আমাৰ পুৰাণা বাড়ীটা
আমা ছাড়িয়া আইসছেং
আৰো আকটা নেয়া বাড়ীৰ
ছাফা মজিয়াত বসিয়া
ছাড়িয়া আসা বাড়ীটাৰ
কথা ভাইবছেং
আকটা গধূলিগোপালক
আউদৰৰখীয়া কৰিয়া
বাবায় বানোআ বাড়ীটাৰ ঘাটাদিয়া
আকদিন ওর্ণা নিয়া
মাও আসিয়া সোন্দাইছিল
মায়ে ছাফাকৰিয়া মুছা কাঁথিত
উড়িয়া আসিয়া ৰৌদেৰ ফুলগুলা সৰছিল
মায়ে মেলিয়া দিছিল
চুলেৰ লাম্বা ছায়া
জোনাক ৰাত্তি
মাও বাপেৰ সপোনত
কালা কালাকৰিয়া বাঢ়ছিল
গাছপুলিগুলা
বাগানত গুআগুলানে
কতোবাৰ ডাব মেলছিল
পাকিয়া পাণগুলা সৰছিল
বাবায় চেকাৰ-কামিদিয়া
বান্ধিয়া ৰাখা বাড়ীটা হাওলে হাওলে
পুৰাণা হোয়া আসছিল
পুৰাণা ঐ বাড়ী
আমা ছাড়িয়া আইসছেং
সৰাপাতাদিয়া ঢাকিয়া থোআ
বাড়ীৰ আউদোৰেৰ ঘাঁসগুলা
হল্দীয়া হৈছে
আউদোৰ পাৰ হোয়া
নাকাৰী ঘৰটাৰ কাঁথিপর্যন্ত
আমা আৰ্ নাযাই
আমাৰ ৰং আৰ্ ৰৌদদিয়া
আমাৰ নেয়া বাড়ী
আলো হোয়া উইঠছে
আমা নেয়াকৰিয়া আউদৰ বানাইছেং
বকুলেৰ পুলি ৰুইছেং
চেকাৰ-কামি দিয়া
বাড়ীটা আদৰ-যত্নে ৰাইখছেং
বাড়ীৰ কাঁথিত আমাৰ ছাওয়াগুলানেৰ হাঁসি
ৰৌদেৰ মতোন ঢৌ তুলিয়া গড্ডিয়া বেৰাইছে
কতোবাৰ বকুল সইৰছে
বাড়ীটা হাওলে হাওলে
পুৰাণা হোয়া আইসছে
আৰো আকটা নেয়া বাড়ীৰ
ভেঁটি বান্দিবাৰজৈন্যে
ছাওয়াগুলা বাড়ী ছাড়িয়া চলিয়া গেইল
পুৰাণা বাড়ীটাৰ কাঁথিত
আমা
বাঢ়িয়া আসা ঘাঁসগুলা
উখৰিয়া আছেং
আকটা দুইটাকৰিয়া
সৰাপাতাগুলা উড়িয়া আইসছে
মূল কবি: মৃদুল হালৈ
(মূল অসমীয়া কবিতা: "ঘৰ")
কামতাপুৰী ৰাওবদল: কন্দর্পজিৎ কল্লোল