Ἀνύτη ἡ Τεγεᾶτις, Ἀρκάς ποιήτρια περὶ τὸ 300 π.Χ., δωριστὶ ἐπιγράμματα κομψά τε καὶ χαρίεντα γέγραφεν.
Ἐπιγράμματά τινα
edit
Κύπριδος οὗτος ὁ χῶρος, ἐπεὶ φίλον ἔπλετο τήνᾳ
αἰὲν ἀπ᾽ ἠπείρου λαμπρὸν ὁρῆν πέλαγος,
ὄφρα φίλον ναύτῃσι τελῇ πλόον· ἀμφὶ δὲ πόντος
δειμαίνει λιπαρὸν δερκόμενος ξόανον.
(Παλατινή Ἀνθολογία, IX, 144)
This is the site of the Cyprian, since it is agreeable to her
to look ever from the mainland upon the bright sea
that she may make the voyage good for sailors. Around her the sea
trembles looking upon her polished image.
ΔΕΛΦΙΣ
Οὐκέτι δὴ πλωτοῖσιν ἀγαλλόμενος πελάγεσσιν
αὐχέν᾿ ἀναρρίψω βυσσόθεν ὀρνύμενος,
οὐδὲ περὶ σκαλμοῖσι νεὼς περικαλλέα χείλη
ποιφύσσω τἀμᾷ τερπόμενος προτομᾷ,
ἀλλὰ με πορφυρέα πόντου νοτὶς ὦσ᾿ ἐπὶ χέρσον,
κεῖμαι δὲ ῥαδινὰν τάνδε παρ' ἠιόνα.
(Παλατινή Ἀνθολογία, VII, 215)
No more, exulting in the calm seas,
shall I rise from the depths and thrust through the waves;
No more shall I rush past the beautiful prow of a fair-rowlocked ship,
delighting in the figure-head.
The dark waters of the sea dashed me to land
and I lie here upon this narrow shore.
Τίπτε κατ᾽ οἰόβατον, Πὰν ἀγρότα, δάσκιον ὕλαν
ἥμενος ἁδυβόαι τῷδε κρέκεις δόνακι;
ὄφρα μοι ἑρσήεντα κατ᾽ οὔρεα ταῦτα νέμοιντο
πόρτιες ἠυκόμων δρεπτόμεναι σταχύων.
(Ελληνική Ανθολογία, XVI 231 , Πλανούδη)
“O Pan of the Fields, why do you sit by this lonely shaded wood,
playing on your shrill-sounding pipe?”
“So that my young flocks may feed on these dewy hills,
nibbling the fair-haired plants.”
