ရခိုင်နယ်နိမိတ်ရေ ခေတ်အဆက်ဆက်မှာပြောင်းလဲလာခရေ။ ဒွေင်စန္ဒြား (တိုင်းစန္ဒြား) လက်ထက်မှာရခိုင်နယ်နိမိတ်ရေ ဂင်္ဂါမြစ်အရှေ့ဘက် ကမ်းခြေတစ်လျှောက် ကျယ်ပြန့်ခရေ။ ဘင်္ဂါ ၁၂မြို့မှာမောက်သူဇာ၊ ဒက္ကာ၊ ဂန်ဘီလာ၊ သီလက်၊ ပဋိက္ကရား၊ ဂင်္ဂါသာရ၊ စစ်တကောင်း၊ ဂေါတောပလ္လင်၊ ကံသာ၊ တိလိင်္ဂါ၊ ဘောရိသတ်နန့် ရောင်ဖြူရို့ ဖြစ်ကတ်ရေ။ လေးမြို့ခေတ်မှာထိုနယ်မြေတိအပြင် သရက်မြို့လည်း လက်ဝင်ဖြစ်ခရေ။ ၁၆၆၆ ခုမှာစစ်တကောင်းကို မဂိုရို့ သိမ်းပြီးနောက် ပင်းဝါနန့်လမားရေ နယ်ခြားဖြစ်ခရေ။ ၁၇၈၅ ခုမှာမြောက်ဦးကျပြီးနောက် နတ်မြစ်ရေ နယ်ခြားဖြစ်လာရေ။ အင်္ဂလိပ်ရို့ သိမ်းယူရေ ၁၈၂၅ ခုမှာရခိုင်နယ်ရေ တောင်ဘက်မှာမော်တင်အထိ ဟိခရေ။ ၁၈၆၅ ခုမှာရခိုင်တောင်တန်းနယ်ကို သီးခြားခွဲထုတ်ရေ။ ၁၈၉၃ခုမှာသံတွဲခရိုင်ကို ကျောက်ချွန်ချောင်းမှ ပိုင်းပြီး ယင်းချောင်းတောင်ဘက်မှ တောင်ဘက်မော်တင်အထိကို ပုသိမ်ခရိုင်ထဲသို့ ပေါင်းထည့်ခရေ။ ၁၉၃၅ခု မှာပလက်ဝနယ်ကို တောင်တန်းအုပ်ချုပ်ရေးမှာထည့်ခရေ။ ထိုနယ်ရေ ၁၉၄၈ခုမှာချင်းဝိသေသတိုင်းမှာပါလားရေ။ ဂုလက်ဟိ ရခိုင်နယ်နိမိတ် အကျယ်အဝန်းမှာ ဧရိယာစတုရန်းမိုင် ၁၄၂၀၀ ကျန်ဟိတော့ရေ။[1]
ကိုးကား
edit- ↑ ရခိုင်သုတအဘိဓာန် - အောင်လှသိန်း (၂၀၁၅)