سورۃ الذاریات مکیہ
اُوں آکھیا ، اَے بھیڄے ہوئے ہو (فرشتو! ) تُہاݙے آوَݨ دَا وَݙا مَقصد کِیا ہے؟ (٣١)۔ اُنھاں آکھیا، اَساکُوں گُنہگاراں دِی ہِک قوم دو بھیڄیا ڳئے (٣٢)۔ تاں جو اَساں اُنھاں اُتّے کھنگری مِٹی دے پَتھر روڑے وَساؤُوں (٣٣)۔ تیݙے رَبّ دے نزدیک حَد تُوں ٹَپ وَن٘ڄݨ والیاں کیتے نِشان لائے ہوئے ہَن (٣٤)۔ ٻَس اَساں اُوں وَستی وِچُوں جِتنے مومن لوک ہَن، اُنھاں کُوں کَڈھ گِھدّا (٣٥)۔ ٻَس اَساں اُوں (وَستی) وِچ کُجھ نہ لدّھا، سِوائے مسلماناں (فرمانبرداراں) دے ہِک گَھر دے (٣٦)۔ (اِیں طرح) اَساں اُوں وَستی وِچ آپݨِیں ہِک نِشانی چھوڑی، انھاں لوکاں کِیتے جِہڑے جو دَرد ناک عذاب کنُوں ݙَردے رَہندے ہَن (٣٧)۔ اَتے مُوسیٰ دے واقعے وِچ عِبرت دِی جاء ہے، ڄَݙاں اَساں اُوکُوں ہِک صاف سُتھری دلیل ݙے تے فِرعون دو بھیڄیا ٻَس او (فِرعون) آپݨِیں طاقت تے شان و شوکت دِی تَݙ گِھن تے پِھر ڳیا (٣٨)۔ اَتے آکھیُس (اِیہ تاں) کُوئی جادُوگر ہے یا پاگل! (٣٩)۔ ٻَس اَساں وِی اُوکُوں تے اُوندے لَشکریاں کُوں پَکڑ گِھدّا، ٻَس اَساں اُنھاں کُوں سَمندر وِچ سَٹ گَھتّیا، اَتے او تاں ہا وِی ملامت والے کَم کرݨ والا! (٤٠)۔ اَتے عاد دے واقعے وِچ وِی (عِبرت دِی جاء ہے) ڄَݙاں اَساں اُنھاں اُتے اصلُوں نَفع نہ ݙیوݨ والی تیز ہَوا بھیڄی (٤١)۔ او کوئی شَئے وِی نہ چھوڑیندی ہَئی، جِیندے اُتُّوں لَنگھدی ہَئی، ٻَس اُوکُوں بُتّھی بُھرڑی ہَݙی وانگوں (چِیݨا چِیݨا) کر ݙیندی ہَئی (٤٢)۔ اَتے ثمُود دے واقعے وِچ وِی (عِبرت دِی نِشانی ہے) ڄَݙاں اُنھاں آکُوں آکھیا ڳیا، تُساں ٻَس ہِک مقرر وَقت تَئیں فائدے چَا گِھنّو (٤٣)۔ پَر اُنھاں اَللہ دے حُکم کنُوں سِر چَا چَاتا، ٻَس اُنھاں کُوں بجلی دے کڑکاٹ (والے عذاب) آ پَکڑیا، اَتے او (ہَکّے ٻَکّے تِھی تے) ݙیکھدے رَہ ڳئے (٤٤)۔ ٻَس اُنھاں وِچ نہ کھڑے تِھیوݨ دِی طاقت رَہی، اَتے نہ او ہِک ٻئے دِی کوئی مَدد کر سڳیئے (٤٥)۔ اَتے اُوں کنُوں پہلے نُوح دِی قوم (دَا حَشر وِی ݙیکھو! ) یقیناً او تَاں اَصلُوں نافرمان لوکاں دِی قوم ہَئی (٤٦)۔ اَتے اَساں اَسمان کُوں آپݨِیں قُدرت نال بݨایا، اَتے اَساں بے حد وُسعت تے اختیار والے ہَیں (٤٧)۔ اَتے زمین کُوں اَساں ہِک فرش وانگیں تَلّے وِچھا ݙِتے، اَتے اَساں سوہݨاں وِچھاوَݨ والے ہَیں (٤٨)۔ اَتے اَساں ہَر شَئے دے جوڑے جوڑے بݨائِن، تاں جو تُساں (اِیں ڳالھ تے) غور تے فِکر کرو (٤٩)۔ ٻَس تُساں اَللہ والے پاسے بَھڄ تے آؤو، یقیناً مَیں اُوندی طرفُوں تُہاݙے کِیتے کُھلّے طور تے ݙَراوَݨ چِتاوَݨ آیاں(٥٠)۔ اَتے اَللہ دے نال ٻئے کہیں رَبُوبݨے کُوں نہ رَلاؤو، یقیناً مَیں اُوندی طرفُوں تُہاݙے کِیتے کُھلّے طور تے ݙَراوَݨ چِتاوَݨ آیاں (٥١)۔ اِیں طرح انھاں لوکاں دو اُنھاں کنُوں پہلے کوئی وِی اِہجے رسول نہیں آئے جِنہاں کُوں اُنہاں جادوگر یا پاڳل نہ سَݙیا ہووے (٥٢)۔ کیا اِیہ لوک (ہِک ٻئے کُوں) اِیہا وَصیّت کریندے آندے رِیہن؟ بلکہ اِیہ تاں ہن وِی نافرمان (سرکش قوم) (٥٣)۔ پس اَے رسول انھاں کنُوں مُن٘ہ پھیر گِھن، ٻس تیکُوں کوئی ملامت نہ کِیتی ویسی! (٥٤)۔ اَتے نصیحت کِیتی رَکّھ، بیشک نصیحت مومن لوکاں کُوں فائدہ ݙیندی ہے (٥٥)۔ اَتے مَیں جِنّاں کُوں تے اِنساناں کُوں اِیویں پَیدا نھیں کر چھوڑیا، سِوائے اِیندے جو او میݙی عِبادت (تے اِطاعت) کِیتی رَکِّھن (٥٦)۔ مَیں اُنھاں کنُوں رِزق نھیں مَنگدا، اَتے نہ مَیں چَہنداں جو او میکُوں کھواوِن پِلاوِن (٥٧)۔ اِیندے وِچ کوئی شَک کائے نھیں جو اَللہ اِی رِزق ݙیوݨ والا ہے، ٻَہُوں مضبوط تے پُوری قُدرت دا مالک ہے (٥٨)۔ ٻَس یقیناً جِنھاں لوکاں ظُلم کِیتے، اُنھاں دے نصیب وِچ وِی اُوہو کُجھ (عذاب) ہے جِہڑا اُنھاں دے سَنگتیاں ساتھیاں کُوں مِلیے، ٻَس او میݙی طرفُوں اُٻَہل نہ کرواوِن (٥٩)۔ آخر تباہی ہے، اُنھاں لوکاں دِی جِنھاں کُفر اِختیار کِیتے اُوں ݙین٘ہ، جِیندا اُنھاں نال وَعدہ کِیتا ویندے (٦٠)۔
سورۃ طور مکیہ
شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے
قسم ہے طُور (پہاڑ) دِی (١)۔ اَتے اُوں لِکّھی ہوئی کِتاب دِی (٢)۔ جِہڑی پَتلی کَھلّ اُتے کُھلّی ہوئی دَرج ہے (٣)۔ اَتے ٻَہُوں آباد گھر دِی (٤)۔ اَتے اُچّی چَڑھائی ہوئی چَھت (اَسمان) دِی (٥)۔ اَتے ٹَھاٹَھاں مریندے سَمندر دِی (٦)۔ یقیناً تیݙے رَبّ دَا عَذاب ضرور آ تے رَہسی (٧)۔ جیکُوں ٹَالݨ وَالا کوئی وِی کائے نھیں (٨)۔ اِیہ (اُوں ݙین٘ہ) ہوسی ڄَݙاں اَسمان کَن٘بݨ پَے ویسی، جِیویں کَن٘بݨ دا حَق ہوندے (٩)۔ اَتے پَہاڑ چَلدے پِھردے وَدّے ہوسِن، جِتّی چَلَݨ پِھرݨ تِھی سَڳدے (١٠)۔ اُوں ݙین٘ہ شَامت ہے، حقیقت کُوں کُوڑا آکھݨ والیاں کِیتے (١١)۔ جِہڑے جو کُوڑ (باطِل) پِچُّھوں جُپّے وَدّے ہِن (١٢)۔ جِہڑے ݙین٘ہ اُنھاں کُوں دِھکّے ݙے ݙے تے دَوزخ دِی بھا دو ہَکلیا ویسی (١٣)۔ (تاں آکھیا ویسی) جو اِیہ اُوہَا بھا ہے، جیکُوں تُساں کُوڑا آہدے وے (١٤)۔ بَھلا کیا اِیہ وِی جادُو ہے؟ یا تُہاکُوں (اَڄَݨ) نظر نھیں پَئی آندی (١٥)۔ اِیندے وِچ سَڑو مَرو، ٻَس تُساں صَبر کر تے رَہو، بھاویں صبر نہ پَے کرو، اِیہ تُہاݙے کِیتے ہِکّو کُجھ ہے، بیشک تُہاکُوں اُوہو جیہا بَدلہ ݙِتا ویندا پَے، جیہو جیہے عَمل تُساں کریندے ہَاوے (١٦)۔ بیشک پَرہیزگار لوک ، بَہشتی باغاں وِچ ہوسِن اَتے نعمتاں (چَن٘ڳیاں تے وافر شَئیں) وِچ! (١٧)۔ مَزّے پَے کریسِن اُوں نال جِہڑا کُجھ اُنھاں دَا رَبّ اُنھاں کُوں ݙیسے، ٻِیا اِیہ جو، اُنھاں کُوں اُنھاں دے رَبّ دوزخ دے عَذاب کنُوں وِی بَچا چھوڑیئے (١٨)۔ کھاؤ تے پِیؤ، مَزّے گِھن گِھن تے، اِیہ اُنھاں عَملاں دا بَدلہ ہے جِہڑے تُساں کریندے ہاوے (١٩)۔ قطار وِچ ہِک ٻئے نال رَکھیئے ہوئے تختاں اُتّے تَکیئے لا تے ٻیٹھے ہوئے ہوسو، اَتے اَساں موٹیاں اَکّھیں والیاں حُوراں کُوں اُنھاں دے جُٹ بݨا (پَرنا) ݙیسُوں (٢٠)۔ اَتے جِہڑے لوک اِیمان گِھن آئے تے اُنھاں دِی اَولاد وِی اِیمان وِچ اُنھائیں دِی پَیروی چَا کِیتی، تاں اَساں اُنھاں دے اَولاد کُوں (مَرتبے وِچ) اُنھاں دے نَال رَلا ݙیسُوں، اَتے اُنھاں دے عَملاں وِچُوں اُنھاں کُوں کوئی گھاٹا نہ ݙیسُوں! پَر ہَر آدمی جو کُجھ کَمائے اُوندے پِچُّھوں پھاتا ہوئے (٢١)۔ اَتے اَساں اُنھاں کُوں اُنھاں میویاں نال رَڄائی رَکھسُوں، اَتے گوشت نال وِی، جیہو جیہے کِیتے اُنھاں دَا رُوح کریسی (٢٢)۔ اُوندے وِچ رہ تے او ہِک ٻئے کنُوں پِیالے کَھسّ کَھسّ تے پِیسِن، نہ اُوندے وِچ (پِیوَݨ نال) بیہودگی کریسِن تے نہ بَدکرداری (٢٣)۔ اَتے اُنھاں دے آسُوں پاسُوں اُنھاں کِیتے خدمتگار چُھوہَر حاضر رَہسِن، او اُنھاں کِیتے اِیویں ہوسِن، جِیویں جو او غلافاں وِچ وَلھیٹے ہوئے موتی ہووِن (٢٤)۔ اَتے انھاں دے بعضے بعضیاں دے آمݨیں سامݨیں ڳالھیں ٻَہ کریسِن (٢٥)۔ اَکھیسِن، بیشک اَساں اِیں کنُوں پہلے آپݨیاں بَندیاں (گھر والیاں) دِی (عاقبت) کِیتے ݙَردے رَہندے ہَاسے (٢٦)۔ ٻَس اَللہ اَساݙے اُتّے فضل کِیتے، اَتے اَساکُوں تَتّی لُو وَالے عذاب کنُوں بَچا چھوڑیئے (٢٧)۔ بیشک اَساں پہلے اُوں کنُوں دُعائیں مَنگدے ہَاسے، یقیناً او احسان کرݨ والا ہے ہمیشہ رحمت بھیڄݨ والا ہے (٢٨)۔ ٻَس (اَے رسول) تُوں نصیحت کِیتی رَکّھ، تُوں آپݨیں رَبّ دے فضل نال نہ تاں کاہن (اِݙُّوں اُݙُّوں سُݨ تے غیب دے ݙَسݨ والا) ہِیں، تے نہ دِیوانہ (٢٩)۔ کیا اِیہ اِیہو کُجھ اَکھیندِن جو اِیہ شاعر ہے، اَساں زَمانے دِی گردِش نال اِیندے اَنجام دا اِنتظار کریندے پَے ہَیں (٣٠)۔ آکھ ݙے جو ضرور اِنتظار کِیتی رَکّھو، ٻَس تحقیق مَیں وِی تُہاݙے نال اِنتظار کرݨ والیاں وِچُوں ہَاں (٣١)۔ کیا اِنھاں دِیاں عَقلاں انھاں کُوں محض اِیہا ڳالھ سوجھیندِن، یا او ہِن وِی اَصلُوں سرکش (نافرمان) قوم! (٣٢)۔ کیا او اِیہ آہدِن، جو اِیکُوں آپُوں گَھڑ گِھدّس ڳالھ اِیہ ہے جو اِیہ تاں اِیمان وِی نھیں رَکھیندے (٣٣)۔ ٻَس اِیندے وانگُوں دَا کوئی کَلام گِھن تاں آوِن، جیکر او سَچ اَکھیندِن تاں (٣٤)۔ یا اِیہ کہیں شَئے کنُوں بغیر (خود بخود) پَیدا کِیتے (تھئے) ہوئِن، یا او خُود اِی آپݨیں آپ کُوں پَیدا کرݨ والے ہِن (٣٥)۔ یَا اَسماناں تے زمین کُوں اُنھائیں پَیدا کِیتے، بلکہ او تاں یقین وِی نھیں کریندے (٣٦)۔ کیا اُنھاں دے کولھ تیݙے رَبّ دے خزانے ہِن، یا (اُنھاں اُتّے) اِیہے دَاروغے لڳیے ہوئِن (٣٧)۔ کیا اُنھاں کولھ کوئی پَوڑھی ہے، جِیندے نال اِیہ اُتُّوں سُݨ آسَڳدِن، ٻَس انھاں وِچُوں دے سُݨ آوَݨ والا کوئی روشن (کُھلّی) دلیل گِھن آ ݙیکھالے! (٣٨)۔ کیا اُوندے کِیتے تاں دِھیّاں ہِن، اَتے خُود تُہاݙے کِیتے پُتر ہِن (٣٩)۔ (اَے رسول) کیا تُوں اُنھاں کنُوں کوئی اُجرت مَنگدیں، جو اِیہ اِہجی چَٹّی بَھر تے کُپّے تھئے وَدّے ہِن (٤٠)۔ کیا انھاں کُوں کوئی غیب (دَا عِلم) ہے جو اِیہ لِکّھ گِھندِن (٤١)۔ یا کوئی مَکر کرݨ دا اِرادہ رَکھیندِن، پَر جِنھاں لوکاں کُفر اِختیار کِیتا ہوئے او تاں خُود ہِک چال وِچ پَھسّ وَن٘ڄݨ والے ہِن (٤٢)۔ کیا اَللہ کنُوں سِوا انھاں دا کوئی ٻِیا معبود ہے؟ اِیہ تاں اُوں کنُوں پاک ہے جِہڑا کُجھ شِرک اِیہ (اُوندے نال) کریندے رَہندِن (٤٣)۔ اَتے جیکر او کوئی اَسمان (یعنی عَذاب) دا ٹوٹا ڈھان٘دا ݙیکھِن، تاں اَکھیسِن جو اِیہ تاں بَدّل ہِن ہِک ٻئے اُتّے چَڑھے ہوئے (٤٤)۔ (اَے رسول) تُوں اُنھاں کُوں (اُنھاں دے حال تے) چھوڑ ݙے، اِیہ توڑِیں جو او آپݨیں اُوں ݙین٘ہ کُوں ݙیکھ گِھنّن جیں ݙین٘ہ اُنھاں دا کُجھ وِی نہ رَہسی (٤٥)۔ جیں ݙین٘ہ اُنھاں دا مَکر اُنھاں دے کُجھ وِی کَمّ نہ آسی، اَتے نہ کِتھاؤں اُنھاں دِی مَدد کِیتی ویسی (٤٦)۔ اَتے یقیناً جِنھاں لوکاں ظُلم کِیتے، اُنھاں کِیتے اِیں عذاب کنُوں عِلاوہ وِی ہِک عذاب ہے پَر اُنھاں دے ڈھیر لوک (اِیہ ڳالھ تاں) ڄاݨدے کائے نھیں (٤٧)۔ اَتے (اَے رسول) آپݨیں رَبّ دے حُکم توڑِیں صبر کِیتی رَکھ، ٻَس یقیناً تُوں اَساݙیاں اَکّھیں دے سامݨیں ہیں اَتے اپݨیں رَبّ دِیاں تعریفاں سمیت اُوندا پاک ہووَݨ بیان کِیتی رَکّھ اُٹھدے ویلے (٤٨)۔ اَتے رَات دے کہیں وقت وِی اُوندا پاک ہووَݨ بیان کِیتی رَکّھ ، اَتے تاریاں دے چَلئے وَن٘ڄݨ دے بعد وِی (٤٩)۔
سورۃ النجم مکیہ
شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے
قَسم ہے تارے دِی ڄَݙاں او لَہ ویندے (١)۔ نہ تُہاݙا سَنگتی رَاہ وَن٘ڄائی وَدّے، اَتے نہ او رَاہ کنُوں تھڑکیا ہویا ہے (٢)۔ اَتے نہ اَپݨِیں مرَضی دے مطابق ٻُولیندے (٣)۔ اِیہ تاں محض ہِک وَحی ہے، جہڑی اُوندے اُتّے نازِل تِھیندی ہے (٤)۔ اُوکُوں ٻَہُوں قُوّت والے سِیکھائے (٥)۔ او وَݙی شان تے سَمجھ والا ہے ٻَس او اَصلُوں سامݨیں آ کھڑے (٦)۔ اَتے او اَسمان دِی اُچّی کَنّی تے ہَا (٧)۔ او نزدیک آیا، وَت اَصلُوں نزدیک تِھی ڳیا (٨)۔ او ݙُوں کماناں دے فاصلے جِتّی کولھوں آڳیا، یا اُوں کنُوں وِی گَھٹ (٩)۔ اِیں طرح ٻَس اُوں آپݨیں بندے دو وَحی پُچائی، جِہڑی وِی پُچاوݨِیں ہَئی (١٠)۔ ٻَس اُوندے دِلّ وِچ تاں کوئی کُوڑ نھیں رَلایا (١١)اِیہُو ہے جو کُجھ اُوں ݙِٹّھے جِہڑا کُجھ اُوں اَکّھیں نال ݙِٹّھے، کیا تُساں اُوندے وِچ وِی جھیڑا گَھتیندے وے (١٢)۔ اَتے تحقیق اُوں اُوکُوں ہِک واری لَہݨ ویلے وَلا وِی ݙِٹّھے (١٣)۔ اُوں ٻیر دے کولھ جِہڑی پَرلی حَد اُتّے ہَئی (١٤)۔ اُوندے کولھُوں (آرام نال) رَہݨ کِیتے بہشت ہے (١٥)۔ ڄَݙاں جو اِیں ٻیر کُوں اُوں شَئے کَڄیا ہوئیا ہَا ، جِہڑی شَئے کَڄیندی ہے (١٦)۔ اُوندی نَظر وِچ نہ کوئی پھیر گھیر ہَا، اَتے نہ او اَپݨِیں حَد کنُوں اَڳُوں تے وَدّھی ہَئی (١٧)۔ تحقیق اُوں آپݨیں رَبّ دِیاں وَݙیاں وَݙیاں نِشانیاں ݙِٹھیاں (١٨)۔ کیا بَھلا تُساں لات تے عُزّی کُوں (غور نال) ݙِٹّھے (١٩)۔ اَتے انھاں دے اَخیر والے تریجھے منات کُوں وِی (٢٠)۔ کیا تُہاݙے کِیتے پُتر ہِن، تے اُوندے کِیتے دِھیّاں ہِن (٢١)۔ اِیہ وَن٘ڈارا تاں ٻَہُوں بے اِنصافی والا ہے (٢٢)۔ اِیہ تاں اِیویں ناں اِی ناں ہِن، جِہڑے تُساں تے تُہاݙے پِیؤ ݙاݙیاں رَکّھ گِھدّن، جِنھاں دے متعلّق اَللہ تاں کوئی سَند (دلیل) نھیں بھیڄی، اِیہ لوک پَیروی کریندِن تاں محض وَہم دِی کریندِن، اَتے جِہڑا کُجھ اُنھاں دا جِی چَہندے اُوندی، تے تحقیق اُنھاں کولھ اُنھاں دے رَبّ دِی طرفُوں ہِدایت وِی آچُکی ہے (٢٣)۔ کیا اِنسان واسطے ہُوں شَئے دا حق ہے، جِہڑی وِی او چَہوے (٣٤)۔ ٻَس اَللہ دے ہَتّھ وِچ ہے آخرت تے دُنیا جہان (٢٥)۔ اَتے اَسماناں وِچ کِتنے سارے فرشتے ہِن، پَر اُنھاں دِی سِفارش کُجھ وِی فائدہ نھیں ݙے سَڳدی، ٻَس سِوائے اُوندے جیکُوں اَللہ چَہوے اِجازت ݙیوے، تے راضی وِی ہُووے (٢٦)۔ بیشک جِہڑے لوک آخرت اُتّے اِیمان نھیں گِھن آندے او فرشتیاں دے ناں ذالیں (دیویاں) دے نان٘واں اُتّے رَکھ گِھندِن (٢٧)۔ حالانکہ اُنھاں کُوں اِیندے متعلّق کوئی عِلم وِی کائے نھیں او تاں محض آپݨیں وہم گُمان دِی پَیروی کریندے رَہندِن، اَتے اَصل وِچ وَہم و گُمان حق دے مقابلے وِچ کہیں شَئے دا فائدہ نھیں ݙیندا (٢٨)۔ ٻَس تُوں مُن٘ہ پھیر گِھن اُوں کنُوں جِہڑا جو اَساݙے ذِکر (نصیحت) کنُوں مُن٘ہ پھیر گِھندے، اَتے او ٻِیا کُجھ نھیں چَہندا سِوائے دُنیاوی زندگی دے (٢٩)۔ اِیہا کُجھ ہے اُنھاں دے عِلم دِی آخری حَد! بیشک تیݙا رَبّ چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے اُوں شَخص کُوں جِہڑا اُوندے رَاہ کنُوں تُھڑک ویندے، اَتے اُوکُوں وِی چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے، جِہڑا ہِدایت اُتّے ہے (٣٠)۔ اَتے اَللہ دا اِی ہے جِہڑا ہِدایت اُتّے ہے، اَتے اَللہ دا اِی ہے، جِہڑا کُجھ اَسماناں وِچ تے زمین دے تَلّے اُتّے ہے، تاں جو جِہڑے لوک بُرائیاں کریندِن اُنھاں کُوں اُنھاں دے عَملاں دے مُطابق بَدلہ ݙیوے، اَتے جِہڑے لوک نیکیاں کریندِن، اُنھاں کُوں ٻَہُوں چَن٘ڳا بَدلہ ݙیوے (٣١)۔ جِہڑے لوک وَݙے وَݙے گُناہاں کنُوں تے بے حیائی دِیاں ڳالھِیں کنُوں پَرے تَھئے رَہندِن، سِوائے چھوٹیاں خطائیں (غلطیاں) دے! بیشک (اُنھاں کِیتے) تیݙا رَبّ بخشش وِچ وَݙا مکلاݨ رَکھیندے، او تُہاکُوں اُوں وَقت کنُوں چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے ڄَݙاں اُوں تُہاکُوں زمین (مِٹی) کنُوں پَیدا کِیتا، اَتے ڄَݙاں تُساں اَڄݨ آپݨیاں ماواں دے پیٹ وِچ لُکیئے وَدّے ہاوے، ٻَس تُساں آپݨیں آپ کُوں پاک صاف نہ پَے آکھو، او تاں چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے جو پَرہیزگار کوݨ ہے (٣٢)۔ (اَے رسول) کیا تَئیں اُوں شخص کُوں (غور نال) ݙِٹّھے، جِہڑا جو (اَللہ کنُوں) مُن٘ہ پھیر ڳئے (٣٣)۔ جیں تھوڑا جیہا (مال) ݙے، تے ہَتھ روکیے چا (٣٤)۔ کیا اُوندے کولھ غیب دا عِلم ہے، جو او (حَق کُوں) ݙیکھ گِھندے (٣٥)۔ کیا اُوکوں (اُنھاں ڳالھیں دِی) خبر نھیں ݙِتی ڳئی جِہڑیاں مُوسیٰ دِیاں صحیفیاں (چھوٹیاں کِتاباں) وِچ ہَن (٣٦)۔ اَتے اِبراہیم دِی خبر وِی! جیں آپݨاں کَمّ پُورا کر ݙیکھالئے (٣٧)۔ کوئی بار چاوَݨ والا کہیں ٻئے دا بار اَصلُوں نھیں چیندا (٣٨)۔ اَتے اِیہ جو اِنسان کِیتے کُجھ وِی کائے نھیں، سِوائے اُوندے جِیندے کِیتے او محنت کریندے (٣٩)۔ اَتے اِیہ جو ٻَہُوں جَلدی اُوندی محنت کُوں جَانچیا پَرکھیا ویسی (٤٠)۔ وَل اُوکُوں اُوندا پُورا پُورا بَدلہ ݙِتا ویسی (٤١)۔ اَتے بیشک آخیر تیݙے رَبّ دے کولھ اِی پُڄݨیں (٤٢)۔ اَتے بیشک او کِھلویندا وِی ہے، تے رُوویندا وِی ہے (٤٣)۔ اَتے بیشک اُوہو مریندا وِی ہے، تے جِیویندا وِی ہے (٤٤)۔ اَتے یقیناً اُوں نَر تے مادی دے جوڑے پَیدا کِیتے ہِن (٤٥)۔ ہِک نُطفے (تریڑے) کنُوں جِہڑا جو گھتیا ویندے (٤٦)۔ اَتے بیشک ݙُوجھی واری وَلا پَیدا کرݨ وِی اُوندے ذِمّے ہے (٤٧)۔ اَتے یقیناً اُوہو (کہیں کُوں) دولتمند بݨیندے تے پُوری طرح رَڄا ݙیندے (٤٨)۔ اَتے بیشک اُوہو شعریٰ (تارے) دَا رَبّ ہے (٤٩)۔ اَتے بیشک اُوں عَاد دِی پہلی قَوم کُوں تباہ کر چھوڑیا (٥٠)۔ اَتے ثمود کُوں وِی! ٻَس اُوندا کُجھ وِی باقی نہ چھوڑیس (٥١)۔ اَتے اِیں کنُوں پہلے نُوح دِی قَوم کُوں وِی! دَراَصل او ٻَہُوں ظالم تے وَݙے سَرکش ہَن (٥٢)۔ اَتے مُوندِھیاں ݙَہݨ والیاں وَستیاں کُوں وِی چَا ماریُس (٥٣)۔ ٻَس اُنھاں کُوں اُوں شَئے کَڄ گِھدّا، جیں کَڄݨاں ہَا (٥٤)۔ وَل تُوں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت دے متعلق لَڑدا جَھگڑدا رَہسیں (٥٥)۔ اِیہ وِی ہِک ݙَراوَݨ چِتاوَݨ والا ہے، پہلے والے ݙَراوَݨ چِتاوَݨ والیاں وِچُوں (٥٦)۔ کولھوں آ وَن٘ڄݨ والی کولھوں آڳئی ہے (٥٧)۔ اَللہ دے سِوا ٻِیا کوئی اِیکُوں نھیں ٹَال سَڳدا (٥٨)۔ کیا وَل وِی تُساں اِیں کلام اُتّے تعجب کریندے وے (٥٩)۔ اَتے کِھلّاں کریندے وے، روندے نِھیوے (٦٠)۔ ڳِچّی اَکڑا تے (غفلت وِچ) وَدّے ہِیوے (٦١)۔ ٻَس سَجدے کرو اَللہ اَڳُوں ، اَتے اُوندی عِبادت کِیتی کرو (٦٢)۔
سورۃ القمر مکیہ
شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے
(قیامت دِی) گَھڑی کولھُوں آڳئی ہے، اَتے چَندر ݙُوں ٹوٹے تِھی ڳئے (١)۔ اَتے جیکر کوئی نِشان ݙیکھدِن، تاں مُن٘ہ پھیر گِھندِن، اَتے اَکھیندِن جو اِیہ تاں جادُو ہے، جِہڑا پہلے کنُوں تِھیندا آئے (٢)۔ اَتے اِنھاں (حقیقت کُوں) کُوڑا آکھیئے، اَتے آپݨیاں خواہشاں دے پِچُّھوں لڳ پِئین، پَر ہَر معاملے دا ہِک وَقت مقرر ہے(٣)۔ اَتے یقیناً انھاں کولھ اِہجیاں خَبراں آ چُکئِن جِنھاں وِچ کافی عِبرت دَا سامان ہے (٤)۔ اَتے آپݨاں نتیجہ ݙیکھاوَݨ والی حِکمت (دانائی) وِی ہے، پَر ݙَراوَݨ والے اُنھاں اُتے کوئی اَثر نھیں سَٹ سڳیئے (٥)۔ (اَے رسول) تُوں اُنھاں کنُوں مُن٘ہ پھیر گِھن، ہِک ݙین٘ہ سَݙّݨ والا ہِک دَرد ناک اَݨ ݙِٹّھی شَئے دو سَݙیسی (٦)۔ انھاں دِیاں نظراں تَلّے جُھکّیاں ہوئیاں ہوسِن، او قَبراں وِچُوں اِیویں نِکل آسِن، جِیویں جو او کِھن٘ڈیاں پُھن٘ڈِیاں مکڑیاں ہووِن (٧)۔ سَݙݨ والے دو بَھڄدے (ویندے ہوسِن) خود اِیکُوں نہ مَنّݨ والے اَکھیسِن اِیہ تاں کوئی ٻَہُوں سَخت ݙین٘ہ آڳئے (٨)۔ اِنھاں کنُوں پہلے نُوح دِی قوم وِی کُوڑ آکھ چُکی ہَئی، ٻَس اُنھاں اَساݙے بَندے کُوں وِی کُوڑا آکھیا، اَتے اُوکُوں دِیوانہ سَݙیا، تے ݙَرا ݙرُو تے بھڄا کڈھیا (٩)۔ ٻَس اُوں آپݨیں رَبّ کنُوں دُعا مَنگی، جو انھاں تاں میکُوں اَصلُوں ݙَہا چھوڑیے ، ٻَس انھاں کنُوں میݙا بَدلہ گِھن (١٠)۔ ٻَس اَساں اَسمان دے دروازے زور دے وَسَݨ والے مِینہ کِیتے کھول ݙِتے (١١)۔ اَتے اَساں زمین وِچُوں چَشمیں وَہا کڈھیے، وَل اِیہ (ݙُوہیں) پاݨِیں ہِک اِہجے معاملے کِیتے کَٹھے تِھی ڳئے، جِہڑا پہلے کنُوں مُقدر بَݨ چُکیا ہَا (١٢)۔ اَتے اَساں تختاں تے میخاں والی (ٻیڑی) اُتے اُوکُوں سوار کر چھوڑیا (١٣)۔ جِہڑی اَساݙیاں اَکّھیں دے اَڳُوں ٹِھلدی َتردی رَہی ، اِیہ ہَا اُوں ڳالھ دا اِنتقام جیکُوں اُنھاں نہ مَنیا ہَا (١٤)۔ اَتے اَساں اِیکُوں ہِک (عِبرت دِی) نِشانی بݨا چھوڑیا ٻس ہے کوئی نصیحت حاصل کرݨ والا (١٥)۔ ݙیکھ گِھنّو! کِیویں رِیہا میݙا عَذاب تے میݙا ݙراوا (١٦)۔ اَتے یقیناً اَساں قرآن کُوں نصیحت دِی خاطر ٻَہُوں سَوکھا بݨائے! وَل کیا کوئی ہے نصیحت حاصل کرݨ والا (١٧)۔ عاد نے وِی حَق کُوں کُوڑا آکھیا، ݙیکھ گِھنّو کِیویں رِیہا میݙا عذاب تے میݙا ݙَراوا (١٨)۔ دَراَصل اَساں اُنھاں اُتّے لَگا تار نحوست والے ݙین٘ہ زور دِی اَندھاری گھولی (١٩)۔ او لوکاں کُوں چَا چَا تے اِیں طرح سَٹ گَھتیندی ہَئی، جِیویں جو او کَھڄّی دے اُکھڑے ہوئے مُنڈھ ہووِن (٢٠)۔ ݙیکھ گِھنّو ، کِیویں رِیہا میݙا عَذاب تے میݙا ݙَراوا (٢١)۔ اَتے تحقیق اَساں قرآن کُوں نصیحت حاصل کرݨ دِی خاطر سَوکھا بݨائے وَل کیا کوئی ہے نصیحت حاصل کرݨ والا (٢٢)۔ ثمود (دِی قوم) وِی ݙَراوَݨ چِتاوَݨ والیاں کُوں کُوڑا آکھیا(٢٣)۔ بلکہ اُنھاں آکھیا، جو کیا جِہڑا شَخص اَساݙے وِچُوں ہِک کَلّھا بَشر ہے، اُوندی پَیروی کروں، اِیں طرح تاں اَساں اَلبتہ ہِک گُمراہی وِچ ہوسُوں، تے ڳالھے تَھئے وَدّے ہوسُوں (٢٤)۔ کیا اِیہ نصیحت اَساݙے وِچُوں محض اِیندے کولھ بھیڄی ڳئی ہے بلکہ اِیہ تاں وَݙا کُوڑا تے آکَڑ باز ہے (٢٥)۔ اَڄُھو کل کُوں ڄاݨ گِھنسِن، جو کوݨ وَݙا کُوڑا اَتے آکَڑ باز ہے (٢٦)۔ یقیناً اَساں اُنھاں دِی اَزمائش (فِتنے) کِیتے ہِک ݙاچی بھڄیندے پَے ہَیں، ٻَس تُوں اُنھاں کُوں ݙیکھدا رہ اَتے صبر نال کَم گِھن (٢٧)۔ اَتے اُنھاں کُوں ݙَسا ݙے جو اُنھاں دے درمیان (پاݨِیں) وَن٘ڈا ݙِتا ویندے ، ہر کوئی آپݨیں پیوَݨ دِی واری تے آندا رَہسی (٢٨)۔ ٻَس اُنھاں آپݨیں سَنگتی (سردار) کُوں سَݙیا، جیں اُوکُوں زبردستی پَکڑیا، وَل اُوندیاں خُچّاں کَپ چھوڑیاں (٢٩)۔ ݙیکھ گِھنّو، جو کِہجا (خوفناک) رِیہا میݙا عَذاب تے میݙا ݙَراوا (٣٠)۔ تحقیق اَساں اُنھاں اُتے ہِکّو سَخٹ کڑکاٹ (دھماکے) وَالا عَذاب بھیڄیا، ٻَس او ڳہائے ہوئے بُھوں وانگیں تِھی ڳئے (٣١)۔ اَتے یقیناً اَساں قرآن کُوں نصیحت دِی خاطر آسان بݨائے، ٻَس ہے کوئی نصیحت حاصل کرݨ والا (٣٢)۔ لُوط دِی قوم وِی ݙَراوݨ چِتاوَݨ والیاں کُوں کُوڑا آکھیا (٣٣)۔ اَساں اُنھاں اُتے پَتھراں دا مِینہ چَا بھیڄیا، سِوائے لُوط والیاں دے اَساں اُنھاں کُوں دَھمّی ویلے بَچا گِھدّا (٣٤)۔ اِیہ اَساݙی طرفُوں فضل (نعمت) ہَئی، اِیں طرح اَساں جَزا ݙیندے ہَیں جِہڑا کوئی وِی شُکر کریندا رَہندے (٣٥)۔ اَتے تحقیق اُوں اُنھاں کُوں اَساݙی پَکڑ کنُوں ݙَرایا وِی ہَا، پَر او ݙراوَݨ والیاں نال شَک دے ماروں، لڑیے جَھڳڑیے (٣٦)۔ اَتے تحقیق اُنھاں (لُوط نال) اَپݨیں مہماناں کُوں ݙے ݙیوَݨ دا ݙَاڈھا تَقاضا کِیتا، ٻَس اَساں وِی اُنھاں دِیاں اَکّھیں مِٹا چھوڑیُوسے، ہُݨ میݙے عَذاب دا، تے میݙے ݙراوے دا مَزہ چَکّھو (٣٧)۔ اَتے اُنھاں اُتے وَݙے ویلھے (صبح سویرے) ہِی شدید عذاب آ پُڄیا (٣٨)۔ ہُݨ میݙے عذاب دا، تے میݙے ݙراوے دَا مَزہ چَکُّھو(٣٩)۔ اَتے تحقیق اَساں قرآن کُوں نصیحت دِی خاطر ہِک سَوکھا ذریعہ بݨائے، ٻَس ہے کوئی نصیحت گِھنݨ والا (٤٠)۔ اَتے یقیناً فِرعون والیاں لوکاں کولھ وِی ݙَراوَݨ والے (رسول) آئے ہَن (٤١)۔ اُنھاں اَساݙیاں نِشانیاں کُوں کُوڑا آکھیا، ٻَس اَساں اُنھاں کُوں ہِک ٻَہُوں زَبردست تے پُوری قُدرت رَکھݨ والے دِی پَکڑ والی پَکڑ وِچ گِھن گِھدّا (٤٢)۔ کیا تُہاݙے کافِر لوک انھاں ساریاں کنُوں چَن٘ڳے ہِن، یا تُہاݙے کِیتے اَسمانی کِتاباں وِچ کوئی خلاصی (بَرّیت) لِکھ ݙِتی ڳئی ہے (٤٣)۔ کیا او اِیہُو سَمجھدِن جو اَساں تاں ہِک بَدلہ گِھن سَڳݨ والی تَکڑی جماعت ہِیسے (٤٤)۔ اَجھو اِیں جماعت کُوں شِکست ݙِتی ویسی، اَتے او کَن٘ڈ وَلا تے بَھڄ ویسِن (٤٥)۔ بلکہ او (قیامت دِی) گَھڑی تاں انھاں کِیتے اَصل وَعدے والا وَقت ہے، تے اِیہ گَھڑی ٻَہُوں سَخت ہے، اَتے ٻَہُوں کَوڑی ہے (٤٦)۔ بیشک گَنہگار لوک ٻَہُوں گُمراہی وِچ ہِن، تے وِٻلے وَدّے ہِن (٤٧)۔ اُوں ݙین٘ہ اِیہ آپݨیاں مُونھاں دے بَھر گِھیل تے بھا وِچ سٹیے ویسِن، (آکھیا ویسی) ہُݨ چَکّھو دَوزَخ دے سیک دا مَزّہ (٤٨)۔ یقیناً اَساں ہَر شَئے کُوں ہِک مُقرر اندازے دے مطابق پَیدا کِیتے (٤٩)۔ اَتے اَساݙا حُکم ہِکّے وقت پُورا تِھی ویندے، اَکّھ جھمکَݨ وِچ (٥٠)۔ اَتے تحقیق اَساں تُہاݙے وانگوں دِیاں کئی ٹولیاں کُوں بَرباد کر چُکئیے ہَیں ٻَس ہے کوئی نصیحت گِھنّݨ والا (٥١)۔ اَتے ہر ہِک کَمّ جِہڑا جو اُنھاں کِیتے، اَسمانی کتاباں (اعمال نامیاں) وِچ َدرج ہے(٥٢)۔ اَتے ہَر چھوٹی وَݙی شَئے (اُوندے وِچ) لِکّھی ہوئی ہے (٥٣)۔ بیشک پَرہیزگار لوک بَہشتی باغاں وِچ تے بَہشتی نَہریں اُتّے رَہسِن (٥٤)۔ او سَچّی عِزّت والی جاء تے، وَݙیاں قدرتاں والے بادشاہ دے کولھ ہوسِن (٥٥)۔
سورۃ الرحمٰن مکیہ
شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے
اَلرحمٰن (ٻَہُوں مہربان اَللہ) (١)۔ اُوں قرآن دِی تعلیم ݙِتّی ہے (٢)۔ اِنسان کُوں پَیدا کِیتا ہِس (٣)۔ اِیکُوں ٻولَݨ سِکھایا ہِس (٤)۔ سِجھ تے چَندر (آپݨیں کَمّ وِچ) ہِک حِساب دے مطابق پابند ہِن (٥)۔ اَتے وَلھِیں ٻوٹے تے دَرخت سَجدے وِچ رَہندِن (٦)۔ اَتے اَسمان کُوں اُچّا کِیتا ہِس، اَتے توازن قائم کِیتا ہِس (٧)۔ ٻَس تُساں وِی توازن وِچ کوئی گڑ بڑ نہ کِیتی کرو (٨)۔ اَتے تُساں وَزن کُوں ٹِھیک ٹِھیک رَکھیا کرو، اَتے تول وِچ اَصلُوں کَمتی نہ کِیتی کرو (٩)۔ اَتے زمین کُوں، ساری جی جان والی مخلوقات کِیتے بݨائِس (١٠)۔ اُوندے وِچ میوے ہِن، اَتے کَھجّیاں ہِن، جِنھاں دے میوے اُتّے غِلاف چَڑھیا ہویا ہوندے (١١)۔ اَتے چِھلَّڑ (چھاݨ) والے اَن ہِن، اَتے خوشبوئی پُھلّاں والے ٻُوٹے (وَلھِیں) ہِن (١٢)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں (جِنُّو تے اِنسانو) آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(١٣)۔ اِنسان کُوں پَید اکِیتا ہِس، ٹِھکری وانگیں کھڑکݨ والی ہِک سُکّے گارے دِی مِٹی کنُوں (١٤)۔ اَتے جِنّاں کُوں پَیدا کِیتا ہِس بھا دے شُعلیاں وِچُوں (١٥)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں (جِنُّو تے اِنسانو) آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(١٦)۔ او ݙُوہائیں مشرقاں والے تے ݙوہائیں مغرباں والے پاسیاں دَا مالِک ہے (١٧)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں (جِنُّو تے اِنسانو) آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(١٨)۔ اُوں ݙُوں اِہجے سَمندر بݨا چھوڑے ہِن، جِہڑے ہِک ٻئے نال رَلیے ہوئِن (١٩)۔ پَر اُنھاں دے اَدّھ وِچکار ہِک رُکاوَٹ ہے ، ٻَس او ہِک ٻئے دے پاسے نھیں چَڑھدے (٢٠)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں (جِنُّو تے اِنسانو) آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٢١)۔ اَتے اُنھاں وِچُوں سچّے موتی تے کُوڑے موتی (گھونگھے سِپّیاں) نِکلدِن (٢٢)۔ ٻَس تُساں ݙوہائیں (جِنُّو تے اِنسانو) آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٢٣)۔ اَتے ہُوندیاں ہِن سَمندر وِچ (پہاڑاں وَانگُوں) اُچّے بادباناں والیاں ٻیڑیاں (٢٤)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٢٥)۔ اِیں (زمین) اُتّے جو کُجھ وِی ہے او فَنا تِھی وَن٘ڄݨ والا ہے (٢٦)۔ اَتے تیݙے رَبّ دِی ذات اِی باقی رَہسی، جِہڑا ٻَہُوں بُزرگی والا تے وݙی عِزّت والا ہے (٢٧)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٢٨)۔ سارے ہُوں کنُوں مَنگدِن، جِہڑے کوئی وِی اَسماناں وِچ ہِن تے زمین دے تَلّے اُتّے ہِن، اَتے او ہَر ݙین٘ہ نویں شان وِچ ہوندے (٢٩)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٣٠)۔ اَے (زمین دَا بار بݨی ہوئی) مخلوقاتو اَجھو اَساں تُہاݙے حِساب کتاب گِھنّݨ کِیتے فارغ تِھی ویسُوں (٣١)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٣٢)۔ اے جِنّاں تے اِنساناں دِیاں ٹولیاں! جیکر تُساں اِیہ طاقت رَکھیندو جو تُساں اَسماناں تے زمین دِیاں حَدّاں بنّیاں کنُوں ٹَپ تے کِتھائیں نِکل سڳدو، تاں وَل نِکل ݙیکھالو! تُساں تاں نِکل وِی نھیں سڳدے، سِوائے کہیں وَݙے زور (غلبے) دے (٣٣)۔ ٻَس تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٣٤)۔ تُساں ݙُوہائیں اُتّے بَھا دے شُعلے سَٹّیے ویسِن، تے (ڳچّی گُھٹّݨ والا) دُھوں (ہوسی) اَتے تُساں ݙُوہائیں مقابلہ وِی نہ کر سَڳسو (٣٥)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٣٦)۔ بھلا ڄَݙاں اَسمان چِریج ویسے، وَت رَتّے رَنگ والے چَم وانگیں تِھی ویسے (او ہولناک ݙین٘ہ ہوسے) (٣٧)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٣٨)۔ بھلا اُوں ݙین٘ہ اُنھاں دے گُناہاں دے متعلّق پُچھݨ دِی ضرورت وِی نہ پوسی، نہ اِنساناں کنُوں تے نہ جِنّاں کنُوں (٣٩)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٤٠)۔ گُنہگار لوک آپݨیں شِکلاں کنُوں سُن٘ڄاݨ گِھدّے ویسِن، اَتے اُنھاں کُوں مَتّھے دے والاں کنُوں تے پَیراں کنُوں پَکڑ گِھدّا ویسے (٤١)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٤٢)۔ اِیہا ہے او دَوزخ جیکُوں گُنہگار لوک کُوڑا اَکھیندے ہِن (٤٣)۔ اِیندے وِچ ٻَڑکدے پاݨِیں تَئیں وَل وَل پھردے رَہسِن (٤٤)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٤٥)۔ اَتے جِہڑا شَخص اَپݨیں رَبّ دے سامݨیں کھڑے آ تِھیوݨ کنُوں ݙَردے اُوندے کِیتے ݙُوں قِسم دے بَہشتی باغ ہِن (٤٦)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٤٧)۔ اُنھاں ݙُوہائیں بَہشتی باغاں وِچ مختلف قِسم دِیاں ٹینگلیاں والے وَݨ ہوسِن (٤٨)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٤٩)۔ اُنھاں ݙُوہائیں بہشتی باغاں وِچ ݙُوں چَشمے وَہندے پِیئن (٥٠)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٥١)۔ اُنھاں ݙوہائیں باغاں وِچ ݙُوں ݙُوں سَواداں والے میوے لڳے ہوسِن (٥٢)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٥٣)۔ اِیہ لوک اِہجیاں قالیناں اُتّے تکیہ لا تے ٻیٹھے ہوسِن، جِنھاں دے اَستر ݙورے ریشم (تافتے) دے ہِن ، اَتے انھاں ݙوہائیں بہشتی باغاں دے میوے انھاں دے کولھُوں کولھُوں (جِھکّے جِھکّے) لٹکیے کھڑے ہوسِن (٥٤)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٥٥)۔ انھاں وِچ جِھکّی اَکّھ رَکھݨ والیاں (شرمیلیاں) ذالیں ہوسِن، جِنھاں کُوں پہلے کنُوں نہ کہیں اِنسان نے ہَتّھ لایا ہوسی، اَتے نہ کہیں جِنّ نے (٥٦)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٥٧)۔ اِیہ اِیویں لڳسِن جِیویں کوئی یاقوت تے مَرجان (ہِیرے موتی) ہووِن (٥٨)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٥٩)۔ کیا نیکی دا بَدلہ نیکی کنُوں وَدّھ کوئی ٻِیا وِی تِھی سڳدے (٦٠)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٦١)۔ اُنھاں ݙوہائیں بہشتی باغاں دے علاوہ ݙُوں ٻئے باغ وِی ہِن (٦٢)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٦٣)۔ او (باغ) گھاٹے، سَاوے کچُوچ ہِن (٦٤)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٦٥)۔ اُنھاں ݙُوہائیں وِچ زور نال وَہندے ݙُوں چَشمے وِی ہِن (٦٦)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٦٧)۔ اُنھاں ݙُوہائیں وِچ میوے ہِن، پِن٘ڈُوں ہِن، تے اَنار ہِن (٦٨)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٦٩)۔ اُنھاں وِچ ٻَہُوں چَن٘ڳیاں تے سُوہݨِیں ذالیں ہوسِن (٧٠)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٧١)۔ (چِٹّیاں ڳوریاں) حُوراں ہِن، جِہڑیاں تَنبُوآں وِچ (مَستوراں وانگیں) ٻَہلایاں ہویاں ہِن (٧٢)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٧٣)۔ پہلے کنُوں اُنھاں کُوں کہیں اِنسان یا کہیں جِن ہَتّھ وِی نہ لَایا ہوسی (٧٤)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٧٥)۔ اِیہ بہشتی لوک ساویاں قالیناں اُتّے نفیس تکیئے لا تے ٻیٹھے ہوسِن (٧٦)۔ بھلا تُساں ݙوہائیں آپݨیں رَبّ دِی کِہڑی کِہڑی نعمت کُوں کُوڑا اَکھیسو(٧٧)۔ تیݙے وَݙیاں شاناں والے تے اُچّیاں عِزّتاں والے رَبّ دا ناں ٻَہُوں بَرکتاں والا ہے (٧٨)۔
سورۃ الواقعہ مکیہ
شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے بے حد رحمت بھیڄݨ والا ہے
ڄَݙاں واقع تِھیوَݨ والی شَئے واقعی تھی تے رَہسی (١)۔ جِیندے واقع تِھیوَݨ وِچ کوئی کُوڑ کائے نھیں (٢)۔ او اُتے والیاں شَئیں کُوں تَلّے چَا مریسی، تے تَلّے والیاں شَئیں کُوں اُتّے چَا مریسی (٣)۔ اَتے ڄَݙاں زمین ہَلا جُلا چھوڑی ویسی، جِیویں ہلا جُلا چھوڑَن دا حَق ہے (٤)۔ اَتے پَہاڑ ٹوٹے ٹوٹے کر ݙِتے ویسِن (٥)۔ جِتّی توڑِیں ٹوٹے ٹوٹے تِھی سَڳسِن، ٻَس او کِھن٘ڈی پُھن٘ڈی دُدِّھڑ وانگُوں تِھی ویسِن (٦)۔ اَتے تُساں ترائے قِسماں وِچ وَن٘ڈیج ویسُو (٧)۔ ٻَس ہِک قِسم سَڄّے پاسے والیاں دِی ہوسی ، اِیہ سَڄے پاسے والے کیا (خوش نصیباں وِچُوں) ہِن (٨)۔ اَتے ہِک قسم کَھٻّے پاسے والیاں دِی ہوسی، اِیہ کَھٻّے پاسے والے ٻَہُوں بَد نصیب ہِن (٩)۔ اَتے سَب تُوں اَڳُوں نِکلݨ والی تَریجھی قِسم تاں اَڳُوں اِی نکلی ہوئی ہوسی (١٠)۔ اِیہے لوک سَب تُوں زیادہ اَللہ دے قُرب وِچ (کُولھ) تِھی وَن٘ڄݨ والے ہوسِن (١١)۔ نعمتاں والے باغاں وِچ رَہسِن (١٢)۔ او زیادہ تَر پہلیاں وِچُوں ہوسِن (١٣)۔ اَتے تھوڑے جیہے پِچھّلیاں وِچُوں ہوسِن (١٤)۔ او ہِیریاں نال جَڑئیے تختاں اُتّے ہوسِن (١٥)۔ او ہِک ٻئے دے آمݨیں سامݨیں تَکیہ لَا تے ٻیٹھے ہوسِن (١٦)۔ اُنھاں دے اِیݙُوں اُوݙُوں ہمیشہ نینگر رَہݨ والے چُھوہَر، ٹُردے پِھردے ہوسِن (١٧)۔ اُنھاں کولھ آبخورے (مِٹی دے بغیر دَستے دے برتن) تے صُراحیاں ہوسِن، اَتے وَہندے ہوئے شراب دے چَشمیاں وِچُوں ہَتّھ وِچ بھرے ہوئے پِیالے ہوسِن (١٨)۔ نہ اِیندی وَجّہ کنُوں اُنھاں دے سِر چَکراسِن، تے نہ اُنھاں دے عقل وِچ کوئی فتُور آسے (١٩)۔ اُتے اُوہو جیہے میوے ہوسِن، جیہو جیہے او چَہسِن (٢٠)۔ اَتے اُنھاں پَکّھیاں دا گوشت ہوسی، جِہڑے اُنھاں کُوں بھاسِن (٢١)۔ اَتے سُوہݨِیاں اَکّھیں والیاں حُوراں ہوسِن (٢٢)۔ جہڑیاں لُکا تے رَکھئے ہوئے موتیاں وَانگُوں ہوسِن (٢٣)۔ اِیہ بَدلہ ہوسی اُنھاں دے عَملاں دَا جِہڑے او کریندے رِیہے ہوسِن (٢٤)۔ اَتے او اُتّھاں کوئی بیہُودہ ڳالھ تے کوئی گُناہ والی ڳالھ نہ سُݨسِن (٢٥)۔ سِوائے (ہِک ٻئے کُوں) سَلام، سَلام آکھݨ دے (٢٦)۔ اَتے سَڄّے پاسُوں والے صاحباں (کیا سَمجھدے وے) او کیا ہوسِن (٢٧)۔ اُنھاں کِیتے بغیر کَن٘ڈیاں والیں ٻیریں ہوسِن (٢٨)۔ اَتے ہِک ٻئے نال سَتّھئے ہوئے کیلے (٢٩)۔ اَتے لمبے لمبے پِچھاویں(٣٠)۔ اَتے وَہندا وَڳدا پاݨِیں (٣١)۔ اَتے ڈھیر سارے میوے (٣٢)۔ جِہڑے خَتم تِھیوݨ کُوں نہ آسِن اَتے نہ اُنھاں کنُوں رُوکیا ویسے (٣٣)۔ اَتے اُچّے دَرجیاں والے وِچھاوݨیں (فرش) ہوسِن (٣٤)۔ یقیناً اَساں ذالیں وِی پَیدا کِیتِن، چَن٘ڳی طرح بݨا سَنوار تے (٣٥)۔ ٻَس اَساں اُنھاں کُوں کنواریاں رَکھیے (٣٦)۔ پیاں دِیاں پیاریاں تے ہِکّو ڄیݙی عُمراں والیاں (٣٧)۔ اِیہ سَڄّے پاسے دو رَہݨ والیْاں کِیتے ہِن (٣٨)۔ انھاں دِی ہِک وَݙّی ٹولی پہلیْاں وچُوں ہوسی (٣٩)۔ اَتے ہِک وَݙّی ٹولی پِچھلیْاں وِچُوں ہوسی (٤٠)۔ اَتے کَھٻّے پاسے والے لوک (شامت دے ماریے) کَھٻّے پاسے والیْاں دِی کیا حالت ہوسی (٤١)۔ او تَتّی لُو وِچ رَہسِن، اُنھاں کِیتے گَرم پاݨِیں ہوسی (٤٢)۔ اُتّھاں کالے دُھوں والے پِچھاویں ہوسِن (٤٣)۔ نہ کوئی ٹَھاڈل ہوسی، نہ کوئی عِزّت تے آرام ہوسی (٤٤)۔ یقیناً او اِیں کنُوں پہلے سَوکھے سَوّلّے پَلدے رِیہن (٤٥)۔ تے وَݙے وَݙے گُناہاں وِچ جُتّے ہوئے رِیہن (٤٦)۔ اَتے اِیہ اَکھیندے ہَن، جو کیا ڄَݙاں اَساں مَر ویسُوں تے مِٹی تے ہَݙیاں تِھی تے رَہ ویسُوں، تاں کیا یقیناً اَساں وَت اُٹھا کھڑے کِیتے ویسُوں (٤٧)۔ اَتے کیا اَساݙے پہلے والے پِیو ݙاݙے وِی (اُٹھا کھڑے) کِیتے ویسِن (٤٨)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے جو بیشک پہلے والے تے آخر والے سارے دے سارے (٤٩)۔ ہِک مقرر تَھئے ہوئے ݙین٘ہ دے موقع تے کَٹّھے کِیتے ویسِن (٥٠)۔ وَل یقیناً اَے گُمراہ لوکو! کُوڑ آکھݨ والو (٥١)۔ تُساں واقعی تھوہر دے وَݨ وِچُوں کَھاسُو (٥٢)۔ ٻَس اِیندے نال اَپݨیں ڈھڈھ بَھریسو (٥٣)۔ وَت اِیندے اُتُّوں، ٻَڑکدا پاݨِیں پِیسو (٥٤)۔ ٻَس پِیسو وِی تاں اِیویں پِیسو جِیویں ہَر دَم تریہے رَہݨ والے اُٹّھ پِیندِن (٥٥)۔ جَزا (بدلے) والے ݙین٘ہ اِیہا اُنھاں کِیتے مہمانی ہوسی (٥٦)۔ اَساں اِی تُہاکُوں پَیدا کِیتے، وَت تُساں سَچّ کُوں سَچّ کِیُوں نھیں مَنیندے (٥٧)۔ کیا بَھلا تُساں کݙائیں سوچے جو جِہڑا تریڑا تُساں پیٹ (رحم) وِچ گَھتیندے وے (٥٨)۔ کیا تُساں (اُوندے وِچُوں ٻال) پَیدا کریندے وے، یا اَساں پَیدا کرݨ والے ہَیں (٥٩)۔ اَساں تُہاݙی مَوت مقرر کِیتی ہوئی ہے، اَتے اَساں اَصلُوں عاجز نِسّے تِھی سَڳدے (٦٠)۔ جو اَساں تُہاݙے بدلے ٻئے لوک گِھن آؤں اَتے تُہاکُوں اِیں طرح کر چھوڑوں جو تُہاکُوں پَتہ وِی نہ لَڳے (٦١)۔ اَتے تُساں پہلے والی پَیدائش کُوں تاں چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے ہِیوے، وَل تُساں نصیحت کیُوں نھیں حاصل کریندے (٦٢)۔ کیا تُساں کݙائیں اِیکُوں وِی سوچئیے، جو جِہڑا بِج تُساں وَہیندے وے (٦٣)۔ کیا تُساں اُوکُوں ڄَمیندے ہِیوے، یا اَساں اُوکُوں ڄَمیندے ہَیں (٦٤)۔ جیکر اَساں چَہوُوں تاں اُوکُوں کُٹا (بُھوں ٻکّل) کر چھوڑوں، تُساں تاں ٻَس کئی کئی ڳالھیں بݨیندے رَہ ون٘ڄو (٦٥)۔ جو بیشک اَساکُوں تاں چٹّی پَے ڳئی ہے (٦٦)۔ بلکہ اَساں تاں اَصلُوں محروم کر ݙِتے ڳئے ہَیں (٦٧)۔ بَھلا تُساں اُوں پاݨِیں کُوں غور نال ݙِٹّھے، جیکُوں تُساں پِیندے ہِیوے (٦٨)۔ کیا تُساں اُوکُوں بدلاں وِچُوں تَلّے لَہیندے وے، یا اَساں اُوکُوں وَسیندے ہَیں (٦٩)۔ جیکر اَساں چَہوُوں تاں اِیکُوں اَصلُوں کُوڑا بݨا چھوڑوں، ٻَس تُساں شُکر کِیوں نھیں اَدا کریندے (٧٠)۔ بَھلا تُساں اُوں بَھا کُوں غور نال ݙِٹّھے ، جیکُوں تُساں ٻَلیندے رَہندے وے (٧١)۔ کیا اُوندے ٻالݨ والے وَݨ تُساں پَیدا کِیتے ہِن یا اَساں اُنھاں کُوں پَیدا کرݨ والے ہَیں (٧٢)۔ اَساں اِیکُوں نصیحت (یادگیری) دے طور تے بݨا چھوڑے اَتے بُھکیاں، ضرورت مَنداں، دے ورتݨ دِی شَئے بݨائے (٧٣)۔ ٻَس آپݨیں عظمتاں والے رَبّ دے ناں سمیت اُوندا پاک ہووَݨ بیان کریندے رَہوو (٧٤)۔ ٻَس مَیں قسم چینداں تاریاں دے تُرٹݨ ݙَہݨ والیاں جائیں دِی (٧٥)۔ بیشک اِیہ تاں ٻَہُوں وَݙی قَسم ہے جیکر تُساں سَمجھ گِھندے (٧٦)۔ جو بیشک اِیہ ہِک وَݙے مَرتبے والا قرآن ہے (٧٧)۔ جِہڑا ہِک لُکا تے رَکّھی ہوئی کِتاب وِچ لِکھیا ہوئے (٧٨)۔ اِیکُوں کوئی ہَتّھ نھیں لا سَڳدا، جے توڑِیں او پاک صاف نہ ہُووے (٧٩)۔ اِیہ تاں سارے جہاناں دے رَبّ دِی طرفُوں نازِل تَھئے (٨٠)۔ کیا تُساں اِیں کلام کُوں کوئی ہَلکی شَئے سمجھدے وے (٨١)۔ اَتے تُساں اِیں ڳالھ کُوں وِی آپݨاں رِزق بݨا گِھدّے جو اِیکُوں کُوڑ آکھی رَکّھو (٨٢)۔ ٻَس ڄَݙاں سَاہ نرگھٹ توڑِیں آویندے (٨٣)۔ تاں تُساں اُوں ویلے تاں ݙیکھدے رَہ ویندے وے (٨٤)۔ جو اَساں تُہاݙے مقابلے وِچ کہیں مَرݨ والے دے زیادہ کولھُوں ہوندے ہَیں، پَر تُساں نِھیوے ݙیکھ سَڳدے (٨٥)۔ ٻَس جیکر تُساں کہیں دِی وَٹّھ وِچ کائے نھیں (٨٦)۔ تاں وَل اُوندی رُوح کُوں وَلا تے کیُوں نھیں گِھن آندے جیکر تُساں واقعی سَچّے ہِیوے تاں (٨٧)۔ ٻَس جیکر او اَللہ دے ٻَہُوں کولھ رَہݨ والیاں وِچُوں ہے (٨٨)۔ تاں وَل تاں اُوندے کِیتے سُکّھ آرام تے خوشحالی ہے، نعمتاں والا بہشت ہے (٨٩)۔ اَتے جیکر او سَڄّے پاسے والیاں وِچُوں ہے (٩٠)۔ تاں (آکھیا ویسی) جو تیݙے اُتّے سَلام (سَلامتی) ہووے سَڄّے پاسے والیاں دِی طرفُوں (٩١)۔ اَتے جیکر (او حق کُوں) کُوڑا آکھݨ والے گُمراہ لوکاں وِچُوں ہے (٩٢)۔ وَل تاں اُوندی مہمانی ٻَڑکدے پاݨِیں نال ہے (٩٣)۔ اَتے دَوزخ دِی بَھا وِچ اُوندا سَڑݨ ہے (٩٤)۔ بیشک اِیہ تاں حَق ہے پُورے یقین دِی حَد تَئیں (٩٥)۔ (اَے رسول) لہٰذا تُوں آپݨیں عَظمتاں والے رَبّ دے ناں سمیت اُوندا پاک ہووَݨ بیان کِیتی رَکھ (٩٦)۔
سورۃ الحدید مدنیہ
شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ، وَݙی رحمت کرݨ والا ہے
پاک ہووَݨ بیان کریندے جِہڑا کوئی وِی اَسماناں وِچ ہے تے زمین دے تَلّے اُتّے ہے، (کِیُوں جو) اُوہو ساریاں کنُوں زبردست ہے وَݙی حِکمت والا ہے (١)۔ اُوندے کِیتے ہے بادشاہی اَسماناں دِی تے زمین دِی، اُوہو جِیویندے اُوہومریندے ،اتے اُوہو ہَر شَئے اُتّے پُوری طرح قُدرت رَکھیندے (٢)۔ اُوہو شروع کنُوں وِی پہلے شروع ہَا، تے اُوہو آخر کنُوں وِی اَڳُوں تَئیں ہے، اُوہو ظاہر ہے، تے اُوہو لُکیا ہویا وِی ہے، اَتے او ہَر شَئے کُوں چَن٘ڳی طرح ڄاݨݨ والا وِی ہے (٣)۔ او تاں او ہے جیں اَسماناں کُوں تے زمین کُوں چِھی ݙین٘ہاں (مَرحلیاں) وِچ پَیدا کِیتے، وَل عَرش (تخت) تے پُوری حکومت سَنبھال گِھدُّس، او چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے جو کیا کُجھ زمین وِچ وَڑدے، اَتے کیا کُجھ اُوندے وِچُوں نِکلدے، اَتے کیا کُجھ اَسمان اُتُّوں لَہندے، اَتے کیا کُجھ اُوندے اُتّے دو چَڑھ ویندے اَتے او اَصلُوں تُہاݙے نال ہوندے، تُساں جِتّھاں وِی ہووُو، اَتے اَللہ چَن٘ڳی طرح ݙیکھدا رَہندے جو کُجھ تُساں کریندے وَدّے ہِیوے (٤)۔ اُوندی ہے بادشاہی اَسماناں دِی، تے زمین دِی وِی، اَتے سارے معاملے اَللہ دو وَلائے ویندِن (٥)۔ او رات کُوں ݙین٘ہ دِیاں حَدّاں ٻَنیاں وِچ وَڑا چھوڑیندے، اَتے ݙین٘ہ کُوں رات وِچ لُکا گِھندے، اَتے او سِینیاں وِچ لُکیا ہوئیاں ڳالھِیں کُوں وِی چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے (٦)۔ تُساں اَللہ اُتّے تے اُوندے رسول اُتّے اِیمان گِھن آؤ، اَتے خرچ کرو اُوں (مال) وِچُوں جِہڑے کُجھ دا تُہاکُوں خلیفہ (مختار) بݨایا ڳئے، ٻَس جِہڑے لوک تُہاݙے وِچُوں اِیمان گِھن آئے اَتے خرچ وِی کِیتُونے تاں اُنھاں کِیتے ٻَہُوں وَݙا اَجر (بدلہ) ہے (٧)۔ اَتے تُہاکُوں کیا تِھی ڳئے جو تُساں اَللہ تے اِیمان نھیں گِھن آندے؟ اَتے رسُول وِی تُہاکُوں سݙیندے (دعوت ݙیندے) جو تُساں اَپݨے رَبّ اُتّے اِیمان گِھن آؤ، اَتے تحقیق اُوں تُساں کنُوں وَعدہ وِی گِھدّا ہوئے (٨)۔ جیکر تُساں اِیمان قائم رَکّھیا ہویا ہے تاں! او تاں او ہے جِہڑا اَپݨے بندے اُتّے واضح (روشن) آیاتاں بھیڄیندا رَہندے تاں جو او تُہاکُوں اَندھاریاں وِچُوں کَڈھ تے سوجھلے والے پاسے گِھن آوے، اَتے بیشک اَللہ تُہاݙے نال ٻَہُوں نَرمی کرݨ والا ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے (٩)۔ اَتے تُہاکُوں کیا تِھی ڳئے جو تُساں اَللہ دے رَاہ تے خرچ (وِی) نھیں کریندے، حالانکہ اَسماناں دا تے زمین دا سارا تَرکہ اَللہ دا ہے، تُساں وِچُوں سارے برابر دَرجے دے کائے نِھیوے، جِنھاں فَتح کنُوں پہلے مال خرچ کِیتے اَتے لڑائی وِچ حِصّہ گِھدّے، اُنھاں دَا دَرجہ وَݙا ہے اُنھاں کنُوں جِنھاں بعد وِچ خَرچ کِیتے، اَتے لڑائی وِچ حِصّہ گِھدّے، توڑے جو اَللہ دا ہَر ہِک نال سوہݨاں وَعدہ ہے، اَتے اَللہ چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے جِہڑا کُجھ تُساں کریندے رَہندے وے (١٠)۔ او کوݨ ہے جِہڑا اَللہ کُوں سوہݨاں قرضہ ݙیندے، اَللہ وِی اُوندے کِیتے ݙَوڑا چوڑا کر ݙیندے، اَتے اُوندے کِیتے وَݙا عِزّتاں والا اَجر ہے (١١)۔ جِہڑے ݙین٘ہ (اَے رسول) تُوں مومن جُواناں تے مومن ذالیں کُوں ݙیکھسیں جو اُنھاں دے (اِیمان دا) نور اُنھاں دے اَڳُوں تے اُنھاں دے سَڄّے پاسے نال بَھڄدا آندا ہوسی، اُوں ݙین٘ہ تُہاݙے کِیتے خوشخبری ہے، اِہجے باغاں دِی جِنھاں تَلّے نہراں وَہندیاں وڳدیاں پیاں ہوسِن، او اُنھاں وِچ ہمیشہ ہمیشہ رَہسِن، اِیہا تاں ہے سَب تُوں وَݙی کامیابی (١٢)۔ اُوں ݙین٘ہ مُنافق جَوان تے منافق ذالیں اِیمان گِھن آوَݨ والیاں بندیاں کُوں اَکھیسِن، اَساݙے اُتّے ذری مہربانی چا کرو، تاں جو اَساں وِی تُہاݙے نُور وِچُوں کُجھ نُور حاصِل کر گِھنُّوں، ٻَس اُنھاں دے درمیان ہِک اِہجی کَندّھی اُسار ݙِتی ویسی، جِیندے وِچ ہِکّو دَروازہ ہوسی، جِیندے اَندر والے پاسے تاں رحمت ہوسے پر اُوندے باہروں سامݨیں کنُوں عذاب ہوسے (١٣)۔ (مُنافق) اُنھاں (مومناں) کُوں سَݙ تے اَکھیسِن کیا اَساں تُہاݙے نال دے نہ ہَاسے؟ او اَکھیسِن، کیُوں نہ ہَاوے، پَر تُساں خُود اَپݨیں آپ کُوں ہِک فِتنے (مُصیبت) وِچ گَھتّ چھوڑیا ، اَتے (اَساݙے اَنجام دِی) اِنتظار وِچ رِیہے اَتے تُساں شَک کِیتی رَکھیا، وَت تُہاکُوں فضول خواہشاں دھوکے وِچ سَٹّی رَکھیا، اِیہ توڑِیں جو اَللہ دا حُکم آڳیا، اَتے اَللہ دے متعلّق (شیطان) تُہاکُوں دھوکے وِچ گَھت گِھدّا (١٤)۔ ٻَس اَڄ تُساں کنُوں کوئی فِدیہ (معاوَضہ) نہ گِھدّا ویسی، اَتے نہ اُنھاں کنُوں جِنھاں کُفر اِختیار کر گِھدّا ہَا، ٻَس تُہاݙا ٹِکاݨاں (دَوزخ دِی) بھا وِچ ہے، کیُوں جو او تُہاݙی سَنگت (یاری) دے ݙَا دِی ہے، اَتے اِیہ وَن٘ڄ رَہݨ دِی جاء ٻَہُوں گَندی ہے (١٥)۔ کیا اَڄݨ وقت نھیں آیا، انھاں کِیتے جِہڑے اِیمان گِھن آچُکئن، جو اُنھاں دے دِل اَللہ دے ذِکر دو نِوّ وَن٘ڄݨ اَتے اُوں دو وِی جِہڑا حَق بَݨ تے نازِل تَھئے، اَتے انھاں وانگیں نہ تِھی وَن٘ڄِن، جِنھاں کُوں اِیں کنُوں پہلے کِتاب ݙِتی ڳئی ہَئی، پَر اُنھاں اُتّے لَمبا عَرصہ گُزریا، تاں اُنھاں دے دِل ٻَہُوں کُوراڑے تِھی ڳئے، اَتے اُنھاں وِچُوں ڈھیر سارے تاں ہَن وِی نافرمان لوک (١٦)۔ پَتہ ہووے ہے، جو بیشک اَللہ زمین کُوں اُوندے سُک مَر وَن٘ڄݨ دے بعد جِیوا (سَاوا کرا) چھوڑیندے، تحقیق اَساں تُہاݙے کِیتے آیاتاں کُوں اَصلُوں کھول تے بیان کر ݙیندے ہَیں تاں جو تُساں عَقل کنُوں کُجھ کَم گِھنُّو (١٧)۔ بیشک صدقہ ݙیوݨ والے جُوان تے صَدقہ ݙیوَݨ والیاں ذالیں، تے او وِی جِنھاں اَللہ کُوں سوہݨاں قرضہ ݙِتے، اُنھاں واسطے اِیہ ݙَوڑا چَوڑا کر ݙِتا ویسے اَتے اُنھاں کِیتے وَݙّی عِزّت والا اَجر ہے (١٨)۔ اَتے جِہڑے لوک اَللہ تے اُوندے رسول اُتّے اِیمان گِھن آئِن، اِیہے اِی اَللہ دے نزدیک صدیقاں تے شہیداں (نگراناں) دے دَرجے والے ہِن، انھاں کِیتے انھاں دا اَجر (بدلہ) ہے اَتے (انھاں دے اِیمان والا) نُور ہے، پَر جِنھاں لوکاں کُفر اِختیار کِیتا ہوئے، اَتے اَساݙیاں آیاتاں کُوں کُوڑا آکھیئے، اِیہے ہِن دَوزخ وِچ رَہݨ والے (١٩)۔ پَتہ ہُووے جو بِلا شَک اِیہ دُنیاوِی زِندگی محض ہِک مَشغلہ تے تَماشا ہے، اَتے بَݨ ٹَھݨ تے رَہݨ ہے، ہِک ٻئے دے مقابلے وِچ وَݙائی ظاہر کرݨ ہے، اَتے مال متال تے آل اَولاد وِچ وَدّھ تے ݙیکھالݨ ہے، انھاں دِی مثال تاں اُوں مِین٘ہ وانگیں ہے، جِیندے نال ڄَمی ہوئی رَڑھ، راہک (جَٹ کسان) کُوں سوہݨِیں لڳدی ہے، وَل او زَور ٻَدّھ آندی ہے، پَر ݙیکھدے جو پیلی تِھی ڳئی ہے، وَل بُھوں ٻکل (کُٹا) تِھی ڳئی ہے، بہر حال آخرت کُوں تاں ٻَہُوں سخت عذاب ہوسی، پَر اَللہ دِی طرفُوں بخشش وِی ہے تے رَضا مَندی وِی! اَتے دُنیاوی حیاتی تاں سِوائے دھوکے فریب دے سامان دے ٻئی کُجھ وِی کائے نھیں (٢٠)۔ آپݨیں رَبّ دِی بخشش دو تیزی نال اَڳُوں نِکل وَن٘ڄُو، اَتے بہشت دو وِی، جِیندا مکلاݨ آسمان تے زمین دے مُکلاݨ وانگیں ہے، اِیہ اُنھاں لوکاں واسطے تیار کِیتی ڳئی ہے، جِہڑے جو اَللہ تے اُوندے رسول اُتّے اِیمان گِھن آئِن، اِیہ تاں اصلُوں اَللہ دا فضل تے کَرم ہے، جیکُوں چَہندے ݙیندے اَتے اَللہ ٻَہُوں فضل والا ہے (٢١)۔ کوئی اِہجی مُصیبت زمین اُتے، تے تُہاݙے اُتّے نھیں آندی جِہڑی جو کِتاب (لوحِ محفوظ) وِچ نہ ہووے، بلکہ اِیں کنُوں وِی پہلے دِی ہے جو او ظَاہر تِھیوے بیشک اَللہ کِیتے اِیہ کَم بَہُوں سَوکھا ہے (٢٢)۔ تاں جو اُوں شَئے دا تُہاکُوں اَرمان نہ لَڳے جِہڑی تُساں کنُوں ویندی رَہے، اَتے اُوندے اُتے مغرِیج نہ وَن٘ڄو، جِہڑا کُجھ تُہاکُوں ݙِتا وَن٘ڄے، اَتے اَللہ ہَر ہِک فَخر وَݙائی کَرݨ والے کُوں پَسند نھیں کریندا (٢٣)۔ جِہڑے خُود وِی کَنجوسی کریندِن اَتے لوکاں کُوں وِی کَنجُوسی کرݨ کُوں اَکھیندِن، اَتے جِہڑا کوئی پِھر وَن٘ڄے، تاں اَللہ تاں بے شَک بے پَروا ہے، ساریاں تعریفاں والا ہے (٢٤)۔ تحقیق اَساں روشن دلیلاں (نشانیاں) ݙے تے رسُول بھیڄے، اَتے اُنھاں دو کِتاب وِی نازِل کِیتی، اَتے اِنصاف دِی ترکڑی (قانون) کُوں وِی بھیڄیا، تاں جو لوک اِنصاف اُتّے قائم رَہن، اَتے اَساں لُوہا وِی پَیدا کر چھوڑیا، جِیندے وِچ ٻَہُوں ہیبت (مضبوطی) والی ڳالھ ہے، اَتے لوکاں کِیتے ڈھیر سارے فائدے وِی ہِن، تاں جو اَللہ اُوں شَخص کُوں ڄَاݨ گِھنّے، جِہڑا اُوکُوں ݙِٹّھیں بغیر اُوندی تے اُوندے رسول دِی مَدد کریندے، یقیناً اَللہ تاں ٻَہُوں طاقتور ہے، زبردست ہے (٢٥)۔ اَتے تحقیق اَساں نُوح کُوں تے اِبراہیم کُوں وِی بھیڄیا، اَتے انھاں ݙوہائیں دِیاں نَسلاں وِچ نبوت تے کِتاب وِی ݙِتی رَکھی، ٻَس اُنھاں وِچُوں بعض نے تاں ہدایت پا گِھدّی، پر انھاں وِچُوں دے ڈھیر سارے نافرمان ہَن (٢٦)۔ وَل اَساں اُنھاں دے پِچُّھوں، اُنھاں دے قَدمیں اُتے اَپݨیں ٻئے رَسول وِی بھیڄے، وَت اُنھاں دے پِچُّھوں مریم دے پُتر عیسیٰ کُوں بھیڄیا، اَتے اُوکُوں اِنجیل وِی ݙِتی، اَتے جِہڑے لوکاں اُوندی پَیروی اِختیار کِیتی، اُنھاں دِے دِلّاں وِچ ترس تے رحمت گھت ݙِتی، اَتے دُنیاوی لَذّتاں کنُوں پَرے تِھی وَن٘ڄݨ (رہبانیت) کُوں اُنھاں آپݨیں طرفُوں گَھڑ گِھدّا، حالانکہ اَساں اُنھاں اُتے اِیکُوں فرض نہ کِیتا ہَا، سِوائے اِیندے جو او اَللہ دِی رَضا مَندی حاصل کِرن، پر اُنھاں اِیں ڳالھ دِی پَرواہ نہ کِیتی جِتّی کرݨِیں چَاہی دی ہَئی، ٻَس اَساں اُنھاں وِچُوں دے اُنھاں لوکاں کُوں جِہڑے اِیمان گِھن آئے ہَن، اُنھاں دا اَجر ݙے ݙِتا، پَر اُنھاں وِچُوں دے ڈھیر سارے نافرمان ہَن (٢٧)۔ وُوئے او لوکو! جِہڑے اِیمان گِھن آئیوے، اَللہ کنُوں ݙَرو، اَتے اُوندے رسول اُتے اِیمان گِھن آؤ، او آپݨِیں رحمت وِچُوں ݙُوں حِصّے تُہاکُوں ݙیسی، اَتے تُہاݙے کِیتے ہِک سوجھلا (نُور) مقرر کر ݙیسے، جِیندے نال تُساں ٹِھیک ٹِھیک ٹُر سَڳسُو، اَتے تُہاݙے (قصور) بخش ݙیسے، کِیُوں جو اَللہ ٻَہُوں بخشَݨ ہَار ہے، وَݙی رحمت والا ہے (٢٨)۔ اِیہ اِیں واسطے ہے جو اِہلِ کتاب (کتاب والے یہُود) ڄاݨ گِھنّن، جو اَللہ دے فضل وِچُوں او کُجھ وِی حاصل کرݨ دِی قُدرت نھیں رَکھیندے، تحقیق فضل تاں اَللہ دے اَپݨیں ہَتّھ وِچ ہے، اِیہ اُوکُوں چَا ݙیندے جِیکُوں او چَہندے اَتے اَللہ تاں ٻَہُوں وَݙے فَضل والا ہے (٢٩)۔