ရခိုင်ဘုရင်တိ လက်ထိအခါက ဘင်္ဂ(၁၂)မျိုးထိကို ပိုင်စိုးအုပ်ချုပ်ခဖူးပါရေ။ အချို့က ဘင်္ဂလား၊ ဟစ်ဇာလီ၊ ဩရိသ၊ ချန်းဒခန်၊ မစ်ဒနာပူရ၊ ဘာတြဘူ၊ ဘက္ကလာ၊ ခူလေမန်ဘက်၊ ဗျူလွှာ၊ ဒက္ကာ၊ ရာဇာမဟာဟု ဆိုကတ်ရေ။
ရခိုင်ရာဇဝင်၌ ဘက္ကာလာ၊ ဗျူလွှာ၊ ဒက္ကာ သုံးခုအပြင် မောက်သူဇာ၊ စပ္ပယ်၊ သီရိပုတ်၊ သျုနာကင်း၊ ဇော်ဂီတာယာ၊ မြုံ၊ သက်၊ စန္ဒပုတ်ဟူပနာ ပါဟိရေ။
မင်းရာဇာကြီးစာတမ်းမှာ မောက်သူဇာ (မူချီဒဗတ်)၊ ရောင်ဖြူ (ရောင်ပူရ်)၊ ဒါကာ (ဒက္ကာ)၊ ဂန်ဘီလာ (ကုမ္ဘီလာ)၊ သီလက် (သျှီလက်)၊ ပဋိက္ကယား (ကုမ္ဘီလာနန့် သျှီလက်နယ်အောက်ပိုင်း)၊ ဂင်္ဂါသာရ (ဘင်္ဂလားနယ် ခူလနာ တလျောက်)၊ စစ်တကောင်း၊ ဘာရီဆက် (ဘောရိဆာလ်)၊ တိလင်္ကာ (ရေင်းတီး၊ ဟတ္တိယာ၊ ဗက္ကာကျွန်းစုတိ)၊ ကံသာ (ကာနာဖူလီ)နန့် ဂေါ်တော်ပလ္လင်ရို့ ဖြစ်ကတ်ရေ။
ဘင်္ဂါဆယ့်နှစ်မြို့သို့ မင်းစောမွန် တိမ်းရှောင်ပြီး ပဆာမင်းက စစ်ကူပေးသဖြင့် ဒေမြို့ရို့ကို ပေးခရေ။ မင်းဘာကြီးလက်ထက်မှ အခိုင်အမာ ပြန်ရရေဟု ရခိုင်ရာဇဝင်ရို့က ဖေါ်ပြရေ။ [1]
ကိုးကား edit
- ↑ ရခိုင်သုတအဘိဓာန် - အောင်လှသိန်း (၂၀၁၅)