Andrija Bakić je rođen 31. decembra 1878. godine u Zabrđu kod Andrijevice.
Biografija edit
Osnovnu školu je završio u Andrijevici, a šest razreda gimnazije je završio na Trećoj beogradskoj gimnaziji. Zbog optužbi za umiješanost u Ivanjdanski atentat (atentat na kralja Milana Obrenovića), Andrija Bakić bježi u Rusiju.
Služba u Rusiji edit
Bakić je 1900 stupio u Zamostski 60. pešadijski puk. Kasnije 1902. godine je diplomirao na kadetskoj školi u Odesi. Prebačen je na daleki istok, gdje je službovao u 8. istočnosibirskom streljačkom puku. U;estvovao je u Rusko-japanskom ratu 1905. godine. Od 1906. godine do 1910. godine, je napredovao od čina poručnika do čina kapetana. U Vladivostoku 1909. godine, dobio je sina Mihaila Bakića, koji će kasnije postati ugledni arhitekt i inženjer. Zbog lošeg zdravstvenog stanja 1913. godine, daje ostavku i počinje raditi kao trgovac, pri Rusko-mongolskoj trgovinskoj organizaciji sa sjedištem u Mongoliji. Po početku Prvog svjetskog rata, Andrija Bakić podnosi zahtjev za povratak u službu, i mobilisan je u narodnu vojsku, da bi ubrzo bio postavljen u 56. Sibirski streljački puk. Na početku rata, pokazao je velike vojne sposobnosti, što se ogleda u njegovim pobjedama nad nadmoćnijom njemačkom vojskom. Za junaštvo pokazano tokom njemačkog plinskog napada, 30. maja 1915. godine nagrađen je Ordenom svetog Đorđa četvrtog stepena. Adrija Bakić je tokom 1915. godine nagrađen još i Ordenom svete Ane 3. stepena, Ordenom svetog Stanislava, i Ordenom svetog Vladimira 4. stepena. Za zasluge u borbi protiv Njemaca kod Gombina u Poljskoj, nagrađen je oružjem. U aprilu 1916. godine je prebačen u 63. Sibirski puk na sjevernom frontu, da bi bio ranjen već u decembru iste godine. U januaru 1917. godine je postavljen za komandanta 55. Sibirskog puka, ali je poslije Februarske revolucije je smijenjen sa svog položaja. U proljeće 1918. godine Andrija Bakić je bio načelnik garnizona grada Samare, a istovremeno i član tajne belogardejske oficirske organizacije. Pošto je Samara potpala pod vlast privremene belogardejske vlade Aleksandra Kolčaka, Bakić se pridružuje belogardejcima i postaje načelnik Narodne armije Sizrenskog regije, a 24. jula 1918. postaje komandant 2. pješačke divizije Narodne armije Sizrenskog regiona. Istovremeno je i komandovao i Narodnom armijom Buzuluskvog regije. Od februara 1919. do januara 1920. bio je komandir Orenburskog vojnog korpusa. U aprilu 1919. godine, unaprijeđen je u čin general-majora, i primljen je u Orenburške kozake. General Aleksandar Iljič Dutov o Andriji Bakiću napisao sljedeće:
"Odvažan i jako hrabar. Među svojim vojnicima i komandantima vrlo popularan, i uživa veliko poštovanje. Dobar je rukovodilac i vođa. Uvek je disciplinovan, strog i čvrst u svojim zahtjevima. Čvrstih je ubeđenja. Postupa hrabro u borbi i odvažan je u zadacima . Vrlo je načitan. Tokom bitke je apsolutno staložen, i pametno upravlja svojim trupama. "
Borbe sa Crvenom armijom i hapšenje edit
Pri kraju građanskog rata 1920. godine, Aleksandar Bakić je unaprijeđen u čin general-pukovnika. Uskoro počinje s povlačenjem njegove vojske, tako da su se uskoro našli na samo nekoliko kilometara od kineske granice. Bakić se s preostalom vojskom koja je tada brojala svega 10 000 ljudi, povlači u kinesku pokrajinu Sikjang, gdje su bili pod nadzorom kineskih vlasti. Tom prilikom su morali predati većinu naoružanja, tako da je ostalo samo oružje koje je bilo dovoljno za obranu. Pošto je bilo očigledno da će crvena armija pobijediti u ratu, vlasti Sikjanga su dale dozvolu boljševičkoj vladi da uništi Bakićevu vojsku na kineskoj teritoriji. Bakić se uz velike gubitke povlači prema Mongoliji, gdje osvaja Altajski oblast, koju pripaja Mongoliji, a mongolska vlada Andriju Bakića proglašava knezom. U Mongoliji je planirao povratak u Sovjetsku Rusiju. Bakić je zarobljen od strane "Mongolske crvene armije" (vojske mongolskih komunista), i predat je boljševičkoj vladi, koja ga je krajem 1922. godine, osudila na smrt strijeljanjem. Pogubljenje je izvršeno u noći 17. Juna.
Porodica edit
Poslije pada Bijelog primorja, njegova žena Olga Konstantinova Bakić sa djecom se 1923. godine preselila u Harbin, a otuda su djeca otišla po svijetu. O daljoj sudbini žene i kćerke praktično se ništa ne zna. Mihail Andrejević, arhitekta i slikar, preselio se 1959. godine u Sidnej. Umro je 15. novembra 2002. u Sidneju, u 93. godini života. Vladimir Andrejević, inženjer mehanike, 1953. godine otputovao je iz Kine u Brazil, u Rio de Ženeiro. Umro je 28. februara 1986. Unuk Andrej, fizičar, radi na Univerzitetu u Sidneju.
Unuka, Olga Mihailovna Bakić, čuvar je porodičnog arhiva i profesor slavistike na Univerzitetu u Torontu.