Asonanca (lat. assonare - zvučati u skladu) je pojam koji može imati sljedeća značenja:
1. figura dikcije koja nastaje ponavljanjem istih samoglasnika u više riječi u stihu ili rečenici, čime se postiže određeni zvučni efekat. Česta je u narodnim izrekama i u poeziji. Takođe, često se kombinuje sa aliteracijom (gomilanje suglasnika) onda kada se želi postići ekspresivnost jezika;
2. u versifikaciji asonanca označava ponavljanje akcentovanih i postakcentovanih vokala na kraju stihova. Ovaj pojam prvobitno nije podrazumijevao podudaranje glasova iz akcenotvanih vokala, a onda, kada je to postignuto, nastala je rima. U novijoj književnosti, asonanca se često koristi upravo da se izbjegne rima, a ako je uključena u rimu onda se takva rima naziva nepravom ili nečistom rimom.
Izvori
edit- Tanja Popović: Rečnik književnih termina, Logos Art, Beograd, 2010, 61.