Wp/cnr/Ilija Kostić, general-potpukovnik

Rođen je 05. jula 1911. godine u selu Rvaši Donji kraj Cetinja u porodici Filipa Kostića.

Biografija

Nakon pogibije oca na Skadru sa majkom i bratom imao je teško djetinjstvo. Osnovnu školu je završio u Rvašima, a gimnaziju 1932. godine u Podgorici. Upisao je Pravni fakultet u Beogradu i uključio se u studentski pokret. U Školu rezervnih oficira odlazi u decembru 1933. godine, nakon čega se vraća u Beograd i nastavlja vanredno da studira.

Revolucionarni rad

Već kao gimnazijalac u Podgorici prišao je naprednom omladinskom pokretu i zbog učešća u studentskim demonstracijama u aprilu 1936. godine bio je 18 dana u zatvoru u Beogradu, a za vrijeme Belvederskih događaja iste godine ranjen mu je brat Velimir. Juna 1940. godine je i pored velikih teškoća uspio da diplomira na Pravnom fakultetu, da bi po završetku rata doktorirao na istom fakultetu. Kao rezervni potporučnik aprila 1941. godine pozvan je u rezervu i otišao u rat. Zarobljen je sa više desetina hiljada vojnika i oko 800 oficira i sproveden u Beograd u logor. Preobučen u civilno odijelo uspio je da pobjegne i našao se u okupiranom Beogradu. U septembru 1940. godine je postao član KPJ. Nakon bjekstva iz zarobljeničkog logora dobija zadatak da ide u Crnu Goru.

Drugi svjetski rat

Aprila 1941. godine našao se u rodnom selu u Rvaše, nakon čega se odmah povezuje sa partijskom ćelijom i partijskim rukovodstvom opštine Rijeka Crnojevića, gdje kao jedan od rukovodećih partijskih kadrova aktivno učestvuje na pripremi ustanka. Tokom Trinaestojulskog ustanka 1941. godine kao politički delegat gerilske grupe sela Rvaši stupa u oružanu borbu protiv okupatora. Učestvovao je u više akcija na putu Podgorica - Rijeka Crnojevića – Cetinje. U oktobru 1941. godine kada je formiran bataljon „Carev Laz“ postavljen je za zamjenika komandanta bataljona. Kao zamjenik političkog komesara 3. čete Lovćenskog bataljona učestvovao je u borbi za Pljevlja 1. decembra 1941. godine, kada je jurušajući na čelu kolone teško ranjen. Izgubio je lijevu ruku, te je kao teški ranjenik prebačen u partizansku bolnicu na Žabljaku. U februaru odlazi na teren Lovćenskog partizanskog odreda i nastavlja rad kao član Okružnog komiteta KPJ za Cetinje. Bio je politički komesar bolnice Vrhovnog štaba i na toj dužnosti je ostao do avgusta kada je postavljen za zamjenika političkog komesara 3. krajiškog odreda. Od 5. avgusta 1942. godine do 13. maja 1944. godine obavljao je dužnosti od partijskog rukovodioca odreda i sekretara OK KPJ do člana Oblasnog komiteta KPJ za Bosansku Krajinu. Za načelnika II odjeljenja OZN-a Bosne i Hercegovine postavljen je 13. maja 1944. godine i na ovoj dužnosti je ostao do kraja rata, dajući veliki doprinos u eliminisanju neprijateljskih ostataka.

Poslijeratna karijera

Nakon rata obavljao je odgovorne dužnosti u Jugoslovenskoj narodnoj armiji, partijskom rukovodstvu, društveno političkim organizacijama. Od 1945. godine bio je zamjenik ministra unutrašnjih poslova BiH, načelnik odjeljenja bezbjednosti VI armijske oblasti, zamjenik načelnika OZN-a za NA, vojni tužilac JNA, predśednik Vrhovnog vojnog suda sa koje dužnosti je i penzionisan 31. decembra 1969. godine. Više godina je bio sekretar Komiteta SKJ, član Opunomoćstva CK KPJ za JNA, član gradskog komiteta KPJ Beograd.

Odlikovanja

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine i više domaćih i stranih odlikovanja. Aktivna vojna služba prestala mu je 1969. godine. Za narodnog heroja proglašen je 27. decembra 1953. godine. Preminuo je 1992. godine.

Poveznice

Izvori

Martinović, Srdja, Crnogorska vojna elita JNA ‎1943-1992, Matica, br. 70, Podgorica, 2017, str. 543-658.