Wb/skr/تریہواں سیپارہ

تریہواں سیپارہ

سورۃ      اَلنَّباء       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

اِیہ لوک کِہڑی شَئے دے متعلّق پُچّھدے پَئین؟(١)۔  اُوں ٻَہُوں وَݙِی خَبر (دے متعلّق)؟(٢)۔  جِیندے وِچ اُنھاں ٻَہُوں وَݙا لُڑ گَھتّیا ہوئے(٣)۔  اِیہ اِیویں کائے نھیں!  اَجّھو اُنھاں کُوں خود پَتہ لڳ ویسی(٤)۔  وَل وِی اِیہ اِیویں کائے نھیں، اَجّھو اُنھاں کُوں خود پَتہ لڳ ویسے(٥)۔  کیا اَساں زمین کُوں وِچھاوݨاں (فَرش) نھیں بݨایا ہویا؟(٦)۔  اَتے پَہاڑاں کُوں اُوندے کِیتے میخاں بݨا تے ٹھوکیا ہوئے(٧)۔  اَتے اَساں تُہاکُوں (ذال مَرد دا) جَوڑا بݨا تے پَیدا کِیتے(٨)۔  اَتے اَساں نِندر کُوں تُہاݙے اَرام کِیتے بݨائے (٩)۔  اَساں رَات کُوں تُہاݙے کِیتے ہِک پَردے دِی شَئے بݨائے(١٠)۔  اَتے ݙِین٘ہ روزِی کَماوَݨ کِیتے بݨائے(١١)۔  اَتے اَساں تُہاݙے اُتّے سَتّ مضبوط اَسمان (طبق) بݨا چھوڑئِن(١٢)۔  اَتے اَساں ہِک اُچّا ٻَلدا گَرم ݙِیوا وِی بݨائے(١٣)۔  اَتے اَساں پاݨِیں نِچڑیندے  بَدّلاں وِچُّوں زور دَا مِینہ نازِل کِیتے(١٤)۔  تاں ڄو اَساں اِیندے ذریعے اَنْ تے سَبزِیاں پَیدا کروں(١٥)۔  اَتے ساوے گھاٹے باغ وِی(١٦)۔  تحقیق فیصلے دے ݙِین٘ہ دَا ہِک وقت مُقرر ہے(١٧)۔  اُوں ݙِین٘ہ صُور وِچ پُھوکا ماریا ویسے، ٻَس تُساں ٹولیاں دِیاں ٹولیاں نِکل تے آ ویسُو(١٨)۔  اَتے اَسمان کُوں کھول ݙیسُوں جو او دَروازے اِی دَروازے بَݨ ویسے(١٩)۔  اَتے پہاڑ اِیں طرح ہَلائے ڄُلائے ویسِن، جو ٻَس ریت اِی ریت (سَراب) بَݨ ویسِن(٢٠)۔  یقیناً دَوزخ اُنھاں دِی تَاڑ وِچ ہے(٢١)۔  کِیُوں جو اُوہا نافرمان لوکاں کِیتے ہِک ٹِکاݨاں ہے(٢٢)۔  جِیندے وِچ او صَدیاں دِیاں صَدیاں تَئیں رَہندے رَہسِن(٢٣)۔  او لوک اُوندے وِچ نہ کہیں ٹَھاݙِل دَا مَزّہ گِھن سَڳسِن، تے نہ پِیوَݨ دے ݙَا دِی کہیں اِہجی شَئے دا(٢٤)۔  سِوائے اُٻَلدے پاݨِیں دے، تے ٹَھڈھی وَہندی پُوں دے(٢٥)۔  اِیہ اُنھاں کِیتے ہِک پُورا پُورا اِنصافی بَدلہ ہے (٢٦)۔  یقیناً او (آخرت کُوں) کہیں حِساب دے تِھیوَݨ دِی توقّع نہ رَکھیندے ہَن(٢٧)۔  اَتے اَساݙیاں آیاتاں کُوں کُوڑ اِی کُوڑ آکھ ݙِتا ہَانیں(٢٨)۔  حالانکہ اَساں وِی ہَر شَئے کُوں لِکّھ تے محفوظ کر گِھدّا ہَا(٢٩)۔  ٻَس چَکُّھو مَزّہ!  اَساں تُہاݙے کِیتے سِوائے عَذاب دے ٻَئی کُوئی شَئے زیادہ نہ کریسُوں(٣٠)۔  یقیناً پَرہیزڳاراں کِیتے کامیابی اِی کامیابی ہے(٣١)۔  باغ اِی باغ ہِن، اَنگور اِی انگور ہِن(٣٢)۔  اَتے ہِکُّو جیݙیاں نینگریں ذالیں(٣٣)۔ اَتے نَک توڑِیں بَھریں ہوئے پیالے(٣٤)۔  اَتے نہ سُݨ سَڳسِن اُتَّھاں واحیات ڳالھِیں اَتے نہ کوئی کُوڑ بَھتُوڑ(٣٥)۔  تُہاݙے کِیتے رَبّ دِی طرفُوں بدلہ ہے کافی وَݙا اِنعام (٣٦)۔  او رَبّ وِی او ہے جِہڑا جو اَسماناں تے زمین دا، تے جو کُجھ انھاں دے وِچکار ہے، سَب دا مَالک ہے، او ٻَہُوں مہربان ہے، پَر اُوندے نال اُنھاں کُوں کوئی عرض معروض کرݨ دَا اِختیار نہ ہوسے(٣٧)۔  اُوں ݙِین٘ہ رُوح تے فرشتے قطاراں ٻَدھ تے کھڑے ہوسِن، پَر کوئی ڳالھ نہ کر سَڳسِی، سِوائے اُوندے جِیکُوں رَبّ رحمٰن اِجازت ݙیسے تے او ڳالھ وِی ٹِھیک ٹِھیک کریسے تاں(٣٨)۔  اِیہُو ݙِین٘ہ تاں ہے، بَرحق!  ٻَس جِہڑا کوئی چَہوے آپݨیں رَبّ دے کولھ آپݨاں ٹِکاݨاں بَݨا گِھنّے(٣٩)۔  یقیناً اَساں تُہاکُوں  ہِک اِہجے عَذاب کنُّوں ݙَرائے چِتائے، جِہڑا کولھُوں آڳئے اُوں ݙین٘ہ آدمی سَب کُجھ ݙیکھ گِھنسے، جِہڑا کُجھ اُوں آپݨیاں ہَتَّھاں نال اَڳُوں کِیتے بھیڄا ہے، اَتے کافر آکھیسے اِیویں تِھیندا جو مَیں تَاں ٻَس مِٹّی ہُوندا(٤٠)۔

سورۃ      النّٰزِعٰتِ      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ڈھیر رحمت کرݨ والا ہے۔

قَسم ہے اُنھاں دِی جِہڑے ٹُٻِّی مار تے کَڈھ آندِن(١)۔  اَتے جِہڑے اَسانی نال رُکاوَٹاں تے مُشکلاں دِی ڳَنڈھ کُھول گِھندِن(٢)۔  اَتے اُنھاں دِی جِہڑے تیزی نال اِݙّے اُݙّے تَردے وَدے ہُوندِن(٣)۔  وَل ہِک ٻئے کنُوں اَڳُوں لَنگھ ویندے ہِن(٤)۔  وَل دُنیاوی معاملات دے اِنتظام وِچ لڳ ویندے ہِن(٥)۔  ہِک ݙِین٘ہ بُھوئیں ہَن٘ب (زَلزلہ) سَب کُجھ ہَلا چھوڑیسے(٦)۔  اُوندے پِچُّھوں ہِک ٻِیا بھوئیں ہَن٘ب (زلزلہ) وِی آ ویسے(٧)۔  اُوں ݙِین٘ہ لوکاں دِے دِلّ کَن٘ب ویسِن(٨)۔  اَتے اُنھاں دِیاں اَکّھیں جِھکیاں تِھیاں ہوئیاں ہوسن (٩)۔  او اَکھیسِن، کیا وَاقعی اَساں پہلی حالت وِچ وَلائے ویسُوں (١٠)۔  کیا او وِی اُوں ویلے ڄَݙاں اَساں بُتھیاں ہَݙیاں بَݨ چُکیئے ہوسُوں(١١)۔  اَکھیسِن جو اِیہ تاں وَݙا گھاٹا ݙیوݨ والی واپسی ہے(١٢)۔  اَصل وِچ اِیہ تاں محض ہِک قِسم دا کھڑکا پَٹیسی(١٣)۔  وَت فوراً او ہِک مَیدان وِچ آویسِن (١٤)۔  کیا تیݙے کولھ مُوسیٰ والی ڳالھ پُنّی ہے (١٥)۔  ڄَݙاں جو اُوکُوں اُوندے رَبّ پاک وَادی وِچ سَݙایا ہَا طویٰ دِی(١٦)۔  جو تُوں فِرعون کولھ چَلیا وَن٘ڄ، بیشک او اَصلُوں باغِی تِھی ڳئے (١٧)۔  ٻَس وَن٘ڄ آکھیُس جو کیا توں چَہندیں جو نیک پَاک بَندہ بَݨ وَن٘ڄیں(١٨)۔  اَتے مَیں تیکُوں تیݙے رَبّ دے رَاہ تے چَلاواں، تاں جو توں اُوں کنُوں ݙَرݨ لَڳ پُوویں(١٩)۔  ٻَس اُوکُوں اُوں نے آپݨیں وَݙّی دلیل (نشانی) وِی ݙِتّی(٢٠)۔  پر اُوں اُوکُوں کُوڑ چَا آکھیا، تے نافرمانی چَا کِیتُس(٢١)۔  وَل کَن٘ڈ چَا وَلایُس، تَدبیریں کرَݨ لَڳ پِیا(٢٢)۔  ٻَس اُوں لوکاں کُوں کَٹَّھا چَا کِیتا(٢٣)۔  اعلان کِیتُس، آکھیُس جو مَیں اِی تُہاݙا سَب  تُوں وَݙا رَبّ ہَاں(٢٤)۔  اِیں واسطے اَللہ اُوکُوں پَکڑ وِچ گِھن آیا، آخرت کِیتے وِی تے اِیں دُنیا کِیتے وِی، عِبرت دِی ہِک شَئے بݨا چُھوڑیُس(٢٥)۔  واقعی اِیندے وِچ عِبرت دِی جاء ہے، اُوں شَخص کِیتے جِہڑا جو ݙَردے(٢٦)۔  کیا تُہاݙا بَݨاوَݨ زیادہ اَوکھا ہے یا آسمان دا؟ اُوکُوں وِی تاں اُوں اِی بݨائے(٢٧)۔  اُوندی چَھت کُوں اُچّا کِیتُس، وَت اُوکُوں ٹِھیک ٹَھاک کر کَھڑائِس(٢٨)۔  اَتے اُوکُوں رات نال کَڄّیُس اَتے اُوندی دُھپ وِی کِھن٘ڈیندے(٢٩)۔  وَل اِیندے بَعد زَمین کُوں وِچَھا دِرگھا چھوڑیُس (٣٠)۔  اَتے اِیندے وِچُّوں اُوندا پاݨِیں کَڈھیُس، وَت اُوندے نال گَھا چَارہ کَڈھیُس(٣١)۔  وَل اُوں اُوندے اُتّے پَہاڑ پُور کَھڑائِن(٣٢)۔  اِیہ تُہاݙے کِیتے، تے تُہاݙے ڈھان٘ڈِھیاں کِیتے وَرتَݨ کھاوَݨ دِیاں شَئیں ہِن(٣٣)۔  ٻَس ڄَݙاں ٻَہُوں وَݙِی آفت آویسی ! (٣٤)۔  اُوں ݙِین٘ہ اِنسان یاد کریسی، جِہڑا کُجھ وِی اُوں کِیتا ہویا ہوسے(٣٥)۔  اَتے دَوزخ کھول ݙِتی ویسی، اُوندے سامݨیں جِہڑا اُوکُوں ݙیکھݨ چَہسے(٣٦)۔  ٻَس جَیں وِی نافرمانی کِیتی(٣٧)۔  اَتے دُنیاوِی زِندگی کُوں چَن٘ڳا سَمجھیا ہَس(٣٨)۔  ٻَس یقیناً اُوندا ٹِکاݨاں دَوزخ اِی ہے(٣٩)۔  اَتے جِہڑا کوئی اَللہ دے اَڳُوں کَھڑا ہُووَݨ کنُوں ݙَردے، اَتے اَپݨِیں رُوح (نَفس) کُوں خُواہِشاں کنُوں ہَٹکیندے(٤٠)۔  اُوندا ٹِکاݨاں بَہشت ہے(٤١)۔  (اَے رسول) تَیں کنُوں لوک پُچھدے ہِن، جو قیامت دِی گھڑی کَݙاں قائم آ تِھیسے (٤٢)۔  اُوندا ݙَسَݨ تیݙا کَم کائے نھیں(٤٣)۔  تیݙے رَبّ کولھ ہے اُوندی آخری ڳالھ(٤٤)۔  یقیناً تُوں تاں محض اُوکُوں ݙَراوَݨ وَالا ہَیں، جِہڑا اِیں کنُوں ݙَردے(٤٥)۔  جِہڑے ݙِین٘ہ او اِیکُوں ݙیکھسِن، تاں خیال کریسِن، جو او تاں محض ہِک شَام رِیہن یَا اُوندی ہِک صبح رِیہن(٤٦)۔  

سورۃ      عبس      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے بے حد رحمت کرݨ والا ہے

اُوں مَتّھے تے وَٹّ گَھتیا تے مُن٘ہ پھیر گِھدّا (١)۔  اِیں ڳالھُوں جو اُوندے کولھ ہِک اَندھا آ ڳیا ہَا(٢)۔  اَتے (اَے رسول) تیکُوں کیا پَتہ جو شاید او نیک بَندہ بَݨ ون٘ڄے ہَا(٣)۔  یا جیکر نصیحت کُوں غور نال سُݨدا تاں اِیہ اُوکُوں فائدہ ݙیندی(٤)۔  اَلبتہ جِہڑا کوئی لا پَرواہی کریندے(٥)۔  ٻَس تُوں اُوندو تاں توّجہ کریندیں(٦)۔  تیݙے اُتّے کوئی ذِمّے داری کائے نھیں جیکر او نیک بَندہ نھیں بݨدا(٧)۔  اَتے جِہڑا شَخص تیں دو بَھڄدا آندے(٨)۔  اَتے او ݙَردا وِی ہے(٩)۔  تُوں اُوں دو مُن٘ہ وِی نھیں کریندا(١٠)۔  اِیں نہ!  یقیناً اِیہ ہِک نصیحت ہے (١١)۔  ٻَس جِہڑا شَخص چَہوے نصیحت حاصل کر گِھنّے(١٢)۔  اِیہ نصیحت اِہجیاں چھوٹیاں کِتاباں (صحیفیاں) وِچ دَرج ہے جِہڑیاں جو عِزّت والیاں ہن(١٣)۔  اُچّے رُتبے والیاں ہِن، اَتے پاک صاف ہِن(١٤)۔  اَتے اُنھاں لِکھݨ والیاں دے ہَتّھ وِچ رَہندِن(١٥)۔  جِہڑے جو عِزّتاں والے ہِن، نیک ہِن(١٦)۔  ٻَس ماریا ڳیا اِنسان! اِیہ کِہجا نَا شُکرا ہے(١٧)۔  اِیکُوں کِہجی شَئے کنُوں پَیدا کِیتا ڳئے؟ (١٨)۔  نُطفے (تریڑے) کنُوں اُوکُوں پَیدا کِیتا ڳئے، ٻَس اُوکُوں ہِک اَنداز دَا بݨائے(١٩)۔  وَل اُوندے کِیتے (زِندگی دا) رَاہ سِدَّھا سَوَّلا بݨائے(٢٠)۔  وَل اُوکُوں مَوت ݙِتی ہے، وَل قَبر وِچ پُور ݙِتا ڳیا(٢١)۔  وَل ڄَݙاں چَہسی اُوکُوں اُٹھا کھڑیسی(٢٢)۔  حالی نہ، اَڄݨ اُوں او فَرض پُورا نھیں کِیتا جِیندا اُوکُوں حُکم ݙِتا ڳِیا ہَا(٢٣)۔  ٻَس اِنسان کُوں اُپݨیں کھاݨیں کُوں غور نال ݙیکھݨاں چاہیدا ہے(٢٤)۔  بیشک اَساں اُتُّوں خُوب پاݨِیں وَسائے(٢٥)۔  وَل اَساں زمین کُوں چَن٘ڳی طرح ݙالیے پاڑیئے(٢٦)۔  ٻَس اُوندے وِچُّوں اَنْ ڄَمائے(٢٧)۔  اَتے اَنگُور، تے ترکاری(٢٨)۔  اَتے زیتون، تے کھڄّیاں(٢٩)۔  اَتے گھاٹے گھاٹے باغ(٣٠)۔  اَتے میوے، تے گَھا پَٹَّھا(٣١)۔  اِیہ تُہاݙے کِیتے اَتے تُہاݙے ڈھان٘ڈیاں (جانوراں) کِیتے کھاوَݨ پِیوَݨ دا مال متال ہے(٣٢)۔  ٻَس ڄَݙاں کَنّ پاڑَݨ والی (آواز) آسی(٣٣)۔  اُوں ݙِین٘ہ آدمی آپݨیں بِھرا تَئیں کنُوں پَرے بَھڄسے! (٣٤)۔  اَتے آپݨِیں مَاء کنُوں اَتے آپݨیں پِیؤ کنُوں(٣٥)۔  ذال کنُوں تے آپݨیاں ٻالاں کنُوں(٣٦)۔  اُوں ݙِین٘ہ اُنھاں وِچُّوں ہر کہیں دِی آپݨیں حالت، اِیہ ہوسی جو ٻئے دا ہوش نہ ہوسسّ(٣٧)۔  کُجھ لوکاں دے مُن٘ہ چَمکدے پَے ہوسن(٣٨)۔  کِھلدے ہَسدے تے خُوش خُرَّم ہوسن۔! (٣٩)۔  اَتے کُجھ دے مُونھاں اُتّے دُھدِّھڑ ہوسی(٤٠)۔  اُنھاں کُوں کالوِݨ لَڳی ہوئی ہوسی(٤١)۔  اِیہے اِی ہِن کُفر کَرݨ والے بَد کِردار(٤٢)۔  

سورۃ      التکویر      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

ڄَݙاں سِڄّھ کُوں وَلھیٹ گِھدّا ویسی(١)۔  ڄَݙاں تارے پِھکّے پَے ویسِن(٢)۔  اَتے پَہاڑ ہَلائے ٹُرائے ویسِن(٣)۔  اَتے ڄَݙاں آپݨیاں ݙَاہ مہیناں دِیاں ڳَبھݨ ݙاچِیاں دَا وِی دھیان نہ رَہسی(٤)۔  اَتے وحشی ڈھان٘ڈیاں (جانوراں) کُوں کَٹَّھا کر گِھدّا ویسے(٥)۔  اَتے سمندر اُٻَلݨ پَے ویسِن(٦)۔  اَتے ڄَݙاں رُوحاں جاناں نال جوڑ ݙِتِّیاں ویسِن(٧)۔  اَتے جِیندا جِیندا دَفنا ݙیوݨ والی دِھی کنُوں پُچّھیا ویسے(٨)۔  جو اُوکُوں کِہڑے جُرم وِچ قَتل کِیتا ڳیا ہَا(٩)۔  اَتے جِہڑے ویلے اَعمال نامے کھول تے رَکّھ ݙِتّے ویسِن! (١٠)۔  اَتے اَسمان دِی کَھلّ لَہا گِھدّی ویسی(١١)۔  اَتے دَوزخ دِی بھا کُوں بَھڑکا ݙِتا ویسی(١٢)۔  اَتے جِہڑے ویلے بہشت کُوں کُولھُوں گِھن آیا ویسی!  (١٣)۔  تاں ہَر نفس (بَندہ) ڄاݨ گِھنسی جو او کِیا گِھن تے پیش آ تھئے(١٤)۔  ٻَس وَت میکُوں قَسم ہے، پِچُّھوں تِھی وَن٘ڄݨ تے لَہ وَن٘ڄݨ والیاں تاریاں دِی(١٥)۔  سِدّھے رَاہ تے چَلݨ والیاں دِی ٻُݙ وَن٘ڄݨ والیاں دِی(١٦)۔  اَتے رَات دِی، جِہڑے ویلے او ویندی پَئی ہُوندی ہے(١٧)۔  اَتے صبح دِی جِہڑے ویلے او سَاہ گِھنَّݨ شروع کر ݙیندی ہے(١٨)۔  بیشک اِیہ ہِک عِزّتاں والے رسول دا آکھݨ (قَول) ہے(١٩)۔  اَتے او طاقتاں والا ہے، عَرش والے دے کولھُوں دے رُتبے والا ہے(٢٠)۔  اُوندا آکھیا مَنّیا ویندے، وَل او اَمانتدار وِی ہے(٢١)۔  ٻَس تُہاݙا سَنگتی (سَردار) پاڳل اَملک کائے نھیں(٢٢)۔  اَتے تحقیق اُوں اُوکُوں اُوں روشن جاء تے ݙِٹّھے ، جِتَّھاں اَسمان زمین مِلدے نظردِن(٢٣)۔  اَتے او لُکیاں ڳالھِیں ݙَسَّݨ وِچ کنجوسی وِی نھیں کریندا(٢٤)۔  اَتے اِیہ قول (آکھݨ) کہیں شیطان مَردود دَا اَصلُوں کائے نھیں(٢٥)۔  وَت تُساں کِݙے لنگھیے ویندے وے(٢٦)۔  اِیہ تاں ہِک عَام نصیحت ہے سارے جہاناں کِیتے ہے(٢٧)۔  تُہاݙے وِچُوں اُوندے کِیتے ہے جِہڑا وِی سِدّھے رَاہ تے چَلݨ چَہندے(٢٨)۔  اَتے تُہاݙے چَہوݨ نال کُجھ نھیں تِھی سَڳدا، سِوائے اُوں شَئے دے جِیکُوں ساریاں جہاناں دا پَالݨ والا اَللہ چَہوے(٢٩)۔

سورۃ       الانفطار       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحم کرݨ والا ہے

ڄَݙاں اَسمان پَھٹ ویسے! (١)۔  اَتے ڄَݙاں تارے لَہ ویسِن(٢)۔  اَتے ڄَݙاں سَمندر چِیر ݙِتّے ویسِن(٣)۔  اَتے ڄَݙاں قَبراں کھول ݙِتّیاں ویسِن(٤)۔ ہَر ہِک جِی کُوں پَتہ لَڳ ویسے، جِہڑا کُجھ اُوں اَڳُوں کِیتے بھیڄا ہَا، اَتے جِہڑا کُجھ پِچُّھوں چھوڑ آئے(٥)۔  اَے اِنسان تیݙے رَبّ کنُوں کِہڑی شَئے تیکُوں دھوکے وِچ سَٹّیا ہوئے(٦)۔  اُوں تاں تیکُوں پَیدا وِی کِیتے، سَن٘واریا سِنگھاریا وِی ہے، اَتے تیکُوں مُناسب حِساب وِچ وِی رَکھئے(٧)۔  جِہڑی شَکل صورت وِچ تیکُوں چَہندے ٹِھیک ٹَھاک کر کَھڑیندے(٨)۔  کوئی وَجہ نھیں ! تُساں تاں جَزا سَزا کُوں وِی کُوڑ اَکھیندے وے(٩)۔  اَتے یقیناً تُہاݙے اُتّے پَہرے دار لائے ہوئے ہِن(١٠)۔  جہڑے عِزّت دار لِکھݨ والے ہِن(١١)۔  او ڄاݨدِن جِہڑا کُجھ تُساں کریندے وے(١٢)۔  یقیناً نیکی کَماوَݨ والے لوک نعمتاں وِچ (مَوجاں نال) رَہسِن(١٣)۔  اَتے یقیناً بَدکردار لوک دَوزخ وِچ ہوسن(١٤)۔  اُنھاں کُوں جَزا سَزا والے ݙِین٘ہ اُوندے وِچ وَڑایا ویسے(١٥)۔  اَتے او دَوزخ کنُوں اَملک غائب نہ تِھی سَڳسِن(١٦)۔  اَتے تُوں کیا سَمجھدیں ، جو جَزا سَزا دا ݙِین٘ہ کِیا ہے(١٧)۔  وَت وِی تُوں کیا سَمجھدیں، جو جَزا سَزا دا ݙین٘ہ کیا ہے(١٨)۔  اُوں ݙِین٘ہ کوئی جِی کہیں ٻَے جی کِیتے کُجھ وِی کَرݨ دا اِختیار نَہ رَکھیندا ہوسی، اَتے اُوں ݙین٘ہ ٻَس حُکم اَللہ دا اِی چَلسی(١٩)۔

سورۃ      المطففّین       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

کَچَّھݨ تولَݨ ویلے ݙَن٘ڈی مَارَݨ والیاں کِیتے شَامت ہے خَدا دِی(١)۔ اِیہ او لوک ہِن، جو ڄَݙاں لوکاں کنُوں گِھنَّݨ  لڳدِن، تاں پُورا پُورا کر تے گِھندِن(٢)۔  اَتے ڄَݙاں اُنھاں کُوں کَچّھ تول ݙیندِن تاں ݙَن٘ڈی مار گِھندِن(٣)۔  کیا اُنھاں لوکاں کُوں یقین نھیں آندا، جو او (اُنھاں دے حِساب کِتاب کِیتے) جِیوا کھڑے کِیتے ویسِن(٤)۔  ہِک ٻَہُوں بارے ݙین٘ہ کِیتے(٥)۔  اُوں ݙین٘ہ سارے اِنسان تمام جہاناں دے رَبّ دے سامݨیں پیش تَھئے کَھڑے ہوسن(٦)۔  کوئی وَجّہ نھیں، بیشک بَد کِرداراں دَا اَعمالنامہ سجّین (رجسٹر) وِچ لِکھیا ہویا ہے(٧)۔  اَتے تَیں کیا سَمجھا ہے جو او سِجّین (لِکھیا ہویا رجسٹر) کیا ہے(٨)۔  او ہِک لِکھیا ہوئیا رِیکارڈ (دَفتر) ہے(٩)۔  اُوں ݙِین٘ہ کُوں کُوڑ آکھݨ والیاں دِی شَامت آئی ہوئی ہوسی(١٠)۔  اُنھاں دِی جِہڑے جو سَزا دے ݙین٘ہ کُوں کُوڑ اَکھیندِن(١١)۔  پر اُوکُوں کوئی کُوڑ نھیں آہدا سِوائے اُوندے جِہڑا جو حَد کنُوں  وَدّھ تے گُنہگار ہے(١٢)۔  ڄَݙاں اَساݙِیاں آیاتاں اُوکُوں پَڑھ تے سُݨائیاں ویندِن تاں اَکھیندے جو اِیہ تاں پہلے وَقتاں دے لوکاں دِی کہاݨیاں ہِن(١٣)۔  اِیں ہرگز کائے نھیں، اُنھاں دے دِلّیں اُتے دَاغ لَا ݙِتے، اُنھاں عَملاں دَا جِہڑے او کریندِن(١٤)۔  اِیں کائے نھیں، بلکہ او آپݨیں رَبّ کنُوں وِی اُوں ݙِین٘ہ پَرے کِیتے ہوئے ہوسن(١٥)۔  وَل یقیناً او سارے دَوزخ وِچ وَڑ ویسِن(١٦)۔  وَل اُنھاں کُوں آکھیا ویسے جو اِیہ تاں اُوپو کُجھ ہے، جِیکُوں تُساں کُوڑ آہدے ہاوے(١٧)۔  اِیں کائے نھیں، !  تحقیق نیک لوکاں دے اَعمال نامے اُچّے رُتبے والے لوکاں دے رجسٹر (عِلّیین) وِچ ہوسن(١٨)۔  اَتے تیکُوں کیا پَتہ جو او اُچّے دَرجے والے لوکاں دا رجسٹر (علیّون) کیا ہے؟(١٩)۔  او ہِک لِکّھی ہوئی کِتاب ہے(٢٠)۔  جِیندی گواہی اَللہ دے قُرب والے فَرشتے ݙیندِن(٢١)۔  یقیناً  نیک بَندے نعمتاں والی جاء وِچ ہوسن(٢٢)۔  تختاں اُتّے بیٹھے نظارے کریندے  پئے ہوسن(٢٣)۔  تُوں اُنھاں دے مُونھاں اُتّے نعمتاں والی رونق ݙیکھسیں(٢٤)۔  اُنھاں کُوں مُہر بَند خالص پِیوݨ والی شَئے پِلائی ویسی(٢٥)۔  اُوندے اُتّے مُشک دِی مہر لڳی ہوئی ہوسی، اَتے اِیں سِلسلے وِچ اُوندی رَغبت رَکھݨ والے ہِک ٻئے کنُوں نِسنگ اَڳُوں وَدھ وَن٘ڄݨ دِی کوشش پَے کرن(٢٦)۔  اَتے اُوندے وِچ تسنیم دا سَواد وِی آسی(٢٧)۔  اِیہ (تَسنیم) ہِک چَشمہ ہے، جِیندے وِچُّوں اَللہ دے قُرب وِچ رَہݨ والے پِیندِن(٢٨)۔  تحقیق او لوک جِہڑے گُنہگار ہِن اُنھاں لوکاں دے نال جِہڑے اِیمان گِھن آئِن کِھلَّاں مَذاقاں کریندے ہَن(٢٩)۔  اَتے جِہڑے ویلے اُنھاں دے کولھُوں لَنگھدے ہِن تاں آپس وچ اَکّھیں مریندے ہَن(٣٠)۔  اَتے ڄَݙاں آپݨیں گَھر والیاں دو وَل آوِن، تاں وِی کِھلَّاں مَذاقاں کریندے آندے ہَن(٣١)۔  بلکہ ڄَݙاں وِی اِنھاں کُوں ݙیکھدے ہَن، تاں آہدے ہَن اِیہ تاں اَصلُوں گُمراہ لوک ہِن(٣٢)۔  حالانکہ اِنھاں کُوں اُنھاں اُتے پَہرے دار بَݨا تے نَہ بھیڄیا ڳیا ہَا(٣٣)۔  ٻَس اَڄ دے ݙین٘ہ تَاں اِیمان گِھن آوَݨ والے لوک کافراں اُتے کِھلَّاں مَذاقاں پَے کریسِن(٣٤)۔  آپݨیاں تَختَاں اُتّے ٻیٹھے ہوئیں سارے حالات ݙیکھدے پَے ہوسن(٣٥)۔  کیا کافراں کُوں اُوندا پُورا پُورا ثَواب (بَدلہ) ݙِتا ڳئے، جِہڑا کُجھ او کریندے کَماندے ہَن(٣٦)۔  

سورۃ       الانشقاق      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

ڄَݙاں اَسمان پَڑیڄ چِریج ویسی(١)۔  اَتے آپݨیں رَبّ دَا حُکم پُورا چَا کریسی، اَتے اُوکُوں واجب وِی اِیویں ہے(٢)۔  اَتے ڄَݙاں زمین بالکل دَگھیر ݙِتی ویسی(٣)۔  اَتے باہر کَڈھ سَٹیسی جو کُجھ اُوندے اَندر ہے، اَتے بالکل خالی تِھی ویسی(٤)۔  اَتے آپݨیں رَبّ دا حُکم پُورا چَا کریسی، اَتے اُوکُوں واجب وِی اِیویں ہے(٥)۔  اَے اِنسان آں!  تُوں یقیناً آپݨیں رَبّ دو پُڄَّݨ کِیتے کوشِش وِی دَب تے کِیتی آندیں، ٻَس اُوندے پیش تِھیوݨ والا ہیں(٦)۔  اَتے جِہڑے شَخص کُوں اُوندا اَعمالنامہ اُوندے سَڄّے ہَتّھ وچ پَکڑایا ویسی(٧)۔  اَجھو اُوندا حِساب اَسانی نال گِھدّا ویسی(٨)۔  اَتے او آپݨیں بَندیاں دو ٻَہُوں خُوش تِھی تے وَل آسی(٩)۔  اَلبتہ جیکُوں اُوندا اَعمالنامہ کَن٘ڈ دے پِچُّھوں پَکڑایا ویسی(١٠)۔  ٻَس او تاں فوراً تَباہی (مَوت) کُوں سَݙیسی(١١)۔  اَتے دَوزخ وِچ وَن٘ڄ ڈہسی(١٢)۔  بیشک او آپݨیں گَھر والیاں وِچ خُوش خُرَّم رَہندا ہَا(١٣)۔  بیشک او خیال کریندا ہَا جو او (اَللہ دو) وَل کائے نہ ویسی(١٤)۔  اِیں کائے نھیں، یقیناً اُوندا رَبّ اُوکُوں چَن٘ڳی طرح ݙیکھدا رَہندا ہَا(١٥)۔  ٻَس مَیں قَسم چینداں ، شام دِی لَلَّائی دِی (١٦)۔  اَتے رَات دِی، اَتے اُوندی جِہڑا کُجھ او آپݨیں وِچ وَلھیٹ گِھندی ہے(١٧)۔  تے چَندر دِی!  ڄَݙاں او پُورا نَظر آندے(١٨)۔  جو تُساں دَرجے بَدرجے اُچّے تِھیندے ویسُو (١٩)۔  پر اُنھاں لوکاں کُوں کِیا تِھی ڳئے، جو او اِیمان نھیں گِھن آندے(٢٠)۔  اَتے ڄَݙاں اُنھاں کُوں قرآن پَڑھ تے سُݨایا ویندے تاں او سَجدہ وِی نھیں کریندے(٢١)۔  بلکہ حَق کنُوں اِنکار کَرݨ والے تاں نِرا کُوڑ اِی کُوڑ مَریندِن(٢٢)۔  اَتے اَللہ چَن٘ڳی طَرح ڄاݨدے جو کُجھ اِیہ کَٹَّھا کر تے لُکیندِن(٢٣)۔  ٻَس (اَے رسول) تُوں اِنھاں کُوں دَرد ناک عَذاب دِی خُوشخبری سُݨا ݙے(٢٤)۔  سِوائے اُنھاں لوکاں دے جِہڑے اِیمان گِھن آئِن، نیک عَمل کِیتے ہِینے، اُنھاں کِیتے اَجر ہے، کَݙائیں نہ مُکَّݨ والا(٢٥)۔  

سورۃ       البروج         مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے بُرجاں والے اَسمان دِی(١)۔  اَتے اُوں ݙِین٘ہ دِی جِیندا وَعدہ کِیتا ہویا ہے(٢)۔  اَتے ݙیکھݨ والے دِی، اَتے جو ݙِٹَّھا ویسے، اُوندی وِی(٣)۔  ماریے ڳئے بھا دَا ٹویا کَھٹَّݨ والے(٤)۔  جِیندے وِچ ڈھیر سارے ٻالݨ نال بَھڑکدی ہوئی بھا ہے(٥)۔  جِہڑے ویلے او بَھا دے ٹویے اُتُّوں ٻیٹھے ہوئے ہن(٦)۔  اَتے او جِہڑا کُجھ اِیمان والیاں نال کریندے پَے ہَن، اُوکُوں خُود سامݨیں ݙیکھدے پَے ہِن(٧)۔  اَتے اُنھاں دِی دُشمنی ٻَئی کہیں وَجّہ کنُوں کائے نَہ ہَئی، سِوائے اِیندے جو او اَللہ تے اِیمان گِھن آئے ہن، جِہڑا ٻَہُوں زبردست ہے، سَب تعریفاں والا ہے(٨)۔  او تاں اُوپو ہے جِیندی بادشاہی ہے اَسماناں دِی تے زمین دِی، اَتے اَللہ ہَر شَئے اُتّے حاضر ناظر ہے(٩)۔  تحقیق جِنھاں لوکاں مومن جُواناں تے مومن ذالیں کُوں ٻَہُوں ݙُکھ ݙِتّے ہِن، وَت تَوبہ وِی نھیں کِیتی، ٻَس اُنھاں کِیتے دَوزخ دَا عَذاب وِی ہے، اَتے سَڑدے رَہݨ دا عَذاب وِی(١٠)۔  بیشک جِہڑے لوک اِیمان گِھن آئِن، اَتے نیک عَمل کِیتے ہِینے اُنہاں کیتے بَہشتی باغ ہِن جِنھاں تَلّے نہراں وَہندیاں وَڳدِیاں پِیاں ہوسن، اِیہا تاں ہے، وَݙّی کامیابی(١١)۔  یقیناً تیݙے رَبّ دِی پَکڑ ݙَاڈھی سخت ہے(١٢)۔  یقیناً اُوپو پہلی واری وِی پَیدا کریندے، تے وَلا وِی جِیوا کَھڑا کریندے(١٣)۔  اُوپو ہے بَخشݨ ہار، ݙَاڈھا پِیار رَکھݨ والا(١٤)۔  او عَرش دا مالک ہے، وَݙیاں شاناں والے دا(١٥)۔  ٻَس کر چھوڑیندے جو کُجھ  چَہندے(١٦)۔  کیا تیݙے کولھ لَشکراں دِی خَبر پُنّی ہے(١٧)۔  فرعون دِیاں وِی، تے ثمود دِیاں وِی(١٨)۔  بلکہ جِنھاں لوکاں کُفر اِختیار کِیتے، او کُوڑ آکھݨ وِچ لڳئے ہوئے ہِن(١٩)۔  اَتے اَللہ اُنھاں کُوں پِچُّھوں کنُوں گھیرے وِچ گَھتّیا ہوئے(٢٠)۔  بلکہ اِیہ قرآن تاں وَݙیاں شاناں والا ہے(٢١)۔  جِہڑا اُوں لوح وِچ موجود ہے جِہڑی ٻَہُوں محفوظ ہے(٢٢)۔

سورۃ       الطارق       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے آسمان دِی، اَتے رات کُوں اُبھرݨ والے دِی(١)۔  اَتے تیکُوں کیا پَتہ، جو رات کُوں اُبھرݨ والا کیا ہے؟ (٢)۔  او ہِک چَمکدار تَارہ ہے(٣)۔  (اِیں ڳالھ دِی) جو کوئی جِی اِہجا کائے نھیں، جِیندے اُتّے کوئی رَکھوالا (پَہرے دار) مُقرر نہ ہُووے(٤)۔  ٻَس اِنسان کُوں اِیہ تاں ݙیکھݨاں چاہیدا ہے جو او کِہڑی شَئے کنُوں پَیدا کِیتا ڳئے(٥)۔  او ہِک اُچَّھل پُووَݨ والے پاݨِیں (تَریڑے) کنُوں پَیدا کِیتا ڳیا ہے(٦)۔  جِہڑا جو کَن٘ڈ تے  سِینے دِیاں ہَݙیاں پَسلیاں دے وِچکاروں نِکلدا ہے(٧)۔  یقیناً او (اَللہ) اُوندے وَلا جِیوا کھڑا کرݨ اُتّے پُوری قُدرت رکھیندا ہے(٨)۔  جِہڑے ݙین٘ہ دِلّاں دے بھید کھولیے ویسِن(٩)۔  ٻَس اُوندا نہ خُود دَا کوئی زور چَلسی، تے نہ کوئی ٻِیا مَددگار ہوسسّ(١٠)۔  قَسم ہے مِین٘ہ وَساوَݨ والے اَسمان دِی(١١)۔  اَتے چِریڄ وَن٘ڄݨ والی زمین دِی(١٢)۔ (اِیں ڳالھ دِی) جو یقیناً اِیہ (حَق تے نا حق کُوں) نِکھیڑݨ والا قَول ہے(١٣)۔  اَتے اِیہ کوئی مَخول کائے نھیں(١٤)۔  یقیناً او سارے آپݨیں کوئی وَݙی تدبیر (چالاکی) کَرݨ لڳئیِن(١٥)۔  اَتے مَیں وِی ہِک تَدبیر کریندا پِیاں(١٦)۔  ٻَس (اَے رسول) کافراں کُوں تھوڑی جہی مُہلت ݙَے چا (١٧)۔  

سورۃ        الاعلیٰ        مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، بے حد رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) تُوں سَب تُوں اُچّے شاناں والے رَبّ دے ناں دِی تَسبیح (اُوندا پَاک ہُووَݨ)  پَڑھی رَکّھ(١)۔  جَیں پَیدا کِیتے، وَت ٹِھیک ٹَھاک (اُشناک) بݨا کھڑائے(٢)۔  اَتے جَیں اُوندا ہِک اَندازہ مُقرر کِیتے، ٻَس اُوکُوں سِدّھی رَاہ تے ٹوریس(٣)۔  اَتے جَیں (زمین وِچُّوں) گھا شَا ڄمایا(٤)۔  ٻَس وَل اُوکُوں بھوں ٻُکّل (کُٹا) بݨا چھوڑیا(٥)۔  اَجھو اَساں تیکُوں اِیں پَڑھیسُوں، جو وَل بُھلا وِی نَہ سَڳسیں(٦)۔  سِوائے اُوں شَئے دے جِہڑی اَللہ بُھلواوَݨ چَہسے، یقیناً او ظاہر کُوں وِی ڄاݨدا ہے، تے لُکّی ہوئی شَئے کُوں وِی(٧)۔  اَساں تیݙے کِیتے (اَسانی) پَیدا کر ݙیندُوں(٨)۔  ٻَس نصیحت کر جیکر تیݙی نصیحت کنُوں کوئی فائدہ چَاوَݨ چَہندے(٩)۔  اَلبتہ او شَخص ضرور نصیحت حاصل کر سَڳسِی، جِہڑا ݙَردے(١٠)۔  اَصلُوں بَد بَخت اِنسان اِیں نصیحت کنُوں پَرے بھَڄدے(١١)۔  او ہِک ٻَہُوں وَݙی بھا وِچ داخِل کِیتا ویسے(١٢)۔  وَل نہ اُوندے کِیتے اُوندے وِچ مَوت ہوسی، اَتے نَہ جِیوَݨ ہوسے(١٣)۔  تحقیق او شَخص کامیاب (مرادوَند) تِھی ڳِیا جَیں نیک کِردار ہُووَݨ دِی کوشش کِیتی(١٤)۔  اَتے جِہڑا آپݨیں رَبّ دا نَاں گِھندا (ذِکر کریندا) رِیہا، اَتے او نماز پَڑھدا رِیہا(١٥)۔  بلکہ تُساں تاں دُنیاوی زِندگی کُوں اِی چَن٘ڳا سَمجھدیوے(١٦)۔  حَالانکہ آخرت بہتر ہے، تے باقی رَہݨ والی ہے(١٧)۔  یقیناً اِیہ (قَول) پہلے صحیفیاں (چھوٹیاں کِتاباں) وچ وِی مَوجود ہے(١٨)۔ او اِبراہیم دے صحیفیاں وِچ ، اَتے مُوسیٰ دے صحیفیاں وِچ وِی(١٩)۔  

سورۃ       الغاشیہ      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) کیا تیݙے کولھ (لوکاں کُوں) وَلھیٹ گِھنَّݨ والی  (مُصیبت) دِی خُبر پُنّی ہے(١)۔  اُوں ݙین٘ہ لوکاں دے مُن٘ہ (ݙَر کنُوں) لَتّھے ہوئے ہوسن(٢)۔  اُوکھائیاں وِچ ہوسن، تَھکّے تُرٹّے ہوئے ہوسن (٣)۔ بَھڑکدی ہوئی بھا وِچ  وَڑسِن(٤)۔  اُنھاں کُوں ٻَڑکدے ہوئے چَشمے دا پَاݨِیں پِلایا ویسے(٥)۔  اُنھاں دے کھاوَݨ کِیتے وِی ٻِیا کُجھ نَہ ہوسے، سِوائے کن٘ڈیری جیہے سُکّے گھا دے(٦)۔  او نَہ تاں اُنھاں کُوں موٹا کریسے، اَتے نہ اُنھاں دِی بھُک لَہیسے(٧)۔  اُنھاں دے مقابلے وِچ بعض لوکاں دے مُن٘ہ تے اِیں ݙِین٘ہ (نعمتاں حاصِل کر گِھنَّݨ تے) وَݙِّی رونق آئی ہوسی(٨)۔  او آپݨیں عَملاں (کارگُزاریاں) اُتے خُوش ہوسن(٩)۔ اُچّے مقام والے بَہشت وِچ ہوسن(١٠)۔  او اُوندے وِچ کوئی ٹَھٹَّھا مَخول نہ سُݨسِن(١١)۔ اُوندے وِچ نہراں ہوسن وَڳدیاں ہوئیاں(١٢)۔    اُوندے وِچ اُچّے وِچّھے ہوئے تَخت ہوسن(١٣)۔  اَتے آبخورے (پیالے) بَھرے رَکھیئے ہوسِن(١٤)۔  ڳاؤ تَکیے (وَݙے سِرہاݨیں) قطاراں وِچ پَئے ہوئے ہوسن(١٥)۔  اَتے نفیس قالین وِچّھے ہوسن(١٦)۔  کیا اِیہ لوک اُٹَّھاں دو نھیں ݙیکھدے، جو او کَیں طرح عَجب جیہے پَیدا کِیتے ڳئے ہِن(١٧)۔  اَتے اَسمان دو، جو او کَیں طرح اُچّا کر کَھڑایا ڳئے(١٨)۔  اَتے پَہاڑاں دو، جو او کَیں طرح ٹھوک کھڑائے ڳئے ہِن(١٩)۔  اَتے زمین دو، جو او کَیں طرح دگھیر تے وِچَھا چھوڑی ہے(٢٠)۔  ٻَس (اَے رسول) تُوں نصیحت کِیتی رَکّھ، تحقیق تُوں تاں محض نصیحت کرݨ والا ہیں(٢١)۔  تُوں اِنھاں اُتّے کوئی دَاروغہ مقرر کائے نھیں(٢٢)۔  پَر جَیں مُن٘ہ چَا وَٹایا، تے (حَق کُوں مَنَّݨ کنُوں) اِنکار چَا کِیتا(٢٣)۔  ٻَس اَللہ اُوکُوں عَذاب وِچ گَھت ݙیسے، عَذاب وِی ٻَہُوں وَݙا(٢٤)۔  یقیناً اُنھاں لوکاں کُوں اَساں دو ضرور وَل آوݨیں(٢٥)۔  وَل اُنھاں کنُوں حِساب گِھنَّݨ وِی اَساݙا کَمّ ہے(٢٦)۔

سورۃ      الفجر      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے فَجر دے وَقت دِی(١)۔  اَتے ݙَاہ راتِیں دِی(٢)۔  اَتے جوڑے جوڑے دِی، تے ہِک ہِک دِی(٣)۔  اَتے رَات دِی ڄَݙاں او ڈھلَّݨ پَے وَن٘ڄے(٤)۔  کیا اںھاں وِچُوں عَقلمنداں کِیتے قَسم کھاوَݨ دے لائق کوئی شَئے ہے(٥)۔  کیا تَیں ݙِٹّھے جو تیݙے رَبّ نے عاد نال کیا حَشر کِیتے(٦)۔  اُچّے تَھمبیاں والیاں جائیں والی اِرم دِی اَولاد نال (کیا تِھیا)(٧)۔  جِنھاں وانگوں سارے عِلاقیاں وِچ کوئی پَیدا نہ کِیتا ڳیا ہَا! (٨)۔  اَتے ثمود نال (کیا تِھیا) جِنھاں وادی وِچ پَتھراں کُوں گھڑ گھڑ تے جائیں بݨائیاں ہَن(٩)۔  اَتے میخاں دِی شہرت والے فِرعون نال وِی(١٠)۔  اُنھاں ساریاں، سَبھے عِلاقیاں وِچ بغاوتاں کھڑیاں کر گِھدّیاں(١١)۔  ٻَس اُنھاں اِنھاں عِلاقیاں (مُلکاں) وِچ ٻَہُوں فَساد مَچایا ہوئیا ہَا(١٢)۔  ٻَس تیݙے رَبّ اُنھاں اُتّے عَذاب دا ہِک چَابک وَسایا(١٣)۔  تحقیق تیݙا رَبّ تاڑ وِچ ہے(١٤)۔  ہر اِنسان دا تاں اِیہ حال ہے، جو ڄَݙاں اُوندا رَبّ اُوکُوں کہیں آزمائش وِچ سَٹیندے تاں اُوکُوں عِزّتاں چَا ݙیندے، تے نعمتاں چَا بَخشیندے، وَت اَکھیندے جو میݙے رَبّ میکُوں ٻَہُوں عِزّتاں چَا بَخشئِن(١٥)۔  وَت ڄَݙاں کݙائیں اُوکُوں (ٻَئی طرح دِی) اَزمائِش وِچ چَا گَھتیندے، ٻَس اُوندے رِزق کُوں اُوندے کِیتے تَنگ کر ݙیندے، تاں وَل او اَہدے جو میݙے رَبّ میکُوں ذلیل کر چھوڑے(١٦)۔  اَصل ڳالھ اِیں کائے نھیں، تُساں یتیماں نال کوئی عِزّت والا سلوک وِی نھیں کریندے(١٧)۔  اَتے مسکین فقیر کُوں کھاݨاں کھواوَݨ کِیتے ہِک ٻَئے کُوں کوئی ترغیب وِی نھیں ݙیندے(١٨)۔  اَتے وراثت دا مال تاں اِݙُّوں اُݙُّوں چِھک چِھک تے کَھادِی اِی رَکھدے وے(١٩)۔  اَتے تُساں مال نال وَدّھ وَدّھ تے محبت کریندے وے(٢٠)۔  کوئی ڳالھ نھیں!  جِہڑے ویلے زمین بھنّ تروڑ تے کَٹ پَھٹ سَٹّی ویسی(٢١)۔  اَتے تیݙا رَبّ آسے اَتے فرشتیاں صَفّاں دِیاں صَفّاں ٻَدھیاں ہوئیاں ہوسن(٢٢)۔  اُوں ݙین٘ہ دَوزخ سامݨیں گِھن آئی ویسی، ٻَس اُوں ݙین٘ہ اِنسان نصیحت حاصل کرݨ چَہسی پَر (ہُݨ) نصیحت اُوکُوں کِتُّھوں فائدہ ݙیسی(٢٣)۔  او اَکھیسے، ہائے میݙی شَامت اَللہ اِیویں کرے ہَا جو مَیں آپݨِیں اِیں زِندگی کِیتے وِی پہلے کنُوں کُجھ بھیڄیا ہوندا(٢٤)۔  ٻَس اُوں ݙین٘ہ نہ کوئی اُوں جیہاں عَذاب ݙیسی، نہ اُوں جیہا کوئی ٻِیا عذاب ݙیوݨ والا ہوسی(٢٥)۔  اَتے نہ اُوں جیہا پَکّڑ وِچ گِھن آوَݨ والا ٻِیا کوئی ہے(٢٦)۔  وُوئے اِطمینان (تَسلَّا) ݙِیواوَݨ وَالا  نَفس آ (٢٧)۔  تُوں آپݨیں رَبّ دو وَل ڄُلّ، توں اُوندے نال راضی تھی او تیݙے نال راضی تھیسے(٢٨)۔  وَت تُوں میݙیاں نیک بندیاں وِچ ڄُل رَہ(٢٩)۔  اَتے میݙی بَہشت وِچ وَڑ ڄُلّ(٣٠)۔  

سورۃ       البلد       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

ڳالھ اِیں کائے نھیں!  مَیں قَسم چینداں اِیں شہر دِی(١)۔ اَتے تُوں اِیں شہر دا شہری ہیں(٢)۔  اَتے قَسم ہے، پِیؤ دِی اَتے اُوندی جِہڑی اَولاد اُوں ڄَݨی(٣)۔  تحقیق اَساں اِنسان کُوں تکلیفاں اَوکھائیاں وِچ ڄَمائے(٤)۔  پَر کیا او سَمجھدے جو اُوں (سَخت جان) اُتّے کوئی قابو نہ پاَ سڳسِی(٥)۔  او آہدے جو مَیں مال دے ڈھڳ دے ڈھڳ لُٹا چُھوڑئِن(٦)۔  کیا او خَیال کریندے جو اُوکُوں کوئی وِی نھیں ݙِہدا کَھڑا(٧)۔  کیا اَساں اُوندے کِیتے ݙُوں اَکّھیں نھیں بَݨائیاں(٨)۔  اَتے زبان اَتے ݙُوں ہُوٹھ(٩)۔  اَتے اَساں اُوکُوں ݙُوہائیں (خَیر تے شَر دے) رَستے ݙِیکھا ݙَسا ݙِتِّن(١٠)۔  ٻَس اُوں گھاٹی اُتُّوں چَڑھ تے لَنگھݨ دِی ہِمّت نھیں کِیتی(١١)۔  اَتے تیکُوں کیا پَتہ جو او گھاٹی (تے چَڑھݨ والی رَاہ) کیا ہے(١٢)۔  اِیہ غُلامی کنُوں کہیں دِی گَردن چُھڑاوَݨ ہے(١٣)۔  یا بھک دے ݙین٘ہ کہیں کُوں روٹی کَھواوَݨ ہے(١٤)۔  کہیں یتیم کُوں جِہڑا سَکّا وِی ہُووے(١٥)۔  یا کہیں مِٹی دھوڑ تَھئے ہوئے مِسکین  فقیر کُوں(١٦)۔  تَݙاں او شَخص اُنھاں لوکاں نال وَںڄ رَلسے جِہڑے اِیمان گِھن آئِن، اَتے ہِک ٻئے کُوں نصیحت کریندِن ثابت قَدم رَہݨ دِی، اَتے وَصیّت کریندِن ٻِنھاں تے رَحم کرݨ دِی(١٧)۔  اِیہے لوک ہِن، سَڄّے پاسے والے (نیک بَخت) (١٨)۔  اَتے جِنہاں لوکاں اَساݙیاں آیاتاں کنُوں اِنکار کر ݙِتے، اِیہے لوک ہِن، بَد بَخت (شامت دے ماریے)(١٩)۔  اُنھاں اُتّے ہَر پاسُوں موری بَند کِیتی ہوئی بھا ہوسی! (٢٠)۔

سورۃ       الشمس       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے سِجّھ دِی!  اَتے اُوندی دُھپ دِی(١)۔  اَتے قَسم ہے چَندر دِی، ڄَݙاں جو او اُوندے پِچُّھوں نِکلدے(٢)۔  اَتے ݙین٘ہ دِی، ڄَݙاں جو سِجّھ کُوں خُوب چَمکا ݙیندے(٣)۔  اَتے رات دِی!  جِہڑے ویلے او (سِجھ کُوں) لُکا گِھندی ہے(٤)۔  اَتے اسمان  دِی اتے اوں ذات دی جَیں اُوکُوں کَھڑا کر کَھڑائے(٥)۔  اَتے زمین دِی تے اُوں ذات دِی جیں اوں کوں کھن٘ڈائے (٦)۔  تے اُوں نفس (ذات) دِی تے جَیں اُوکُوں ٹِھیک ٹَھاک (اُشناک) بَݨا چھوڑے(٧)۔  ٻَس اُوکُوں اُوندے فِسق فجور (کنُوں بَچَّݨ) دِی تے پَرہیزگاری (کرݨ) دِی سَمجھ ݙِتی ہِسّ(٨)۔  تحقیق اُوں شَخص آپݨِیں مُراد حاصل کِیتی، جَیں آپݨیں نَفس کُوں صاف سُتھرا رَکھیا(٩)۔  اَتے تحقیق او شَخص نا مُراد رِیہا، جَیں اُوکُوں گَندگی وِچ لَتھیڑ ݙِتّا(١٠)۔  ثمود دِی قَوم نے نافرمانی کر تے حقیقت کُوں کُوڑ آکھیا(١١)۔  جِہڑے ویلے اُنھاں دا ساریاں تُوں وَݙا بَد بَخت اُٹّھی کَھڑا(١٢)۔  تاں اَللہ دے رسول اُنھاں کُوں آکھیا، جو خبردار اِیہ اَللہ دِی ݙاچی ہے، اِیندے پاݨِیں پِیوَݨ دِی (واری تے) کوئی روک ٹوک نَہ ہُووے(١٣)۔  پَر اُنھاں اُوکُوں کُوڑ آکھیا، وَت اُوندیاں خُچَّاں کَپ چھوڑیاں، ٻَس اُنھاں دے رَبّ نے اُنھاں اُتّے اُنھاں دے گُناہاں دے سَبب اِہجی آفت بھیڄی، جَیں اُنھاں کُوں مِٹی بَرابر پُور ݙِتا(١٤)۔  اَتے (اَللہ کُوں) اُوں قَوم دے بَدلہ گِھنَّݨ دَا کوئی ݙَر وِی کائے نھیں(١٥)۔

سورۃ      الیل      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے  رَات دِی، ڄَݙاں ہَر شَئے کُوں کَڄ گِھنّے(١)۔  اَتے قَسم ہے ݙِین٘ہ دِی ڄَݙاں چَن٘ڳی طَرح سوجھلا تِھی وَن٘ڄے(٢)۔  اَتے اُوندی جَیں نَر تے مادی پَیدا کِیتے(٣)۔  (اِیں ڳالھ دِی جو) دَر حقیقت تُہاݙِیاں کارگُزاریاں مختلف قِسم دِیاں ہِن(٤)۔  ٻَس جِہڑے شَخص (اَللہ دے رَاہ تے) مال خرچ کِیتا، اَتے اُوں پَرہیزگاری وِی اِختیار کِیتی(٥)۔  اَتے بَھلائی دِی ڳالھ کُوں سَچ آکھیا(٦)۔  تاں اَساں اُوکُوں بَھلائی دے رَستّے تے چَلَّݨ دِیاں سہولتاں ݙیسُوں(٧)۔  اَتے جَیں بُخیلی کِیتی(اَللہ کنُوں) لَا پَروا تِھی ڳیا(٨)۔  اَتے بَھلائی دِی ڳالھ کُوں کُوڑ آکھیا(٩)۔  تاں اَساں اُوکُوں سَختی والے رَستے دو سہولتاں ݙیسُوں(١٠)۔  اُوندا مَال اُوکُوں کوئی فائدہ نَہ ݙیسی، جِہڑے ویلے او سِر دے بَھرنے آ ڈَہسی(١١)۔  بیشک اَساݙے ذِمّے تاں ٻَس رَاہ ݙِیکھا ݙیوݨ ہے(١٢)۔  اَتے ہَر شَئے دِی اَخیر (آخرت) تے ہَر شَئے دا مُنڈھ (دُنیا) اَساݙے ہَتّھ وِچ ہے(١٣)۔  ٻَس مَیں تُہاکُوں بَھڑکدی  بھا کنُوں ݙَرا چِتا ݙِتّے(١٤)۔  اِیندے وِچ کوئی داخل نہ تِھیسے، سِوائے وَݙے بَد بَخت دے(١٥)۔  جَیں حقیقت کُوں کُوڑ آکھیا، تے مُن٘ہ چَا وَٹایا(١٦)۔  اَتے اُوں شَخص کُوں ضرور (اِیں کنُوں) پَرے رَکھیا ویسی، جِہڑا وَݙا پَرہیزگار ہوسی(١٧)۔  جِہڑے آپݨاں مال اَللہ دے رَاہ تے ݙیندِن نیک پَاک رَہݨ کِیتے (١٨)۔  اَتے اُوندے اُتّے کہیں دا کوئی اِحسان کائے نھیں، جِیندا بَدلہ اُوکُوں لَہاوَݨاں ہُووے(١٩)۔  او تاں ٻَس آپݨیں بلند و بَرتر رَبّ دِی خُوشی حاصل کرݨ چَہندے(٢٠)۔  تے اُوں کنُوں اَجھو خُوش تِھی ویسی(٢١)۔

سورۃ      الضحٰی      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے ݙِین٘ہ چَڑھیے دِی(١)۔ قَسم ہے رات دِی ڄَݙاں (او ہَر شَئے) کُوں کَڄ گِھنّے(٢)۔  (اَے رسول) تیݙے رَبّ تیکُوں اَصلُوں نھیں چھوڑیا، اَتے نہ ناراض تَھئے(٣)۔  واقعی تیݙے کِیتے آخرت دَا دَور تیݙے پہلے (دُنیاوی) دَور کنُوں بہتر ہے(٤)۔  اَتے اَجھو تیݙا رَبّ تیکُوں او کُجھ ݙیسی، جو تُوں خُوش تِھی ویسیں(٥)۔  کیا اُوں تیکُوں یتیمی وِچ نھیں پَیدا کِیتا، وَت اُوں تیکُوں پَناہ چَا ݙِتّی(٦)۔  اَتے تیکُوں ہِدایت کنُوں پَرے ݙِٹَّھا تاں ہِدایت دَا رَاہ چَا ݙِیکھایا(٧)۔  اَتے تیکُوں غریب ݙِٹَّھا تاں مالدار چَا بَݨایا(٨)۔  ٻَس جِہڑا کوئی یتیم ہُووے تاں اُوندے اُتّے سَختی نہ کِیتی کر(٩)۔  اَتے جِہڑا کوئی مَنگݨ والا ہُووے تاں اُوکُوں جِھڑکیاں نہ ݙِتّیاں کر(١٠)۔  اَتے آپݨیں رَبّ دِیاں جِہڑیاں نعمتاں ہِن اُنھاں کُوں بیان کِیتی رَکّھ(١١)۔

سورۃ       الم نَشراح      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) کیا اَساں تیݙے کِیتے تیݙے سِینے کُوں کھول نھیں ݙِتَّا(١)۔  اَتے تَیں کنُوں تیݙے سِینے دَا او بار لَہا نھیں چھوڑیا(٢)۔  جَیں تیݙی چیل کُٻّی کِیتی ہوئی ہے(٣)۔  اَتے اَساں تیݙے کِیتے تیݙے ذِکر  دَا غوغا مَچوا ݙِتّا(٤)۔  ٻَس یقیناً ہَر سَختی دے نال آسانی ہُوندی ہے(٥)۔  بیشک ہَر سَختی دے نال آسانی ہُوندی ہے(٦)۔  ٻَس جِہڑے ویلے تُوں فارغ ہُوویں، تاں وَت وِی جُہت کِیتی رَکھیں(٧)۔  اَتے آپݨیں رَبّ دو پُوری رَغبت رَکّھی رَکّھ(٨)۔  

سورۃ      التین       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے اِنجیر دِی، اَتے زیتون دِی(١)۔  اَتے سینین دے طور (پہاڑ) دِی(٢)۔  اَتے اِیں اَمن و امان والے شہر دِی(٣)۔  تحقیق اَساں اِنسان کُوں ٻَہُوں سوہݨِیں شَکل صورت وِچ پَیدا کِیتے(٤)۔  وَل (او وِی اِنسان  ہے) جیکُوں ساریاں جِھکاڑاں کنُوں وِی جِھکّا لَہا چھوڑیا(٥)۔  سِوائے اُنھاں لوکاں دے جِہڑے اِیمان گِھن آئِن، اَتے نیک عَمل کِیتے ہِینے، ٻَس اُنھاں کِیتے نَہ مُکَّݨ والا اَجر ہے(٦)۔  ٻَس (اَے رسول) اِیندے بعد کیا ڳالھ تیکُوں کُوڑا کریندی ہے، جَزا سَزا دے بارے وِچ(٧)۔  کیا اَللہ ساریاں تُوں بہتر فیصلہ کرݨ والا کائے نھیں(٨)۔

سورۃ      العلق       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) تُوں آپݨیں رَبّ دَا ناں گِھن تے پَڑھ جَیں پَیدا کِیتے(١)۔  جَیں اِنسان کُوں لَہُو دِی ٻوٹی کنُوں پَیدا کِیتے(٢)۔  پَڑھ، تیݙا تاں رَبّ وِی ٻَہُوں کرم کَرݨ والا ہے(٣)۔  جَیں قَلم دے ذریعے عِلم سِکھایا(٤)۔  اِنسان کُوں او کُجھ سِکھایا جو او نہ ڄَاݨدا ہَا(٥)۔  پَتہ ہُوویہے، جو بِلا شَک اِنسان نافرمانی کریندے(٦)۔  محض اِیں ڳالھُوں جو او آپݨیں آپ کُوں کُجھ سَمجھدے(٧)۔  حالانکہ اُوں تیݙے رَبّ دو وَل وَن٘ڄݨیں(٨)۔  کیا تَیں اُوں شَخص کُوں ݙِٹّھے، جِہڑا جو ہَٹکیندے(٩)۔  ہِک بَندے کُوں ڄَݙاں جو او نَماز پَڑھن لَڳدے(١٠)۔  کیا تَیں ݙِٹّھے جو اُوپو ہِدایت اُتّے ہے(١١)۔  یا پَرہیزگاری دَا حُکم ݙیندے(١٢)۔  تیݙا کیا خیال ہے جیکر اُوں (حَق کُوں) کُوڑ آکھیے، اَتے مُن٘ہ چَا پھیرے(١٣)۔  کیا اُوکُوں اِیندا پَتہ کائے نھیں، جو اَللہ ݙیکھدا کَھڑے(١٤)۔  خبردار! جیکر او شَخص باز نہ آیا، تاں اَساں اُوکُوں مَتّھے دے والیں کنُوں پَکڑ تے گِھلیسُوں چَا(١٥)۔  اُوں کُوڑے تے خَطا کار دے مَتّھے کنُوں(١٦)۔  ٻَس او آپݨیں یاراں بُھوتاراں کُوں سَݙ گِھنے(١٧)۔  اَساں وِی عَذاب دے فرشتیاں کُوں سَݙیندوں(١٨)۔  اِیکُوں چھوڑ!  تُوں اِہجے آدمی دَا آکھیا نَہ مَنّ ، اَتے سجدے کِیتی رَکھ تے اُوندے (رَبّ دے) کولھُوں تِھی وَن٘ڄ(١٩)۔

سورۃ       القدر       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

یقیناً اَساں اِیں قرآن کُوں وَݙیاں قَدراں والی رات کُوں نازِل کِیتے(١)۔  اَتے تیکُوں پَتہ ہے جو اِیہ وَݙیاں قَدراں والی رَات کیا ہے؟(٢)۔  وَݙیاں قَدراں والی رات تاں ہَزار مہینیاں کنُوں وِی ٻَہُوں وَدھائی ہے(٣)۔  اِیندے وِچّ فرشتے اَتے رُوح (جِبریل) ہَر کَم کِیتے آپݨیں رَبّ دے حُکم نال نازِل تِھیندِن(٤)۔  (اِیں رات) سَلامتی اِی سَلامتی ہے، او توڑِیں جو وَݙا ویلا تِھی ویندے(٥)۔  

سورۃ       البیّنہ     مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، وݙیاں رحمتاں والا ہے

اِہلِ کتاب وِچُوں تے مشرکاں وِچُوں جِنھاں کُفر اِختیار کِیتا، او ہَرگز باز رَہݨ والے نَہ ہَن، ڄے توڑِیں جو اُنھاں کولھ ہِک کُھلّی دلیل نہ آویندی(١)۔  (یعنی) اَللہ دِی طرفُوں ہِک رسول، جِہڑا اِہجے پاک صحیفے پَڑھ تے سُݨیندے(٢)۔  جِنھاں وِچ ہمیشہ قائم رَہݨ والے دُرست احکام دَرج ہِن(٣)۔  اَتے لوک فِرقے فِرقے بَݨ ڳئے، جِنھاں کُوں کِتاب ݙِتی ڳئی او وِی اِیندے بعد جو اُنھاں کولھ کُھلّی دلیل وِی آچُکی ہَئی(٤)۔  اَتے اُنھاں کُوں ٻِیا کوئی حُکم نہ ݙِتا ڳیا، سِوائے اِیندے جو اَللہ دِی عبادت کِیتی کرِن او وِی آپݨیں دِین کُوں اُوندے کِیتے خالص کر تے محض ہُوندے خاص تِھی تے، اَتے نماز قائم رَکِّھن، زکوٰۃ ݙِتّی رَکِّھن، اَتے اِیہُو ٻَہُوں صحیح دِین (نِظام زندگی) ہے(٥)۔  تحقیق جِنھاں لوکاں اِہلِ کِتاب وِچُوں تے مُشرکاں وِچُوں تِھی تے وِی کُفر اِختیار کِیتے او دَوزخ دِی بھا وِچ ویسِن، ہمیشہ اُوندے وِچ رَہسِن، ٻَہسِن، اِیہے لوک بَد ترین خلقت ہِن(٦)۔  تحقیق جِہڑے لوک اِیمان گِھن آئِن، نیک عَمل کِیتے ہِینے اِیہے لوک بہترین خَلقت ہِن(٧)۔  اُنھاں دے رَبّ دے نزدیک انھاں کِیتے جَزا ہے ہمیشہ قائم رَہݨ والیاں بَہشتاں، جِنھاں تَلّے نہراں وہندیاں وَڳدیاں پِیاں ہوسن، او ہمیشہ اُنھاں وِچ رَہسِن ٻَہسِن، اَللہ اُنھاں کنُوں خُوش او اَللہ کنُوں خوش، اِیہ ہے جَزا اُوندے کِیتے، جِہڑا آپݨیں رَبّ کنُوں ݙَردے(٨)۔  

سورۃ       الزلزال        مدنیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

جِہڑے ویلے زمین کُوں اُوندا بھوئیں ہَںب (زلزلہ) پُوری طرح ہَلا ݙیسی(١)۔  اَتے زمین آپݨیں اَندر دے سارے بار باہر کَڈھ سَٹیسی(٢)۔ اَتے اِنسان اَکھیسے، اِیہ اِیکُوں کیا پِیا تِھیندے؟ (٣)۔  اُوں ݙین٘ہ (اُو) آپݨیں حالات بیان کریسے(٤)۔  کِیُوں جو تیݙے رَبّ اُوکُوں اِیویں حُکم ݙِتا ہویا ہوسی(٥)۔  اُوں ݙین٘ہ لوک ٹولیاں ٹولیاں بَݨ تے آسِن تاں جو اُنھاں کُوں اُنھاں دے اَعمال ݙِکھائے وَن٘ڄِن(٦)۔  ٻَس جَیں وِی ذری برابر چَن٘ڳا عَمل کِیتا ہویا ہوسے، او اُوکُوں ݙیکھ گِھنسے(٧)۔  اَتے جَیں وِی ذَری برابر بَدی کِیتی ہوسی، او اُوکُوں ݙیکھ گِھنسے(٨)۔  

سورۃ       العٰدیٰت      مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے اُنھاں گھوڑیاں دِی، جِہڑے سَہکدے سَہکدے وِی زور دے بَھڄدِن(١)۔  ٻَس پَتھراں اُتے (نعل مار تے) بھا دِیاں چِن٘ڳاریاں کَڈھیندِن(٢)۔ وَت وَݙے ویلے چھاپا چَا مریندِن(٣)۔  ٻَس اِیں طرح دُھدھڑ مِٹّی اُݙیندِن(٤)۔  ٻَس سارے اِیں حالت وِچ دُشمن دے لشکر وِچ وَڑ ویندِن(٥)۔  بیشک اِنسان آپݨیں رَبّ د اٻَہُوں نَا شُکرا ہے (٦)۔  اَتے یقیناً او خُود وِی اِیں (حقیقت) کنُوں باخَبر ہے(٧)۔  اَتے یقیناً او مال متال دِی محبت وِچ ٻَہُوں پَھسیا ہویا ہے(٨)۔  کیا او (اُوں وقت کُوں) نھیں ڄاݨدا ڄَݙاں جو قَبراں وچ جو کُجھ ہے اُوکُوں ٻاہر اُٹَھا کَھڑا کِیتا ویسی(٩)۔  اَتے جو کُجھ سینیاں وِچ ہے اُوکُوں (جان٘چَݨ پَرکھݨ کِیتے) ٻاہر کَڈھیا ویسے(١٠)۔  یقیناً اُنھاں دا رَبّ اُوں ݙین٘ہ اُنھاں کنُوں پُوری طرح باخبر ہوسی(١١)۔  

سورۃ       القاریہ       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

او وَݙے کَڑکاٹ والی (قیامت)(١)۔  او وَݙے کَڑکاٹ والی کیا ہے؟(٢)۔  (اَے رسول) تیکُوں کیا پَتہ جو او وَݙے کَڑکاٹ والی کیا ہے؟(٣)۔  اُوں ݙِین٘ہ لوک کِھن٘ڈے پُھن٘ڈے کھنبھوٹیاں (بھمبھوٹاں) وانگوں وَدّے ہوسن(٤)۔  اَتے پہاڑ تُن٘بی ہوئی رنگیل اُن وانگوں تِھی ویسِن(٥)۔  ٻَس جِیندی (عَملاں والی) ترکڑی دَا پَاسا بارا ہوسی(٦)۔  او آپݨِیں پَسند والے عیش وِچ ہوسی(٧)۔  اَتے جِیندی (عَملاں والی) تَرکڑی دا پاسا ہَلکا ہوسی(٨)۔  ٻَس اُوندا ٹِکاݨاں ہاویہ ہوسی(٩)۔  اَتے تیکُوں کیا پَتہ جو او کیا ہے(١٠)۔ اِیہ تاں ہِک بھڑکدی ہوئی بھا ہے(١١)۔

سورۃ       التکاثر       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، وݙی  رحمت  والا ہے

تُہاکُوں ڈھیر مَال مَݙی دِی ݙَاڈھی خُواہِش اَصلُوں اَندھا کر چھوڑے(١)۔  اِیہ توڑِیں جو تُساں قَبراں دَا مُن٘ہ وَن٘ڄ ݙیکھسُو! (٢)۔  کائے نھیں، اَجھو تُہاکُوں اَصل پَتہ لَڳ ویسے(٣)۔  وَل وِی اِیں کائے نھیں، اَجھو تُہاکُوں اَصل پَتہ لَڳ ویسے(٤)۔  اَللہ اِیویں کریندا، جو تُساں یقینی طور تے ڄاݨ گِھدّا ہُوندا(٥)۔  ضرور دَوزخ کُوں وَن٘ڄ ݙیکھسُو(٦)۔  وَل وِی سُݨ گِھنُّو ، تُساں ضرور یقینی طور تے اُوکُوں ݙیکھ گِھنسُو(٧)۔  وَل (اُوں ݙِین٘ہ) تُساں کنُوں نعمتاں دے متعلّق  ضرور پُچھیا ڳُچّھیا ویسی(٨)۔  

سورۃ       العصر       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے زَمانے دِی(١)۔  بیشک اِنسان گَھاٹے وِچ ہے(٢)۔  سِوائے اُنھاں لوکاں دے جِہڑے اِیمان گِھن آئِن، اَتے نیک عَمل کِیتے ہِینے، اَتے ہِک ٻئے کُوں حَقّ دِی نصیحت کریندے  ریہن، اَتے ہِک ٻَئے کُوں صَبر دِی تلقین کریندے رِیہن(٣)۔

سورۃ        الھمزۃ       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

شامت آئی ہے، اُوں شَخص دِی جِہڑا غیبت کریندے، چُغلیاں مریندے(١)۔  جَیں مَال کَٹَّھا کِیتا تے ڳِݨ ڳِݨ تے رَکھیا(٢)۔  اَتے اِیہ خیال کِیتا، جو اُوندا مال ہمیشہ اُوندے کولھ رَہسی(٣)۔  اِیں کائے نھیں، او شَخص تاں ضرور بَھن تروڑ سَٹَّݨ والی جاء (حُطمہ) وِچ سَٹ ݙِتا ویسی(٤)۔  اَتے (اَے رسول) تَیں کیا سَمجھے، جو بَھن تَروڑ سَٹَّݨ والی جَاء (حُطمہ) کیا ہے(٥)۔  اِیہ اَللہ دِی بھڑکائی ہوئی بھا ہے(٦)۔  جِہڑی دِلّیں دے اُتے تَئیں چَڑھ آندی ہے(٧)۔ یقیناً اِیہ بھا اُنھاں اُتّے موری بَند کِیتی ہوئی ہے(٨)۔  او اُچّے اُچّے تَھمبھیاں (کھمبھیاں) وِچ ہوسن(٩)۔

سورۃ        الفیل        مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

کیا تَیں نھیں ݙِٹَّھا جو تیݙے رَبّ نے ہاتھی والیاں نال کیا حَشر کِیتا(١)۔  کیا اُوں اُنھاں دے دَأ (تدبیر) کُوں اَکارت (ناکام) نھیں کر ݙِتا(٢)۔  اَتے اُنھاں اُتّے پَکھیّاں دے جھن٘ڈ دے جُھن٘ڈ کائے نھیں بھیڄے(٣)۔  جِنھاں اُنھاں اُتے پَکّی ہوئی مِٹّی دِیاں کَنکریاں نھیں وَسایاں(٤)۔  اَتے اُنھاں کُوں اِیویں کَر چھوڑیا جِیویں جانوراں دَا چِتّھیا کَھادا ہویا بھوں ہُووے(٥)۔  

سورۃ       قریش       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

قریش کُوں ہِک ٻَئے نال گُھلا مِلا ݙِتا ڳے(١)۔  اُنھاں کُوں گَرمی تے سَردی دے سَفراں کِیتے ہیلکا کر ݙِتا ڳے(٢)۔  ٻَس چاہیئے جو او اِیں گَھر دے رَبّ دِی عِبادت کرِن(٣)۔ جَیں اُنھاں کُوں بھک ویلے کھاݨاں کھوایا، اَتے ہَر طرح دے ݙَر ݙُکَّل کنُوں اَمان وِچ رَکھیا(٤)۔

سورۃ       الماعون       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) کیا تَیں اُوں شَخص کُوں ݙِٹّھے، جِہڑا آخرت دِی جَزا سَزا کُوں کُوڑ اَکھیندے(١)۔  ٻَس او اِیہُو تاں ہے جِہڑا یتیم کُوں دِھکّے ݙیندے(٢)۔  اَتے مسکین فقیر کُوں کھاݨاں کھواوَݨ دِی کوئی ترغیب وِی نھیں ݙیویندا(٣)۔  ٻَس شامت ہے، اُنھاں نمازیاں دِی(٤)۔  جِہڑے جو آپݨیاں نمازاں کنُوں خُود کُوں غافِل کر ݙیندِن(٥)۔  جِہڑے محض ݙیکھاوا کریندِن(٦)۔  اَتے عَام وَرتݨ دِیاں شَئیں وِی مَانگویاں ݙیوݨ کنُوں ہَٹکیندے(٧)۔

سورۃ       الکوثر       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) یقیناً اَساں تیکُوں بے حِسابیاں نعمتاں ݙِتِّن(١)۔  ٻَس آپݨیں رَبّ دِی نماز پَڑھ ، تے قربانی کِیتی کر(٢)۔  یقیناً تیݙا دُشمن اِی اَوترک (بے اولادا) ہے(٣)۔

سورۃ      الکٰفرون       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) تُوں آکھ ݙے، جو اَے کافرو(١)۔  مَیں اُنھاں دِی پُوجا  نھیں کریندا، جِنہاں دِی پُوجا تُساں کریندو(٢)۔  اَتے نہ تُساں اُوندی  عِبادت کریندو، جِیندی مَیں عِبادت کرینداں(٣)۔  اَتے نَہ مَیں اُنھاں دِی پُوجا کَرݨ والا ہَاں، جِنھاں دِی پُوجا تُساں کریندے آندو(٤)۔  اَتے نہ تُساں اُوندی عِبادت کرݨ والے ہِیوے، جِیندی مَیں عِبادت کرینداں(٥)۔  تُہاݙے واسطے تُہاݙا دِین (زِندگی دا طریقہ) ہے، تے میݙے واسطے میݙا دِین (زِندگی دا طریقہ) ہے(٦)۔

سورۃ       النصر       مدنیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) ڄَݙاں اَللہ دِی مَدد پُڄ وَن٘ڄے، اَتے فَتح نصیب تِھی وَن٘ڄے(١)۔  اَتے لوکاں کُوں ݙیکھیں، جو اَللہ دے دِین وِچ فوجاں دِیاں فوجاں داخِل تِھیندیاں پئین(٢)۔  ٻَس تُوں آپݨیں رَبّ دِیاں تعریفاں سمیت اُوندے پاک ہُووَݨ کُوں بیان کِیتی رَکّھ، اُوں کنُوں بَخشش مَنگی رَکھ، بیشک او (وَل وَل) تَوبہ قبول کرݨ والا ہے(٣)۔

سورۃ       اللھب       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

اَبی لَہب دے ݙُوہائیں ہَتّھ تُرٹ پُووِن، اَتے او تَباہ تِھی وَن٘ڄے(١)۔  نَہ اُوندا مَال، تے نَہ کُجھ اُوں کَمایا ہَا اُوندے کَہیں کَمّ آئے(٢)۔  او اَجھو بھڑکدی بھا وِچ دَاخِل وَن٘ڄ تِھیسی(٢)۔  اَتے اُوندی ذال وِی، جِہڑی جو (اُوں بھا دَا) ٻَالَݨ چَاتی وَدّی ہوسی(٤)۔  اُوندی ڳِچّی وِچ کَھڄّی دَا وَٹیا ہویا رَسّہ ہوسی(٥)۔

سورۃ       الاخلاص       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) تُوں آکھ ݙے، جو اَللہ تاں ہِک دَا ہِک ہے(١)۔  اَللہ (ہَر شَئے کنُوں) اَصلُوں بے نیاز ہے(٢)۔  نَہ اُوں کہیں کُوں ڄَݨیئے، تے  نہ اُوکُوں ڄݨیا ڳے(٣)۔  اَتے کوئی ہِک وِی اُوں سَن٘واں  کائے نھیں(٤)۔  

سورۃ       الفلق        مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) تُوں آکھ ݙے، جو مَیں پَرّہ باکھ (صُبح)  دے رَبّ دِی پَناہ مَنگداں(١)۔ ہَر اُوں شَئے دے شَر کنُوں جیکُوں اُوں پَیدا کِیتے(٢)۔  اَتے اَندھارے دے شَر کنُوں جیکوں اُوں پَیدا کِیتے، اَتے اَندھارے دے شَر کنُوں ڄَݙاں او پُوری طرح کَڄ گِھنّے (٣)۔  اَتے اُنھاں دے شَر کنُوں جِہڑیاں ڳَن٘ڈِھیں گَھت تے پُھوکے مریندیاں ہِن(٤)۔  اَتے حَسد کرَݨ والے دے شَر کنُوں، جِہڑے ویلے او حَسد کرے(٥)۔

سورۃ       الناس       مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) تُوں آکھ ݙے جو مَیں پَناہ مَنگداں لوکاں دے رَبّ دِی(١)۔  لوکاں دے مالک (بادشاہ) دِی(٢)۔  لوکاں دے معبود (عبادت دے ݙَا والے) دِی(٣)۔  وَسوسے گَھت تے وَل وَل پِچُّھوں تے ہَٹ وَن٘ڄَݨ والے شیطان کنُوں(٤)۔  اُوں کنُوں جِہڑا اِنساناں دے دِلّاں وِچ وَسوسے گَھتیندے(٥)۔  چاہے او جِنّاں وِچُوں ہے، تے بھاویں اِنساناں وِچُوں ہے(٦)۔

دُعائے مَا ثورہ بَرائے ختمِ قرآن مجید

اَے میݙے اَللہ! میݙی قَبر دے وِچ دِی پَریشانی کُوں مہربانی وِچ بَدِل ݙے، اَے میݙے اَللہ!  اَپݨیں اِیں عظیم قرآن دے وسیلے میݙے اُتّے رحم کر، اَتے اِیکُوں میݙا اِمام (پیشوا) تے سوجھلے تے ہِدایت دَا سَبب تے رحمت بݨا! اَے میݙے اَللہ! میکُوں اُوندا او کُجھ یاد ݙِیوا جِہڑا کُجھ مَیں بُھل ڳِیاں، اَتے میکُوں اُوندا عِلم ݙے، جو کُجھ مَیں نھیں ڄاݨدا! اَتے اِیندا پَڑھن میکُوں نصیب کر، رات دا وِی تے ݙِین٘ہ دَا وِی!  اَتے اِیکُوں میݙے کِیتے ہِک حُجَّت بݨا!  سارے جہاناں دے پالَݨ والے آ!  (میݙی اے دُعا قبول چَا فرما)۔