غلامر ضا ارکوازی فرزند محسن یا محمد حسن(مه یسه) از منطقه ی سر جفته از قرا پشتکوه لرستان و ایلام کنونی بوده است وی از طرف والی سمت کدخدایی ارکواز را داشته و از گویندگان سر شناس لکستان است. وی دارای فرزندی بنام احمد خان بوده که در جوانی وفات می یابد شاعر بزرگ ما در رثای این فرزند چکامه ای درد آلود می سراید که می توان گفت چهار چوب - کلیمه های - لکی در آوای غمناک ،مور، از این چکامه نشات گرفته است
باوه یال edit
غلامرضا فرزندی داشته احمد خان نام ، که در عنفوان جوانی رخت از جهان بر می بندد و داغ گرانی بر دل پدر نازک طبع و پر احساس می گذارد ، از اینرو ی پدر دست در انبان اندیشه می برد و بر تارهای رقصان شعر چکامه ای از سر درد می نوازد و می سراید که آنچنان اندوهناک و غم انگیز ست که گویی برای همه ی کسانی که در لکستان عزیزی از دست داده اند سروده شده است.تا کسی به زبان لکی آشنا نباشد و با آوای اندوهناک ،مور، همدم نمی تواند عظمت و شکوه و اندوهناکی این سروده را در یابد.
وه باوه یال دیم وه باوه یال دیم ئو روژ واویلا وه باوه یال دیم حاواس پریشان حالش حال حال دیم سر تا برگش سیا زخال دیم سر قو له ی کاوان وه سیا تم دیم درختان ژه خم چوی چوگان چم دیم داران درختان کلاخی پوش دیم کپو کم دماغ بلبل خاموش دیم کپو واو شیون گال گرمه وه چمان مه رده داشت وه روی ترمه وه من وه باوه یال عهدمان که رده ن من خه م ئو ته م تا روژ مه رده ن روله یه آثار شکار گاهته یه جاگه ی که ل ره م شون راهته ارا چوی جاران دیارت نیه ن مه ر گلکو بانان مه زارت بیه ن که لی ژه کلان مه خواست مزگانی احمد خان مه رده ن وه نوجوانی بی تو چوی ماهی افتاده خاکم برگم پلاسه جامه چاک چاکم روله ژه هجرت افسرده گیانم جز رورو گویا نیه زوانم مه قراز مه رگت تیژ بالم که نه ن شور و شوق و ذوق زنگانیم سه نه ن شو خاوم شه ریک تاف تیژاوه یا حباب نه روی گیژ گرداوه شو تار و روژ تار هردک تار وه من دل چوی تافه ی آو بی قرار وه من چوی صید زده ی تیر گرفتار وه من چوی وی نه روی آو لرزان کار وه من کراس چاک چاکی یخه دریامه چوی صید زخمی ژه گه ل بریامه فدای گالاگال راو چیانت بام شه ل و په ل کفته آهوانت بام فدای مکنزی آتش بارت بام بزم بی همال روژ شکارت بام مکنزیت ساخته ده س حسن بو چخماخ نویرعلی کریم پسن بو هانای هامدلان زامم کاریه ن الا مان دردم نادیاریه ن زامم کاریه ن کار چیه ن ژه ده س موینای سکه سه م نمه یو په یوه س شو وه پژاره روژ وه هولمه چوی سره ی آسیاو دوما دولمه هه ر چه ن مه ده رم دلالت وه دل دل ها وه خطر چوی لانه ی بلبل عاجز وینه مرخ شکسته بالم ملان کویان ملول ژه حالم فلک وه فیکه ی پا پیام که رده ن شو گارم شویمه نازارم مه رده ن خم خوراکمه خم خلاتمه یه آخر سلات روژ نهاتمه بورن بگریوان وه ی زاریمه وه وه ی کوس کفته ی دیاریمه وه من وینه سرسوز کلاوه کنه په ل و پویت ار پای گولاوان مه نه دویه دروینم کوان ته م که رده ن دلم خاپیره شادیم رم که رده ن آلوده ی دردم شکه سته بالم مدام پشیوم دائم حالحالم شرط بو بپوشم جامه قطرانی چوی مجنون بنم سر نه ویرانی شرط بو خوراکم وه لخته ی خوین کم وه ناخن سینه م چوی بیستوین کم شرط بو اندامم پلاس نشان کم شو تا سو قوقوی بایه قوشان کم تا روژ مه رده ن سیا برگم بو ای برگه کفن روژ مه رگم بو او روژه موران سه ر که ن وه گیانم نه مینی ژه گوشت غیر له سو خانم شو گار تا وه روژ کارم زاری بو شعارم افغان بی قراری بو بنورن خلقان رخسارم زرده ن تا باچان غلام، احمدش مه رده ن چاوم کفت او زیدمینگه هر جاران زید هر ئو زیده لیش نیه ن یاران دنگ دوس نیه مرخ دل مه رده ن زنگانیم بیه ن وه بار گرده ن بیلا بمرم هه ر وه ی درده وه وه ی درد گران و رمه گه رده وه بیلا بمرم راضیم وه مه رده ن مه رده ن بیتره ژه زویخاو هورده ن عزرائیل وه یاواش گیانم شیرینه وه جاگه ی مه چم که س که س موینه سراش تاریکه گذرگاش تنگه نه یار نه دیار نه شنه ی دنگه