၁၆၈၇ ခုမှ ာတိုင်းပြည်မှာဝက်သက်ရောဂါပေါက်ပနာ လူတိစော် သီကတ်အတွက်နန့် စပါးအတောင်း တစ်ရာကို ငွေဒင်္ဂါးသုံးဆယ် ပေးရလီရေ။ (ကိုယ်ရံတော်ရို့ဧလစာမှာ လေးဒင်္ဂါးသာ ဖြစ်ဧ) ၁၇၈၆ ခုနှစ် ဝါဆို၊ ဝါခေါင်၊ တော်သလင်းလတိုင်အောင် ကျားရဲဧ၊ ထမင်းငတ်ဧ၊ စပါးအတောင်း တစ်ရာကို ဒင်္ဂါးသုံးဆယ် ပေးရဧ၊ လူသူတိစွာ သေပျောက်ကုန်ဧ။
အင်္ဂလိပ်ခေတ်မှာစပါးဈီးရေ ရွှေဈီးနန့်အတူ ဟိခရေ။ စပါးတင်းတစ်ရာလျင် မူလငါးကျပ်မှ စစ်ကြီးဖြစ်စအထိမှာငါးဆယ်ကျပ်အထိ ဟိခရေ။
၁၉၄၈ခုမှာသာမန်စပါးရေ ၂၈၅ိ မျှ ဟိခရေ။
၁၉၆၂ခုနှစ်မှာ၃ဝဝိ၊
၁၉၇၂မှာ၄၂၅ိ၊
၁၉၇၃မှာ၆ဝဝိ၊ ၁၉၇၄) ၉ဝဝိ၊
၁၉၈၈ မှာ ၁ရဝဝိ ၊
၁၉၈၉ ၂၅ဝဝိ၊
၁၉၉၀ ၄ရဝဝိ၊
၁၉၉၂ ရဝဝဝိ၊
၁၉၉၅ ၈ဝဝဝိ
အစဟိသဖြင့် အသီးသီး ဖြစ်လာခရေ။ ၁၉၆ရမှ ၂၀၀၃ခုနှစ်အထိ အစိုးရ ဈီးနှုန်းထက် ပြင်ပ ပေါက်ဈီးက ကြီးမြင့်ခရေ။ ၂၀၀၃ ခုမှစပနာ စပါးဈီးမှာ ပေါက်ဈီးအတိုင်း ဖြစ်လာရေ။ [1]
ကိုးကာ
edit- ↑ ရခိုင်သုတအဘိဓာန် - အောင်လှသိန်း (၂၀၁၅)