Biografija
editVaso Ivanović, vojvoda i brigadir rođen je 1842. godine na Sjenici kao najstariji sin u porodici Bracana Đurova Ivanovića. Bracan Đurov bio je vojvoda od 1841. do 1868. godine, a Đuro Ilijin Ivanović bio je vojvoda u periodu od 1825. do 1840. godine. Vaso je bio učesnik crnogorsko-turskoga rata 1862. godine, tzv. Druge Omer pašine godine, kada se lično predstavio vojvodi Mirku Petroviću-Njegošu stavljajući mu se na raspolaganje da brani Cetinje. Nakon očeve smrti, 1868. godine, postao je vojvoda Kuča i to će ostati do svoje smrti 1902. godine. Za pokazanu hrabrost u tome ratu odlikovan je Medaljom za junaštvo. Učesnik je crnogorsko-turskoga rata, tzv. Veljeg rata 1876–1878. godine kao komandant Donjokučkog bataljona s kojim je učestvovao u borbi na Fundini u sastavu Južne crnogorske vojske kojom je komandovao vojvoda Božo Petrović. U tome ratu odlikovan je Zlatnom medaljom za hrabrost. Kao komandir službovao je u Petoj brigadi do septembra 1882. godine, kad je proizveden u brigadira i postavljen za komandanta Pete brigade. Peta (Kučko-zetska) brigada sastojala se od šest bataljona, 45 četa, šest komandira, šest potkomandira i 44 oficira. Kao brigadir crnogorske vojske pominje se 30. decembra 1883. godine na spisku plata vojnoga činovništva. Godine 1884. bio je član Komisije za procjenu junaštva, zajedno s vojvodom Bećir-begom Osmanagićem, komandirom Velišom Lazovićem i komandirom Nikolom Popovićem.
Imao je dobre odnose s Dvorom i aktivno je radio na razvoju i oslobođenju Crne Gore. Kao vojvoda i brigadir učestvovao je u donošenju brojnih presuda na teritoriji svog brigadnog okruga. Pismenosti se naučio uz svog pisara Velišu Ivanovića. Kao brigadir i vojvoda još za vrijeme ministra vojnog Ilije Plamenca vodio je pismenu prepisku u vezi s rješavanjem nekih vojnih stvari. Kao komandant brigade potpisuje se na jednom aktu od novembra 1884. godine. Reorganizacijom crnogorske vojske 1896. godine postavljen je za komandanta Pete brigade jačine šest bataljona.
Kasnijom reorganizacijom crnogorske vojske postavljen je za komandanta Četvrte brigade jačine šest bataljona. Ovaj položaj pokrivao je i tokom 1901. godine sve do smrti. Knjaz Nikola poklonio mu je kuću u Mosorskoj ulici. Umro je nakon duge i teške bolesti 3. jula 1902. godine na Cetinju. Sahranjen je na groblju u Doljanima kod Podgorice.
Porodica, odlikovanja
editŽenio se dva puta. Prva supruga [ime nepoznato] je bila iz Nikšića iz Oraova, a nakon njene smrti ponovo se oženio Milenom Nikić. Imali su sinove Gavra, Jakova i Jagoša. Jagoša je krstio kralj Nikola Petrović. Jedna ulica u Maslinama u Podgorici nosi njegovo ime od 1999. godine. Odlikovan je Zlatnom medaljom za hrabrost (Obilića medaljom), Ordenom knjaza Danila za nezavisnost Crne Gore, Medaljom za junaštvo, Medaljom spomenicom 1875–1878. godina, Ordenom Osmanlije, Ruskom spomenicom 1877–78. godine i Ordenom Sv. Đorđa.
Poveznice
editIzvori
edit- Martinović Srđa, Generali Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, FCJK, Cetinje, 2016.