کتاب دا ناں: تیز رَو دی ٹَکر
شاعر: صوفی فیض محمد دلچسپ
تیز رو دی ٹکر
توں لجپال کریم خدا ہیں ہر شئے آپ ٹھہایو
حکمت نال حکم کر جاری اپݨا شوق مِٹایو
اپݨے خیال مطابق خالق کُل مخلوق بݨایو
بے شک ہر مخلوق اکھیں تے آپ جو کُن فرمایو
اشرف المخلوق دا درجہ آ پے آپ ودھایو
آدم وچ دم مار کراہیں سارا راز لوکایو
تھی مسجود حقیقی مظہر کُل ملاکُوت جُھکایو
کون سُنڄاݨے کون ہا سُونہاں بے مثلی ڄݨوایو
ہک ہانویں ہک جوڑ کراہیں لا کر ٹھاٹھ چھکایو
چوݙاں طبقاں کوں کر پُورا وصفیں نال رَسایو
روندیں نال رُوایو کہیں کوں ہسدیں نال ہسایو
آدم توں لا ایں دم تائیں کئی کئی رنگ وٹایو
شاہ رَڳ نال لاتونی جھوکاں وچ قرآن ݙسایو
سچ آکھاں تاں رُس رُس ویسیں نام قہار رکھایو
ڈُٖکھ سُکھ دا بھائیوال نہ بݨیوں چال عجیب کمایو
ہر ہک دا امتحان اَئیں گِھندا ہر ہک کوں اَزمایو
اپݨے چن محبوب دے صدقے بُݙدے سہنس ترایو
پر ہک عرض کرینداں مولا اے ݙینہہ کیوں ڈِٖکھالیو
لیاقت پور دی اسٹیشن تے قہر قلور وسایو
آن قیام قیامت کیتا کہیں کوں نہ چتلایو
چُھٹی تیز رو سمے سَٹے توں تھرو دا پاس ݙیوایو
کیتُس پاس کلانچ ، مبارک ، ٹِٻی پاس کرایو
ڈیرہ ، خان نواب دا گزری آن کلاب لنگھایو
چنی ڳوٹھ تے تنواری توں نال امان ٹپایو
کوٹھیاں چھوڑ گولائی گزری لائٹ اِچ لائٹ رَلایو
ڈم کر لائٹ ڈرائیور ڈِٖٹھا سگنل ڈائون ݙکھایو
کُوک رسوخ دی وائݨ وَلاوے شک شکوک ہٹایو
علم تاں نہ ہا پئی چتویندی مُکدی کوک سُݨایو
کہیں نہ کوک سُنڄاتی ڄاتی بے خانئسہ سُموایو
میل پنجھاہ دی حد رفتار ہئی نہ رفتار گھٹایو
پھاٹک تائیں آئی بھڄدی گجدی دَھمکاں نال بھڄایو
اوݙوں عزرائل کوں بھیجو ہر داہ پیچ سِکھایو
کانٹے مین کرے کیا شودا ہوش حواس بُھلایو
جندرے آپ مریندیں سوہݨا نک ٻے دا ڳسوایو
جیڑھی لائن تے مال ٹرین ہئی اینکوں ہُوں راہ لایو
بدلی لائن ڈرائیور ڈِِٖٹھا دردی چیخ کڈھایو
یکدم مار بریک ݙتونس آتش بھاہ بھڑکایو
مارے چھوڑے چھوڑ تے مارے بے جا زور لوایو
مرݨ کنون ٻئی واہ نہ ݙسدی ایجھا سخت ݙرایو
آخر چھال چا ماری ݙوہاں قدرت نال بچایو
انجݨ مال ٹرین تے چڑھ ڳیا دُدھو دُھکار مچایو
شہر سبھے وچ تھڑتھل پئے ڳئی در دیوار ہلایو
کیا ہوسے او وقت خدا وا جاں گاݙی ٹکرایو
ٹوٹے تھی ڳیا گاٹ دا ڈبہ گرد غبار اُݙایو
اوکھی گاٹ دی لاش آ لدھڑی قِیماں کر چچرایو
انجݨ تروڑ پلیٹ فارم کوں دھرتی وچ غرقایو
ٹکڑے تھی ڳئی لائن نماݨی وانگ کمان نِوایو
ایجھی طاقت دی سٹ لڳڑی لوہا وی پگھرایو
کِتھ لوہا کِتھ آدم ڄائے داݨیاں وانگ پِسایو
ظلم سبھو کر کٹھا ربا ہِیں جا آن گِسرایو
ٻوگی دے وچ ٻوگی پہہ ڳئی ہر ٻوگی مُرڑایو
ڳئی بوڳی چڑھ ٻوگی تے ڳئی پُٹھا کر اُترایو
ہے ہے کل کل تھل تھل مچ ڳئی وانگ مچھی تڑپھایو
ہر پاسوں پیاں لاشاں کِردیاں پُھلاں وانگ کِرایو
پار اُروار ٹپیو نی کاپاں ٻکرے وانگ ٹنگایو
درزی وانگ گھتیونی کاپے پکڑ کرائیں جھڑکایو
کہیں دی لاش مرونڈا تھی ڳئی ݙے ݙے بار دبایو
خون دے پئے پرنالے وَاہندے وانگ نبو نچڑایو
کوئی پھتھے پھتکاندے مر ڳئے پُٹھا کر لڑکایو
کہیں کوں چیر لویراں کر کر ماس بدن ڄرکایو
کئی ݙٹھے تے مَڑکے تُرٹ ڳئے وانگ چݨے ٹپکایو
کہیں دی لت تے ٻانہہ نہ نظرے کہیں دا سر پِھسوایو
چھکڑیاں نال چمباڑیو ایجھا گارے وانگ لپایو
کون آکھے تئیں ٹھیک نی کیتی جُڑیے جوڑ بھنایو
کہیں کوں سخت پھسا ملبے وچ آریاں نال چرایو
کہیں دا ہر ہر انگ ہا پھاتا ٹوکیاں نال ٹوکایو
کہیں دے ہتھ نہ کہیں دی لت نہ کہیں دا منہ وگڑایو
ݙہدا رہ ڳیوں آپ تماشے کہیں کوں نہ چُھڑوایو
پُھل توں نرم رسیلے چہرے خون دے نال رنگایو
رنگ ݙیہدیں دنگ ہوش تھی ویندے مٹی وچ لتھڑایو
اُوݙوں خون تے ایݙوں ہنجڑوں نہر دے وانگ وہایو
کئی گبھرو من موہݨے سوہݨے مُس ڳئے آپ مُسایو
توں مرویندیں توں بچویندیں کیوں ترامݨ تپوایو
کئی ٻچڑے کر اَماں ٻولن مادا سایہ چایو
تھنج پیوݨ کون پے ترساندے سِکدیں نال سِکایو
ایجھیں دا کیا ڄاوݨ ڄاوݨ ڄاوݨ نال اَکایو
کئی مانواں کُرلاندیاں مَر ڳیاں پُتراں توں نِکھڑایو
وَلہرے کر کر سݙ پیاں مارن نہ اولاد مِلایو
تن دے ٹکڑے ہاں دے گوشے تروڑ سنگت وچھڑایو
بے وس تھی تے کرن تنواراں نال عذاب چیکایو
کئی بھیݨیں کر ویر پُکارن ویر دا تیر چُبھایو
سِکدیاں مَر ڳیاں ویر نہ آَئے سِکدیاں کوں سکوایو
سُرخی مہندی کجلے رُل ڳے وال گُندھیے کُھلوایو
لُڑھ لُڑھ ویندے نَین نماݨے نہ وَت نین رَہایو
کئی بھائی کر بھائی ٻولن ݙیہدیں جند کھٹایو
وس لاون تے وَس نہ لڳدا ایجھی جان پھسایو
خواب خیال اِچ نہ ہا نکھڑݨ آسرے ݙے وِندلایو
کئی بابے اولاد پُکارن درداں وچ پھڑکایو
سر چاچا چودھاروں ݙیکھن نَینوں نیر لوڑھایو
کئی لاوارث وارث ڳولن نہ وارث منگوایو
نہ اَبا نہ اَماں سِر تے آخری دم تروڑایو
اونویں مہندی ڳانے لڳڑے موت دے وات ݙیوایو
نہ بَناں نہ بَنی رہ ڳئی سارا ساتھ کُہایو
کجھ تاں ترس کریں ہا ربا کیوں اے کھیݙ کِھݙایو
درخت وی روون ݙیکھ تے منظر پَتراں تئیں وِسمایو
گُھلدیں ݙیکھ ہوا تھئی ویڑی پکھیاں چوڳ رُلایو
تھہر تھہر تے جان کڈھیں ہا کیوں تقدیر چڑایو
کہیں دے گھر دے سالم بندے مار تے گھر اُڄڑایو
کہیں دے کھیر پیوا کے بچ ڳے کیندے کاݨ جیوایو
کہیں دے ہوسن ݙاݙے جیندے جھوریاں نال جُھورایو
رو رو آکھِن تیں دو مونہہ کر گھر دا طاق وَلایو
کیوں ویسوں پردیس مرایو نہ ڈُٖکھ سُکھ ونڈوایو
پچھلیں اڳلیں کوں ہن تانگھاں تانگھاں نال جَلایو
کیا کیا آس مُراداں ہوسن جاں ہر فرد چڑھایو
کئی نِکھڑیئے کئی نکھڑیئے مِلسوں ہر دا ذہن جڳایو
جا جا ٹیلی فون تے تاراں الفت نال پُوچایو
سہجوں سُتڑے عیش آرام اِچ عیش آرام ونجایو
نِندراں دے وچ نندراں آ ڳیاں اَن چِتا چکوایو
چھی اگست ٻہتر اُنوی قیامت صغرا پایو
ہک سو پنجاہ زخمی ہویا ستر جی مروایو
لیاقت پور تے جوڑ مصیبت موت دا مینہہ برسایو
ہک ڳالھوں میں خوش ہاں ربا فخر دی بیخ پٹایو
توبہ توبہ کر سب پہنچے فخر غرور گوایو
ہمدردی دا جوش ݙیوایو غیرت ݙے بھڑکایو
ہک مُٹھ تھی امداد کیتونے رحمت کر سمجھایو
کہیں دے ہتھوں لاشاں پھتڑیاں ہمت نال کڈھایو
کہیں دے ہتھوں ماس دے ٹُکڑے چُݨ چُݨ ڈھیر لوایو
کہیں دے ہتھوں تسیاں کوں رَج پاݨی کھیر پلایو
کہیں دے ہتھوں لاشاں کوں بغرض علاج ݙوہایو
کہیں دے ہتھون مرہم پٹیاں کپڑے پھاڑ ٻدھایو
کہیں دے ہتھوں کھٹڑیاں تے رکھ لاشاں کوں اُٹھوایو
کہیں دے ہتھوں لاشاں کوں من موہݨے کفن پوایو
کہیں دے ہتھوں لاشاں تے کھڑ عطریں کوں چھڑکایو
جوڑ قطاراں انت جنازہ لاکھاں توں پڑھوایو
کئی لاشاں چا وارث تے کئی لاشاں دفنایو
کئی ڈاکٹر کئی یار ڈرائیور موقعے تے پہنچایو
فوٹو والیں فن ڈِٖکھلایا جو جو فن سکھلایو
صحیح خبراں گِھن خبراں بھیجن صحیح اخبار چھپایو
ٹیلی ویژن ، فلماں والیاں توں رِیلاں چِھکوایو
اے سی خان فیروز دے سامݨے سب کم کار چلایو
نال عوام پولیس دے دل وچ خوف ہزار ٻلہایو
گم نہ تھئی کوئی چیز کہیں دی نال امان سنبھایو
اعلیٰ ادنیٰ کوں ݙے ہمت ڈیوٹی وچ پرکھایو
اعلیٰ ادنیٰ کوں ݙے ہمت الفت نال رچایو
اعلیٰ ادنیٰ کوں ݙے ہمت درداں وچ الوایو
مقصد ہے ہر اعلیٰ ادنیٰ نگ دے وانگ جڑایو
لیاقت پور دے وسدیں دا ہک نقشہ انج لِکایو
مُلکاں دے وچ کر مشہوری مُلکاں کوں وِسکایو
ڈھیر کمال رضا کاراں دی منزل وچ جچوایو
کیندا کیندا ناں گھن لکھاں سڄݨاں توں شرمایو
لِکھدا تاں پُر کاپیاں تھیندیاں کاغذ مَس کُھٹوایو
چاچے جگؔ توں درد لکھایو دنیا وچ کھنڈایو
ڈینہہ اُبھریا پر اُبھریا ایجھا دردی باب کِھلایو
مال گڈی تے تیز گڈی کوں ایجھا سخت لڑایو
پاکستان دہل ڳیا سارا ہر جی دار ݙوکھایو
پہنچا آن وزیر جتوئی فاتحہ آ پڑھوایو
محکمے دا ہر افسر آیا ہر ہک کوں سمجھایو
شہدا کوں جئیں گاݙی کٹھا او گاݙی ٹھہرایو
ہوندے بدلے میل گݙی کوں پُر دستور کھڑایو
ٹیشن ماسٹر نال ڈرائیور کانٹے مین ڈھکایو
سب کجھ آپ کریندیں ربا ݙوہ ٻے تے کڑکایو
نہ کوئی تیݙے ڄائے ڄمیے نہ کوئی درد نبھایو
ہِیں سانگے بے ترس خدا ہیں مُنڄ دے وانگ کُوٹایو
تڑپدی ݙیکھ اُمت محبوبی تِل دا ترس نہ آیو
شُکر تھیا تھی راضی ڳیوں ساری مونجھ لہایو
توں مالک میں بندہ تیݙا آخر سچ اَکھوایو
ہاں دلچسپؔ دیوانہ شاعر بے حد بحر لِکھایو
صدقے پنجتن پاک دے مولا دنیا وچ چمکایو
صوفی فیض محمد دلچسپ