(၁) မယ်ဆွက်လွမ်းစွ မချိလှတည် ကျေးမြဇမ္ဗူ ရှင်ရပ်သူ။ ။ သူကကျန်းမေ့ မခွေ ့မညွတ် မဆွတ်မလွမ်း မရှမ်းမသွယ် ကြာရေးနှယ်လျှင် ရွှေခြယ်ပြောက်သန်း ပြောင်မျှရွှန်းသည် မြနန်းသလွန် စက်ရာကျန်ခဲ့ပြန် လျှောက် ခန့် လျှင် တွေမူ ရှည်နေကြာမြင့်၊ မဝံနှင့်တော့၊ မတင့်ပေခဲ့၊ နှလုံးမဲ့ကား နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်း၊ ယုံကယ်ကောင်း လျှင်၊ ယောင်းယောင်းဖြားဖြား၊ စကားဟူက နှိမ့်ချချေတင်၊ ရှင့်ဆင်းပြင်းသည်။ ။ မြင်လျှင် မောင်သိရ မည်ကို။ ပလေ။
(၂) ရွယ်မှတ်စမ်းက တချောင်းပတည့်၊ ကျေးမြဇမ္ဗူ။ သိသည့်မူလော၊ သူတပါးနား၊ သို့ထွေပြားကို ကြားသိ လေနိုး၊ မယ်ရှက်စိုးစ္စ၊ ဆောင်းမိုးစကြာ နေကာသမျှ မင်းများဦးကင်း ထိမ်ဆီနင်းသား ချစ်ခြင်းမိဘ၊ မှန်းထိမ်းကြ၍ စိုးရပိုင်လေ ဖြစ်သောထွေကြောင့် ရစ်ခွေပတ်ဝိုက်၊ ကြင်မိလိုက်ရှင့် သည်၌အပ ဘဝနောင်ရှေ ့လည်း မတွေ့ကြုံလို မွတ်ဆိုလှယ်လှယ် သည်သူနှယ်ကို ဝမ်းဝယ်ထွေထွေ မတတ်ချေတည်း။ ခေါင်ဗွေမြင်းမိုရ် ရှင်ထိပ်ဆိုဝယ် လိုလို ရာရာ၊ စေပါသမျှ ကုန်မောလှ၍ ပြင်ပသိမ်းမွေး နှုတ်အပ်ကျွေးသည်။ ။ ထိုကျေးပင်ကို မျှရည်ဆို။
(၃) သွယ်ဆွတ်ရွမ်းကျ၊ ဖြိုက်မောလှ၏၊ ကြွေမျသည်းအူ သူသို့စိတ်ဝမ်း လွမ်း၍ဆွတ်လွယ်၊ ချစ်သည်းသတ်လည်း မိန်းပြတ်ကြေဆူ၊ ပျောင်းပျပူစွ၊ ရွှေတူခြယ်ရေး ရှစ်ရပ်ကျေး။ ထုံးသေးပတ်ကုံး ရပ်အလုံးကို လွှမ်းပုံးမိုးပြန့်၊ နေနှယ်ကွန့်သည် သည်နန်းတရိုး။ မင်းတို့မျိုးကို ချစ်ကျိုးယှိမူ၊ ထင်သသူက၊ ပျောင်းပူပန်းရိ၊ ချင်ဘွယ်ယှိစ္စ၊ ပျံဘိချေမောင်။ လျင်အောင်မကြာ လာပြန်ခဲ့မူ ဝေလာတောင်ထွဋ် နတ်များရှင်ပန်း၊ ပျံ့ မွှန်းလှိုင်ကြူ ဆင်ရာမူကား မဉ္ဇူဂမုန်း အင်းမန်းနှင့် တောင်ကုန်းထိပ်တွင် မြတ်ဆံရှင်ကို။ ဆက်တင်ညွတ်ရို စကြည်ညို။