ирина Копчански-Кнежевич (1915-1983), Народни календар 1984, „Руске слово“, Нови Сад,1983, боки 103-104.