سورۃ یٰسٓ مکیہ
اَتے میکوں کیا تِھی ڳئے جو اُوندی عبادت نہ کراں، جَیں میکوں پَیدا کِیتے، اَتے جَیں دو تُساں ساریاں وَل وَن٘ڄݨیں (٢٢)۔ کیا مَیں اُوکوں چھوڑ تے ٻِنھاں کُوں معبود بݨاواں، جیکر ٻَہُوں مہربان اَللہ میکوں کوئی تکلیف پُچاوَݨاں چَہوے، تاں اُنھاں دِی سفارش میݙے کہیں وِی کَم نھیں آسَڳدی، اَتے نہ او میکوں چُھڑا سَڳسِن (٢٣)۔ اِیں کراں تاں بیشک مَیں کُھلی گُمراہی وِ چ پَے ڳیُم (٢٤)۔ بیشک مَیں تُہاݙے رَبّ اُتے اِیمان گِھن آیاں، ٻَس میݙی ڳالھ (غور نال) سُݨ گِھنُّو (٢٥)۔ (آخر) حُکم تِھیا جو بہشت وِچ داخل تِھی وَن٘ڄ، اُوں آکھیا، اِیویں ہوندا جو میݙی قوم وِی اِیں ڳالھ کُوں ڄاݨ گِھندی (٢٦)۔ کیوں جو میکوں میݙے رَبّ بخش ݙِتے اَتے میکوں عزّت والیاں نال رَلا گِھدے (٢٧)۔ اَتے اَساں اِیندے بعد اُوندی قوم اُتے آسمان کنُوں نہ کوئی لشکر لَہایا، اَتے نہ اَساکوں لَہاوݨ دِی ضرورت پَئی (٢٨)۔ اُنھاں اُتے تاں محض ہِک کَڑکاٹ تِھیا، ٻَس او ہُوں ویلے وِسِمّ تے رَہ ڳئے (٢٩)۔ اِہجیاں بندیاں اُتے افسوس تھیندے جِنہاں کولھ، جِہڑا کوئی رَسول آئے، تاں اُنھاں اُوں تے کِھلّاں کر چھوڑئِن (٣٠)۔ کیا اُنھاں نھیں ݙِٹھا جو اَساں اُنھاں کنُوں پہلے والیاں کِتنیاں قوماں تباہ تے برباد کر چھوڑئِن، بیشک او اُنھاں دو وَل تے نھیں آئے (٣١)۔ اَتے انھاں ساریاں کوں کٹھا کر تے اَساݙے کولھ حاضر کِیتا ویسے (٣٢)۔ اَتے اُنھاں کِیتے سُکّی سَڑی (موئی ہوئی) زمین وِی ہِک نشانی ہے ڄَݙاں وِی اَساں اُوکُوں جِیوا ݙِتا، تاں اُوندے وِچُوں داݨیں پَیدا کر چھوڑے، ٻَس اِیہ اُنھاں کُوں کھاندے رَہندے ہَن (٣٣)۔ اَتے اَساں اِیندے اُتے کھجِّیاں تے انگوراں دے باغ لا ݙِتِن، اَتے اُوندے وِچُوں کئی چَشمے وَہا چھوڑئِن (٣٤)۔ تاں جو اِیہ اُوندے پھل کھاوِن، اَتے اِیہ سَب کُجھ انھاں دے ہَتّھاں نِھیں پَیدا کِتا، بَھلا وَل وِی شُکر اَدا نھیں کریندے (٣٥)۔ او تاں پَاک ہے، جَیں اُوندے جوڑے جوڑے بݨائِن جِہڑا کُجھ وِی زمین وِچُوں ڄَمدے، اَتے خود انھاں (انساناں) دے آپ دے وِی، اَتے انھاں شَئیں دے وِی جِنھاں کُوں اِیہ ڄاݨدے وِی کائے نھیں (٣٦)۔ اَتے ہِک نشانی انھاں کِیتے رات دِی وِی ہے اُوندے وِچُوں ݙین٘ہ کُوں کڈھ گِھندے ہَیں، ٻَس اُنھاں اُتے اندھارا تِھی ویندے (٣٧)۔ اَتے سِجھ آپݨیں مقرر رَستے اُتے ٹُردا رَہندے، اِیہ سَب تُوں ݙاڈھے تے سَب کُجھ ڄاݨݨ والے دے حکم (اندازے) دے مطابق تِھیندا پَئے (٣٨)۔ اَتے اَساں چَندر دِیاں مَنزلاں مقرر کرݙِتِن، اِیہ توڑِیں جو (گھٹدیں گھٹدیں) کھجّی دے پُراݨیں کھمبݨے وانگے تِھی ویندے (٣٩)۔ اَتے نہ تاں سِجھ، اِیں قابل ہے جو چَندر کُوں پَکڑ گِھنّے اَتے نہ رَات اِیں قابِل ہے جو ݙین٘ہ کنُوں پہلے آ وَن٘ڄے، اَتے اِیہ سارے آپݨیں آپݨیں دائرے (مدار) وِچ تَردے وَدّے رَہندِن (٤٠)۔ اَتے ہِک نشانی انھاں کِیتے اِیہ وِی ہے جو بیشک اَساں اُنھاں دِی اولاد کُوں بَھری ہوئی ٻیڑی وِچ سوار کر گِھدا ہَا (٤١)۔ اَتے انھاں کِیتے اُوہو جیہاں ٻِیاں شَئیں وِی پَیدا چَا کِیتن، جِنہاں اُتے اِیہ چَڑھدے رَہندِن (٤٢)۔ اَتے جیکر اَساں چَہوُوں، تاں اُنھاں کُوں غرق کر چھوڑوں، وَل نہ تاں کوئی اِنھاں دِی فریاد سُݨ سَڳے اتے نہ اُنھاں کُوں بچایا وَن٘ڄ سَڳے (٤٣)۔ اِیہ تاں ٻَس اَساݙی رحمت ہے جو ہِک مقرر معیاد تائیں انھاں کِیتے فائدے پُچاوݨ والیاں شَئیں موجود ہِن (٤٤)۔ اَتے ڄَݙاں اُنھاں کُوں آکھیا ویندے، جو ݙَرو (اُوں انجام کنُوں) جِہڑا تُہاݙے اَڳوں آندا پَے، اَتے جِہڑا تُساں کنُوں پہلے گُزر چُکئے، تاں جو تُہاݙے اُتے رَحم کِیتا وَن٘ڄے (٤٥)۔ انھاں کولھ انھاں دے رَبّ دِی طرفوں اُوندیاں نشانیاں وِچُوں کوئی وِی نشانی اِہجی نھیں آئی، جَیں کنُوں اُنھاں مُن٘ہ نہ پھیریا ہووے (٤٦)۔ اَتے ڄَݙاں انھاں کُوں آکھیا ویندے جو جِہڑا کُجھ رِزق اَللہ تُہاکوں ݙِتے، اُوندے وِچُوں (اُوندی رَاہ تے وِی کُجھ) خرچ کرو، تاں جِہڑے لوکاں کُفر اختیار کِیتا ہوئے او اُنھاں کُوں جہڑے جو اِیمان گِھن آئِن اَکھیندِن جو بَھلا اَساں انھاں کُوں کھاݨاں کھواؤں جِنھاں کُوں اَللہ چَہندا تاں خود آپ وِی کَھوا ݙیندا، تُساں تاں اَصلُوں تِھڑِک ڳئے وے (٤٧)۔ اَتے اَہدِن جو جیکر تُساں سَچّے ہِیوے، تاں (ݙَساؤ) اِیہ وَعدہ (قیامت آوݨ دا) کݙاں توڑِیں پُورا تِھیسے؟ (٤٨)۔ اِیہ تاں ٻَس ہِک کڑکاٹ دِی انتظار وِچ رَہن، او اُنھاں کُوں اُوں ویلے آپکڑیسی ڄَݙاں جو اِیہ آپس وِچ کوئی نہ کوئی جھیڑا گَھتّی کھڑے ہوسِن (٤٩)۔ ٻَس نہ تاں او کوئی نصیحت کر سڳسِن، اَتے نہ آپݨیں گھر والیاں دو واپس وَل سڳسِن (٥٠)۔ اَتے جِہڑے ویلے صُور پُھوکیا ویسے، اِیہ قبراں وِچُّوں (نِکل تے) آپݨیں رَبّ دو بَھڄّدے لڳے آسِن (٥١)۔ اَکھیسِن، ہائے ہائے! اَساکوں اَساݙیاں نِندر دِیاں جائیں کنُوں کیٔں اُٹھا کھڑائے، اِیہ اُوہو کُجھ تاں ہے جیندا وعدہ ٻَہُوں مہربان اَللہ کِیتا ہَا اَتے رسولاں وِی اِیکُوں سَچّا آکھیا ہَا (٥٢)۔ ٻَس ہِکّو کڑکاٹ تھیسے، ہُوں ویلے سارے دے سارے کٹھے اَساݙے اَڳوں حاضر کر ݙِتے ویسن (٥٣)۔ اُوں ݙین٘ہ کہیں نال ذری وِی بے انصافی نہ کِیتی ویسے، اَتے تُہاکوں اُوندا اَجر وِی تاں مِلسے جِہڑا کُجھ تُساں کریندے رِیہے ہاوے (٥٤)۔ بیشک بہشت وِچ رَہݨ والے اَڄ دے ݙین٘ہ خوش کر ݙیوݨ والے شُغلاں وِچ وَدّے ہوسِن (٥٥)۔ او تے اُنھاں دِیاں ذالیں، چھاں وِچ آپݨیں تخت پوشاں اُتے (تکئیے نال) ٹیک لا تے ٻیٹھے ہوسِن (٥٦)۔ اُوندے وِچ اُنھاں کِیتے میوے ہِن اَتے اُنھاں کِیتے او سَب کُجھ ہے جِہڑا کُجھ او مَن٘ڳسِن (٥٧)۔ اُنھاں اُتے " سلام" ہوسے، ہَمیشہ رحمت کرݨ والے رَبّ دِی طرفوں! (٥٨)۔ اَتے گُنہگارو! تُساں تاں اَڄ ہِک پاسے نِکھڑ کھڑوُو! (٥٩)۔ اَے آدم دِی اَولاد ! کیا تُساں کنُوں وَعدہ نہ گِھدّا ڳِیا ہَا، جو شیطان دِی بندگی اَصلُوں نہ کرݨاں دَراصل او تُہاݙا کُھلا دُشمن ہے (٦٠)۔ اَتے اِیہ وِی جو چَھڑی میݙی عِبادت کِیتی رَکھݨاں، اِیہو اِی سِدّھا رَستہ ہے (٦١)۔ پَر تحقیق اُوں تُہاݙے وِچُوں ڈھیر کنھائیں کُوں گُمراہ کر ݙِتے، کیا تُہاکوں سَمجھ ںہ آئی! (٦٢)۔ اِیہا دوزخ ہے، جَیں کنُوں تُہاکُوں ݙَرایا چِتایا ویندا رِیہا ہَا (٦٣)۔ اَڄ اُوندے وِچ وَڑ وَن٘ڄو، اُوں ڳالھ پِچُّھوں جِیندا تُساں اِنکار کریندے ہاوے (٦٤)۔ اَڄ دے ݙین٘ہ انھاں دے مُونھاں تے مُہر لا ݙیسوں، اَتے انھاں دے ہَتّھ اَساکوں ݙَس ݙیسِن تے اُنھاں دے پَیروی گواہی ݙیسِن، جو اِیہ کیا کُجھ کریندے کماندے رِیہے ہِن (٦٥)۔ اَتے جیکر اَساں چَہوُوں، تاں انھاں دِیاں اَکّھیں میٹ ݙیوُں، وَل او رَاہ دو ویندے وِی سَہی، تاں کِیویں ݙیکھدے (٦٦)۔ اَتے جیکر اَساں چہوُوں تاں اِیہ جِتّھاں ہِن اُتھائیں انھاں دِیاں شَکلاں وِڳاڑ ݙیوُوں، ٻَس او نہ اِݙے اُݙے وَن٘ڄ سَڳسِن، تے نہ پِچُّھوں تے وَل آ سڳسِن (٦٧)۔ اَتے جیکوں اَساں لمبی عُمر ݙیندے ہَیں، تاں اُوندی حالت بدل ݙیندے ہَیں، کیا او اِیہ ڳالھ وِی نھیں سَمجھدے (٦٨)۔ اَتے اَساں اِیں (نبی) کُوں شعر آکھݨ نھیں سِکھایا، اِیہ اِیکوں ہرگز نھیں ٹَھہندا، اِیہ تاں محض ہِک نصیحت ہے تے صاف صاف بیان کر ݙیوݨ والا قرآن ہے (٦٩)۔ تاں جو انھاں کُوں چِتاوے ݙراوے، جِہڑے جِیندے وَدّے ہِن، اَتے کافراں اُتے وِی حُجّت پُوری تِھی وَن٘ڄے (٧٠)۔ کیا اُنھاں نِھیں ݙِٹھا، جو اَساں اُنھاں کِیتے کیا کیا پَیدا کِیتے ہِن، جو کُجھ اَساݙے ہَتّھاں بݨائے، اُنھاں وِچ چار پیرڑے جانور وِی ہِن، ٻَس اِیہ اُنھاں دے مالِک ہِن (٧١)۔ اَتے اُنھاں کُوں انھاں دے قبضے وِچ کر ݙِتے، ٻَس اُنھاں وِچُوں کُجھ تاں اِنھاں کِیتے سواری دے طور تے ہِن، تے انھاں وِچُوں کُجھ کُوں کھاندے وِی ہِن (٧٢)۔ اَتے انھاں کِیتے اِنھاں وِچ ٻئے فائدے وِی ہِن، اَتے پِیوݨ دِیاں شَئیں وِی ہِن، تاں وِی اِیہ شُکر اَدا کیوں نھیں کریندے؟ (٧٣)۔ اَتے اَللہ کُوں چھوڑ تے انھاں رَبُوبݨے (کُوڑے خُدا) بݨا گِھدّے ہِن، تاں جو او اُنھاں دِی مَدد کرِن (٧٤)۔ پر او اُنھاں کُوں مَدد ݙیوݨ دِی طاقت نھیں رَکھیندے، بلکہ اِیہ خُود اُنھاں کِیتے لشکر دی شَکل وِچ حاضر تھئے رَہندِن (٧٥)۔ ٻَس اُنھاں دِیاں ڳالھیں تیکوں مُونجھا نہ کرِن اَساں چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے کھڑے ہَیں، اِیہ جو کُجھ لُکا تے کریندِن تے جو کُجھ ظاہر طور تے کریندے وَدِّن (٧٦)۔ کیا انسان نے اِیہ نھیں ݙِٹھا جو دراَصل اَساں اُوکوں ہِک تریڑے (نُطفے) وِچُوں پَیدا کِیتے، ٻَس وَلا کُھلے طور تے جھیڑاکِل ٻَݨ ڳئے (٧٧)۔ اَتے اَساݙے متعلّق مثالاں ݙیوݨ لڳ پَے اَتے اَپݨیں اَصل (پَیدائش) کُوں بُھل ڳئے تے آکھݨ لڳ پَے جو انھاں ہَݙیاں کُوں کوݨ جِیوا کھڑا کریسے، ڄَݙاں جو او اَصلُوں بُھر شُر ڳیاں ہووِن (٧٨)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے جو انھاں کُوں او جِیوا کھڑا کریسی، جَیں انھاں کُوں پہلی واری پَیدا کِیتا ہَا، اَتے او ہَر شَئے دے پَیدا کرݨ کُوں چَن٘ڳی طرح ڄاݨدے (٧٩)۔ جَیں تُہاݙے کِیتے ساوے درخت وِچُوں بَھا پَیدا کر ݙِتی، ٻَس تُساں (رَگڑ تے) اُوندے وِچُوں بَھا دُکھا گِھندے وے (٨٠)۔ کیا جَیں اَسماناں کُوں تے زمین کُوں پَیدا کِیتے، اِیں ڳالھ دِی قُدرت نھیں رَکھیندا جو انھاں جیہے وَلا وِی پَیدا کر ݙیوے، بَھلا کیوں نھیں (رَکھیندا) اَتے او تاں سَب تُوں وَدّھ پَیدا کرݨ والا، اُوندا عِلم رَکھݨ والا ہے (٨١)۔ بیشک اُوندا حُکم اِی چَلدے، جو جِہڑے ویلے کہیں شَئے (دے پَیدا کرݨ) دا اِرادہ کریندے تاں اُوندے کِیتے اَکھیندے تِھی وَن٘ڄ، ٻَس او تِھی ویندی ہے (٨٢)۔ او تاں پاک ہے جیندے ہَتھ وِچ ہَر شَئے دِی بادشاہی وِی ہے اَتے اُوں دو تُہاکوں وَل وَن٘ڄݨیں! (٨٣)۔
سورۃ الصّٰفٰت مکیہ
شروع ہے اَللہ دےناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان تے ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے
قسم ہے ٹھیک ٹھاک صَف ٻَدھ تے کھڑݨ والیاں دِی (١)۔ تے کھڑکا پٹائی رَکھݨ والیاں دِی ! (٢)۔ وَل ذِکر (قرآن) کُوں پَڑھ تے سݨاوَݨ والیاں دِی ! (٣)۔ جو بیشک تُہاݙا معبود تاں ہِک دا ہِک ہے (٤)۔ او آسماناں تے زمین دا، تے جو کُجھ انھاں دے درمیان ہے اُوندا مالک ہے، اَتے سِجھ نِکلݨ والے پاسیاں دا وِی مالک ہے (٥)۔ بیشک اَساں دنیا دے (جِھکّے) اسماناں کُوں تاریاں دے ہار سنگھار نال بݨا ٹھݨا ݙِتے (٦)۔ اَتے ہَر سَر پِھریے شیطان کنُوں اِیندی حفاظت کِیتی ہوئی ہے (٧)۔ تاں جو اِیہ نہ سُݨ سَڳن اُتلی آسمانی مجلس دِیاں ڳالھیں، اَتے ہَر پاسوں انھاں کُوں ہَکلیا تے کڈھیا ویندے (٨)۔ اِیہ (سَب کُجھ) انھاں کُوں مار بھڄاوَݨ کِیتے ہے، اَتے انھاں کِیتے ہر ویلے دا عذاب وِی ہے (٩)۔ جیکر کوئی (شیطان چوری) کُجھ سُݨ تے بھڄ کھڑا تِھیوے، تاں اُوندے پِچُّھوں ہِک بکھدا ہویا شُعلہ لا ݙِتا ویندے (١٠)۔ ٻَس (اَے رسول) انھاں کنُوں پُچّھ، کیا پَیدائش دے لحاظ نال اِیہے زیادہ مُشکل ہِن یا جو کُجھ ٻِیا اَساں پَیدا کِیتا ہوئے بیشک اَساں انسان کُوں ہِک لیسدار پتلے چِکڑ کنُوں پَیدا کِیتے (١١)۔ بلکہ تُوں تاں (انھاں ڳالھیں تے) تعجّب کریندیں پر اِیہ انھاں دِیاں مذاقاں کریندِن (١٢)۔ اَتے ڄَݙاں انھاں کُوں نصیحت کِیتی ویندی ہے تاں اِیہ کوئی فِکر اِی نھیں کریندے (١٣)۔ اَتے ڄَݙاں اِیہ کوئی نِشانی ݙیکھدِن تاں اُوکُوں اُݙا پُݙا چھوڑیندِن (١٤)۔ اَتے اَکھیندِن، جو اِیہ تاں محض کُھلے ݙُلے جادو کنُوں سِوا ٻِیا کُجھ ہے وِی کائے نہ (١٥)۔ کیا ڄَݙاں اَساں مَر ڳئے، اَتے مِٹی تے ہݙیاں تِھی ڳئے، تاں ضرور اَساکُوں وَلا جِیوا کھڑا کِیتا ویسی (١٦)۔ اَتے اَساݙے پَہلے وَقتاں والے پِیو ݙاݙیاں کُوں وِی (١٧)۔ آکھ ݙے، ہَا، ہَا، اَتے تُساں ذلیل تے خوار تِھی ویسُو (١٨)۔ ٻَس دَراصل او تاں ہِک زور دا دھڑکا (کَڑکاٹ) ہوسے، او اُوں وقت خُود ݙیکھ گِھنسِن (١٩)۔ اَتے اَکھیسِن، ہائے اَساݙی شامت! اِیہ تاں جَزا سَزا دا ݙین٘ہ آڳئے (٢٠)۔ اِیہُو تاں ہَئی فیصلے دا او ݙِینہ جیکُوں تُساں کُوڑا اَکھیندے ہاوے (٢١)۔ (حُکم تِھیسی) اُنھاں لوکاں کُوں کَٹھے کرو جِہڑے ظلم کریندے رِیہن تے انھاں دے جوڑی داراں کُوں وِی، اَتے انھاں کُوں وِی جِنھاں دِی اِیہ عبادت کریندے ہِن (٢٢)۔ اَللہ کُوں اَصلُوں چھوڑ تے (کریندے ہن) ٻَس انھاں کُوں دوزخ والے رَاہ تے ٹور ڄُلّو (٢٣)۔ اَتے انھاں کُوں روکو، دَراَصل اُنھاں کنُوں کُجھ پُچّھ ڳُچّھ کرݨِیں ہے (٢٤)۔ تُہاکوں کِیا تِھی ڳئے، جو تُساں ہِک ٻئے دِی مَدد وِی نھیوے کریندے پَے ؟ (٢٥)۔ بلکہ اَڄ تاں اِیہ سِدّھے (فرمانبردار) تَھئے کھڑے ہِن (٢٦)۔ اَتے ہِک ٻئے دو مُن٘ہ کر تے تکرار شروع کر ݙیسِن (٢٧)۔ (پَیروی کرݨ والے) اَکھیسِن، جو یقیناً تُساں اَساݙے کولھ دھڑّلے نال ٹَھہویں آ ویندے ہاوے (٢٨)۔ (رَبوبُݨے) اَکھیسِن، کوئے نہ، بلکہ تُساں خود اِیمان گِھن آوَݨ والے وِی نہ بݨدے ہاوے (٢٩)۔ اَتے تُہاݙے اُتے اَساݙا کوئی زور وِی نہ ہَا، بلکہ تُساں تاں خود ہِک نا فرمان قوم ہاوے (٣٠)۔ ٻَس اَساݙے اُتّے اَساݙے رَبّ دا قول سَچ ثابت تِھی چُکئے، یقیناً اَساں عذاب دا مَزہ چَکھݨ والے ہَیں (٣١)۔ اَساں تُہاکوں کیا گُمراہ کِیتا ہَا، دَرا اَصل اَساں خود اِی گُمراہ ہَاسے (٣٢)۔ ٻَس یقیناً اَڄ دے ݙین٘ہ دا عذاب وِچ او ہِک ٻئے دے بھائیوال ہوسِن (٣٣)۔ تحقیق اَساں گُنہگاراں نال اِیہو جیہا سلوک کریندے ہَیں (٣٤)۔ یقیناً اِیہے لوک ہِن، جو ڄَݙاں انھاں کُوں آکھیا ویندا ہَا، جو کوئی ٻِیا معبود کائے نھیں سِوائے اَللہ دے، تاں اِیہ اَکڑیج تکڑیج ویندے ہَن (٣٥)۔ اَتے اَکھیندے ہَن، کیا ضرور اَساں آپݨیاں رَبُوبݨیاں (نقلی معبوداں) کُوں چھوڑ ݙیوؤں، محض ہِک جنونی شاعر دے آکھݨ تے (٣٦)۔ حالانکہ او سَچ گِھن تے آئے، اَتے پہلے رسُولاں دِی تصدیق کریندے (٣٧)۔ بیشک تُساں سارے ہِک درد ناک عذاب دَا مَزّہ چَکھݨ والے ہِیوے (٣٨)۔ اَتے تُہاکوں ٻَس اُنھائیں عَملاں دا بدلہ ݙِتا ویسے جِہڑے تُساں کریندے ہاوے (٣٩)۔ پَر اَللہ دے آپݨیں ٻانھیاں دِی ڳالھ ٻئی ہے او تاں ٻَہُوں مخلص بندے ہِن (٤٠)۔ اِیہے او لوک ہِن جِنھاں کُوں آپݨیں مقرر شدہ رِزق دا پُورا پَتہ ہے (٤١)۔ (مزیدار) میوے ہِن، اِنھاں دِی عزّت کِیتی ویسے (٤٢)۔ او ہمیشہ نعمتاں والے بہشت وِچ رَہسِن (٤٣)۔ او تخت پُوشاں اُتے ہِک ٻئے دے آمݨیں سامݨیں ٻیٹھے ہوسِن (٤٤)۔ انھاں وِچ ٻَہُوں چَن٘ڳی شراب دے پیالے دا دَور چَلدا پِیا ہوسی (٤٥)۔ او چَمکدی ہوئی ہوسے، تے پِیوݨ والیاں کِیتے ٻَہُوں لذّت والی ہوسے (٤٦)۔ اِیندے نال نہ کوئی سِر وِچ دَرد پوسی، اَتے نہ اِیندی وَجہ کنُوں کوئی اَلول غلول بکسِن (٤٧)۔ انھاں نال حیا والیاں جھکیاں نظراں والیاں ذالیں ہوسِن (٤٨)۔ اِیں سَمجھو جو او محفوظ کِیتے ہوئے عانے (اَن٘ڈے) ہِن (٤٩)۔ ٻَس او ہِک ٻئے دو مُن٘ہ کر تے آپس وِچ حال احوال ݙیسِن گِھنسِن (٥٠)۔ اِنھاں وِچُوں کوئی ہِک اَکھیسے جو اُوندا ہِک ݙَاڈھا سَنگتی ہَا، (٥١)۔ جِہڑا اَہدا ہَا، جو کیا واقعی تُوں اِہجیاں ڳالھیں دِی تصدیق کرݨ وِچ شامل ہَیں؟ (٥٢)۔ کیا ڄَݙاں اَساں مَر چُکیئے ہوسُوں تے مِٹی تِھی ویسُوں تے ہَݙیاں رَہ ویسُوں تاں کیا واقعی اَساکُوں جَزا سزا ݙِتی ویسے؟ (٥٣)۔ وَل اُوں آکھیا، کیا تُساں جھاتی پا تے ݙیکھن چَہندو (٥٤)۔ ٻَس اُوں خود اُوکُوں دوزخ دِی اَصلُوں جِھکاڑ (تَل) وِچ ݙِٹھا (٥٥)۔ اُوکوں آکھیُس، اَللہ دِی قسم تُوں تاں میکوں اَصلُوں تباہ کرݨ لڳیا ہاویں (٥٦)۔ میݙے رَبّ دا فضل میݙے اُتے نہ ہوندا، تاں میں وِی ضرور انھاں وِچُوں ہوندا، جِہڑے عذاب دِی خاطر حاضِر کِیتے ڳئے ہِن (٥٧)۔ بَھلا ہُݨ تاں اَساں مَرݨ والے اَصلُوں کائے نِسّے (٥٨)۔ سِوائے آپݨیں پہلے والی مَوت دے اَتے نہ اَساکوں عَذاب ݙِتا ویسے (٥٩)۔ بیشک اِیہا ہے اَساݙی وَݙی کامیابی! (٦٠)۔ اِہجی (کامیابی) کِیتے عمل کرݨ والیاں کُوں وِی (اِہجے) عمل کرݨیں چاہیدے ہِن (٦١)۔ کیا اِیہ مہمانی چَن٘ڳی ہے یا تھوہر دا درخت! (٦٢)۔ تحقیق اَساں اِیں درخت کُوں ظلم کرݨ والیاں کِیتے ہِک اَزمائش بݨایا ہوئے (٦٣)۔ بیشک او ہِک اِہجا درخت ہے جِہڑا دوزخ دے تَل کنُوں ڄَمدے (٦٤)۔ اَتے اِیندیاں شاخاں شیطاناں دے سِراں وانگیں ہِن (٦٥)۔ (دَوزخی) یقیناً اُوندے کنُوں کھاسِن، ٻَس اِیندے نال اِی ڈھڈھ بھریسِن (٦٦)۔ وَل یقیناً اُوندے کِیتے اُٻَلدے ہوئے پاݨِیں جہی کوئی شَئے ہوسی (پِیوݨ کِیتے) (٦٧)۔ وَل بیشک انھاں کُوں دوزخ دو وَل وَن٘ڄݨاں ہے (٦٨)۔ اِیہ او لوک ہِن، جِنھاں پِیو ݙاݙیاں کُوں گُمراہ پاتا ہَا (٦٩)۔ ٻَس اِیہ وِی اُنھاں دے پِچُّھوں ٹرے لڳئے ڳئے ہَن (٧٠)۔ اَتے تحقیق انھاں کنُوں پہلے اَڳلے لوکاں وِچوں وِی اَکثر لوک گُمراہ تِھی ڳئے ہَن (٧١)۔ اَتے تحقیق اَساں انھاں کولھ ݙراوݨ چِتاوَݨ والے بھیڄے (٧٢)۔ ٻَس ݙیکھ گِھنّو، انھاں ݙرائے چِتائے لوکاں دِی عاقبت کِہجی تَھئی (٧٣)۔ پَر اَللہ دے انھاں ٻانھیاں دِی ڳالھ ٻَئی ہے جِہڑے جو ٻَہُوں مخلص ہن (٧٤)۔ اَتے تحقیق اَساکوں نُوح وِی سَݙیا ہَا، ٻَس اَساں دُعا کُوں ݙَاڈھا قبول کرݨ والے ہِیسے (٧٥)۔ اَتے اَساں اُوکوں تے اُوندے بَندیاں کُوں ہِک وَݙی مصیبت کنُوں بچا گِھدّا (٧٦)۔ تے اِیں طرح اُوندی نسل کُوں باقی رَہݨ والا بݨا ݙِتا (٧٧)۔ اَتے بعد وِچ آوَݨ والیں وِچ وِی اَساں اُوندے ذکر خیر (دِی برکت) کُوں جاری رَکھیا (٧٨)۔ ساریاں جہاناں وِچ نُوح اُتے سَلام ہے (٧٩)۔ بیشک اَساں چَن٘ڳے کَم کرݨ والیاں کُوں اِیں طرح بدلہ ݙیندے ہَیں (٨٠)۔ بیشک او اَساݙے مومن ٻانھیاں وِچُّوں ہَا (٨١)۔ وَل اَساں ݙوجھیاں کُوں غرق کر چھوڑیا (٨٢)۔ اَتے بیشک اُوندی پَیروی کرݨ والیاں وِچُوں اِبراہیم وِی ہَا (٨٣)۔ ڄَݙاں او آپݨیں رَبّ دو صاف تے بے عیب دِل گھنتے رجوع کر آیا (٨٤)۔ ڄَݙاں اُوں آپݨیں پِیو کُوں تے اَپݨیں قوم کُوں آکھیا، تُساں کِہڑی شَئے دِی پُوجا کریندے وے؟ (٨٥)۔ کیا اِیہ کُوڑ ہے جو اَللہ کُوں چھوڑ تے تُساں ٻئے رَبوبݨے (خُدا) چَہندے وے ؟ (٨٦)۔ بَھلا سارے جہاناں دے پالݨ والے دے متعلّق تُہاݙا کیا خیال ہے (٨٧)۔ ٻَس اُوں تاریاں دو نظر بَھر تے ݙِٹھا، (غور کِیتا) (٨٨)۔ ٻَس آکھیُس، میݙی طبیعت ٹھیک کائے نھیں (٨٩)۔ ٻَس او اُوں کنُوں کَن٘ڈ وَلا تے چَلئے ڳئے (٩٠)۔ وَل او اُنھاں دے رَبُوبݨیاں دو لنگھ ڳیا، ٻَس آکھیُس جو تُساں کھاندے پِیندے کِیُوں نِھیوے؟ (٩١)۔ تُہاکوں کِیا تِھی ڳئے ، جو تُساں ٻولیندے وِی نِھیوے (٩٢)۔ ٻَس او اُنھاں کُوں سَڄّے ہَتھ نال زور دا مَارݨ بھنّݨ لَڳ پِیا (٩٣)۔ ٻَس لوک اُوندے اَڳوں بھڄ تے آڳئے (٩٤)۔ اُوں پُچّھیا ، کیا تُساں اُوں شَئے دِی پُوجا کریندے وے جیکوں تُساں خود بݨیندے گَھڑیندے ہِیوے (٩٥)۔ حالانکہ اَللہ اِی تُہاکوں پَیدا کِیتے اَتے جِہڑا کُجھ تُساں ٻَݨیندے گَھڑیندے ہِیوے اُوکُوں وِی (٩٦)۔ اُنھاں لوکاں آکھیا، جو اِیندے کِیتے ہِکّ جاء (بَٹّھی) بݨاؤ، تے اتھاں اِیکُوں بھڑکدی بَھا وِچ سَٹ گَھتُّو (٩٧)۔ ٻَس اُنھاں اُوندے نال چَال چَلݨِیں چاہی، ٻَس اَساں خود اُنھائیں کُوں تَلّے چَا ماریا (٩٨)۔ (اِبراہیم) آکھیا جو مَیں اَپݨیں رَبّ دو ویندا پِیاں، اَجھو میکوں سِدّھی رَاہ لیسے (٩٩)۔ میݙے رَبّ آ! میکوں نیک بندیاں جیہا ہِک پُتر عَطا چَا کر (١٠٠)۔ بس اَساں اُوکُوں ہِک تَحمّل والے چُھوہَر دِی خوشخبری سَݨائی (١٠١)۔ ٻَس او اُوندے کولھ کوئی کَم کرݨ دِی عُمر کُوں پُڄ ڳیا، تاں آکھیُس جو میݙے پُتر آ، مَیں خواب ݙیکھداں جو تیکُوں کُوہیندا پِیاں، ٻَس اِیں ڳالھ کُوں سوچ تے ݙَسا جو تیݙا کیا خیال ہے، اُوں آکھیا، اَبّا سَئیں آں! تُوں اُوہو کُجھ کر جِیویں تیکوں حُکم ݙِتا ڳئے، اَللہ چاہیا تَاں تُوں میکوں صابر لوکاں وِچ ݙیکھسیں (١٠٢)۔ ٻَس ڄَݙاں او ݙوئیں اَللہ دِی فرمانبرداری کرݨ تے آڳئے، تاں چُھوہر کُوں اُوندے مَتّھے دے بَھر لِٹا ݙِتا (١٠٣)۔ اَتے اَساں اُوکُوں سَݙ ماریا، جو اَے اِبراہیم، (١٠٤)۔ تَیں آپݨاں خواب پُورا کر ݙیکھائے بیشک اَساں نیکی کرݨ والیاں کُوں اِیویں بَدلہ ݙیندے ہَیں (١٠٥)۔ بے شک اِیہ ہِک کُھلی اَزمائش ہَئی (١٠٦)۔ اَتے اَساں ہِک عظیم قربانی کِیتے اُوکُوں بَچا گِھدّا (١٠٧)۔ اَتے اَساں اِیندی یاد کُوں ہِک برکت دے طور تے آوَݨ والیاں لوکاں کِیتے چھوڑ ݙِتے (١٠٨)۔ اِبراہیم اُتے سَلام ہووے! (١٠٩)۔ اَساں نیکی کرݨ والیاں کوں اِیویں بَدلہ ݙیندے ہَیں (١١٠)۔ بیشک او اَساݙے مومن ٻانھیاں وِچُوں ہا (١١١)۔ اَتے اَساں اُوکُوں اِسحاق دِی خوشخبری سُݨائی جِہڑا جو نبی بݨیا، نیک کَم کرݨ والیاں وِچُوں ہا (١١٢)۔ اَتے اَساں اُوندے اُتے تے اِسحاق اُتے برکتاں نازِل کِیتیاں، پَر انھاں ݙوہائیں دِی آل اَولاد وِچُوں نیکیاں کرݨ والے وِی ہِن، تے آپݨیں آپ اُتے ظلم کرݨ والے (گُنہگار) وِی ہِن (١١٣)۔ اَتے اَساں موسیٰ تے ہارون اُتے ہِک اِحسان کِیتا (١١٤)۔ اَتے انھاں ݙوہائیں کُوں، تے انھاں دِی قوم کُوں وِی ہِک وَݙی مصیبت وِچُوں بَچا گِھدّا (١١٥)۔ اَساں اُنھاں دِی مَدد کِیتی ، ٻَس اُنھاں غلبہ پَا گِھدّا (١١٦)۔ اَتے انھاں ݙوہائیں کُوں کتاب وِی ݙِتی ڳئی ٻَہُوں کُھلے طور تے مطلب بیان کرݨ والی (١١٧)۔ اَتے اَساں اُنھاں ݙوہائیں کُوں سِدّھے رَستے تے لایا (١١٨)۔ اَتے پِچُّھوں آوَݨ والیاں وِچ اُنھاں دے ذِکرِ خیر (دِی برکت) کُوں جاری رَکھیا (١١٩)۔ سَلام ہے موسیٰ تے، اَتے ہارون تے وِی (١٢٠)۔ بیشک اِیں طرح اَساں نیکیاں کرݨ والیاں کُوں جَزا (بَدلہ) ݙیندے ہَیں (١٢١)۔ بیشک او ݙوہائیں اَساݙے مومن ٻانھیاں وِچُّوں ہِن (١٢٢)۔ اَتے بیشک اِلیاس وِی اَساݙے بھیڄے ہوئے رسولاں وِچُوں ہَا (١٢٣)۔ ڄَݙاں اُوں آپݨِیں قوم کُوں آکھیا، بَھلا تُساں (اَللہ کنُوں) ݙردے کِیوں نِھیوے (١٢٤)۔ کیا تُساں بعل کُوں سݙیندے (پُکریندے) رَہسُو، اَتے سَب تُوں زیادہ سوہݨیں پَیدا کرݨ والے کُوں چھوڑی رَکھسو (١٢٥)۔ اَللہ تاں تُہاݙا وِی رَبّ ہے ، تے تُہاݙے پہلے والے پِیو ݙاݙیاں دَا وِی رَبّ ہے (١٢٦)۔ ٻَس اُنھاں لوکاں اُوکُوں کُوڑا آکھیا، ٻَس اُنھاں کُوں ضرور (سَزا کِیتے) پیش کِیتا ویسے (١٢٧)۔ سِوائے اَساݙے اُنھاں ٻانھیاں دے جِہڑے ٻَہُوں مخلص ہَن (١٢٨)۔ اَتے اَساں (اُوندا ذِکرِ خیر) پِچُّھوں آوَݨ والیاں نَسلاں وِچ جاری رَکھیا (١٢٩)۔ سَلام ہے اِلیاس اُتے وِی! (١٣٠)۔ بیشک اَساں نیکی کرݨ والیاں کُوں اِیں طرح جَزا (بدلہ) ݙیندے ہَیں (١٣١)۔ بیشک او اَساݙے مومن ٻانھیاں وِچُوں ہَا (١٣٢)۔ اَتے بیشک لُوط وِی اَساݙے بھیڄے ہوئے رَسُولاں وِچُوں ہَا (١٣٣)۔ (یاد کرو) ڄَݙاں اَساں اُوکُوں تے اُوندے لواحقین کُوں ساریاں کُوں (ہِک عذاب) کنُوں بَچا گِھدا (١٣٤)۔ سِوائے ہِک ٻُڈھڑی دے جِہڑی پِچُّھوں رہ وَن٘ڄݨ والیاں نال رَہ ڳئی ہَئی (١٣٥)۔ وَل اَساں ٻِنھاں کُوں ڄَڑھُوں پَٹ سَٹیا، (١٣٦)۔ اَتے بیشک تُساں ݙین٘ہ کُوں اُنھاں (دِیاں وَستیاں) اُتُّوں لَنگھدے رَہندے وے (١٣٧)۔ اَتےرات کُوں وِی، تاں کیا وَت وِی تُہاکُوں سَمجھ نِھیں پَئی آندی (١٣٨)۔ اَتے بیشک یونس وِی اَساݙے بھیڄے ہوئے رَسُولاں وِچُوں ہَا (١٣٩)۔ (یاد کرو) ڄَݙاں او ہِک بھری ہوئی ٻیڑی تے بھڄ تے چَڑھ ڳیا ہَا (١٤٠)۔ (بار زیادہ تِھی وَن٘ڄݨ تے) اُوندے ناں دا وِی کُݨاں پَاتا ڳیا (١٤١)۔ تاں اُوندا نَاں وِی (دَریا وچ) سَٹیے وَن٘ڄݨ والیاں وِچُوں نِکلیا (١٤٢)۔ ٻَس ہِک مَچّھی اُوکُوں نِڳل چھوڑیا، اَتے اُوں خُود اِیں طرح آپݨیں اُتے ملامت لَوائی (١٤٣)۔ ٻَس جیکر او اَللہ دے پاک ہُووَݨ کُوں بیان کرݨ (تسبیح پڑھݨ) والیاں وِچُوں نہ تِھی ویندا (١٤٤)۔ تَاں اُوندے پیٹ وِچ رَہندا (مخلوقات دے) وَلا جِی کھڑے تِھیوݨ والے ݙین٘ہ تَئیں ، ٻَس اَساں اُوکُوں ہِک میدان دو کَڈھ سَٹوایا، اَتے او اَصلوں لُڑھیا پُڑھیا ہوئیا ہَا (١٤٥)۔ اَتے اُوندے اُتے چَھاترے والا ہِک درخت ڄَما کھڑایا (١٤٦)۔ (بعد وِچ) اَساں اُوکُوں ہِک لَکّھ یا اِیں کنُوں زیادہ لوکاں دو (رسول بݨا تے) بھیڄا (١٤٧)۔ تَاں او اِیمان گِھن آئے، ٻَس اَساں وِی اُنھاں کُوں ہِک مُدّت تَئیں دُنیاوی فائدے چاَوَݨ کِیتے چھوڑ ݙِتا (١٤٨)۔ (اَے رسول) اُنھاں کنُوں پُچھ کیا بَھلا تیݙے رَبّ کِیتے تاں دِھیاں ہِن، پَر خُود اُنھاں کِیتے پُتر ہِن (١٤٩)۔ کیا اَساں فرشتیاں کُوں مادیاں پَیدا کِیتئِن، کیا او (اُنھاں دے بݨݨ ویلے) خود اَکّھیں نال ݙیکھدے کَھڑے ہَن (١٥٠)۔ سُݨ گِھنّو، جو بیشک او لوک آپݨِیں طرفُوں گھڑ تے اَکھیندِن (١٥١)۔ جو اَللہ تاں ٻَال ڄَائِن، اَتے بیشک او کُوڑ مارݨ والے ہِن (١٥٢)۔ کیا اُوں پُتراں دے مقابلے وِچ دِھیّاں کُوں چُݨ گِھدّے (١٥٣)۔ تُہاکوں کیا تِھی ڳئے جو تُساں کِہجا بیہودہ فیصلہ کریندے وے (١٥٤)۔ تُساں نصیحت کُوں کیوں نھیں منیندے (١٥٥)۔ کیا تُہاݙے کولھ کوئی کُھلی دلیل ہے (١٥٦)۔ ٻَس گِھن آؤ آپݨِیں کتاب! جیکر تُساں سَچّ اَکھیندے وے تاں! (١٥٧)۔ اَتے انھاں اُوندے تے جِنّاں دے درمیان ہِک سکوَّت بݨا گِھدی ہے، اَتے تحقیق جِنّاں کُوں اِیں ڳالھ دا پَتہ ہے جو او اُوندے اَڳوں ضرور پیش کِیتے ویسِن (١٥٨)۔ اَللہ تاں اِنھاں ڳالھیں کنُوں پاک ہے جِہڑیاں اِیہ بݨیندے گھڑیندے وَدّے ہِن (١٥٩)۔ پَر اَللہ دے ٻانھیں اِہجے کائے نھیں، او ٻَہُوں مخلص ہِن ! (١٦٠)۔ ٻَس یقیناً تُساں تے جِنھاں دِی تُساں بَندگی کریندے وے (١٦١)۔ اَللہ دے خلاف کہیں کُوں وِندلا پُھسلا نھیں سَڳدے (١٦٢)۔ سِوائے اُنھاں دے جِہڑے خُود بخود دوزخ دو وَن٘ڄݨ والے ہِن (١٦٣)۔ اَتے اَساݙے وِچُوں کوئی اِہجا کائے نھیں، جیکوں آپݨیں مقرر شُدہ ٹِکاݨِیں (مرتبے) دا پَتہ نہ ہووے (١٦٤)۔ اَتے یقیناً اَساں صَف ٻَدھ تے رَہݨ والے ہَیں (١٦٥)۔ اَتے بیشک اَساں تسبیح پڑھݨ (اَللہ دے پاک ہووَݨ کُوں بیان کرݨ) والے ہَیں (١٦٦)۔ اَتے یقیناً او لوک اَکھیندے ہَن (١٦٧)۔ جو جیکر اَساݙے کولھ پہلے لوکاں دِی کوئی نصیحت (کتاب) آئی ہوندی (١٦٨)۔ تاں اَساں وِی ضرور اَللہ دے مخلص بندیاں وِچُوں ہوندے (١٦٩)۔ ٻَس اِنھاں اِیندا اِنکار کر ݙِتے، ٻَس اَجھو اُنھاں کُوں اِیندا پَتہ لڳ ویسے (١٧٠)۔ اَتے یقیناً اَساݙا پہلے کنُوں قول تِھی چُکئے انھاں ٻانھیاں نال جِنھاں کُوں اَساں رَسُول بݨا تے بھیڄے (١٧١)۔ جو بیشک اِیہے ہِن جِنھاں کُوں مَدد ݙے تے جِتوایا ویسے (١٧٢)۔ اَتے بیشک اَساݙا لَشکر اُنھاں اُتے غلبہ پَا گِھنسے (١٧٣)۔ ٻَس (اَے رسول) کُجھ دیر کِیتے اِنھاں کنُوں مُن٘ہ پھیری رَکّھ (١٧٤)۔ اَتے انھاں کُوں ݙیکھدا رَہ، ٻَس اِیہ وِی ٻَہُوں جَلدی (سَب کُجھ) ݙیکھ گِھنسِن (١٧٥)۔ کیا اِنھاں اَساݙے عذاب کِیتے ٻَہُوں اُٻَہل مَچائی ہوئی ہے (١٧٦)۔ ٻَس ڄَݙاں او سامݨیں کُھلی جَاء تے نازِل آ تِھیسے، تاں انھاں کِیتے او ٻَہُوں بَھیڑا ݙین٘ہ ہوسی، جِنھاں کُوں ݙرایا وَن٘ڄ چُکئے (١٧٧)۔ اَتے اِنھاں کنُوں کُجھ َوقت کِیتے مُن٘ہ پھیری رَکھ (١٧٨)۔ اَتے ݙیکھدا رَہ، اِیہ وِی اَجھو سَب کُجھ ݙیکھ گِھنسِن (١٧٩)۔ تیݙا رَبّ جِہڑا جو عِزّتاں دا مالِک ہے، اںھاں صفاتاں کنُوں پاک ہے جِہڑیاں جو اِیہ گھڑیندے اَکھیندے وَدِّن (١٨٠)۔ اَتے سلام ہے اَساݙے بھیڄے ہوئے رسُولاں اُتے (١٨١)۔ اَتے سَب تعریف اَللہ کِیتے ہے جِہڑا جو سارے جہاناں دا پالݨ ہار ہے (١٨٢)۔
سورۃ صٓ مکیہ
شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا جو ٻَہُوں مہربان تے نہایت رحم والا ہے
صٓ! قَسم ہے قرآن دِی، جِہڑا نصیحت اِی نصیحت ہے (١)۔ بلکہ جِنھاں لوکاں کُفر اِختیار کِیتا ہوئے او گھمن٘ڈ وِچ تے سخت مخالفت وِچ لڳئے ہوئے ہِن (٢)۔ اَساں انھاں کنُوں پہلے والیاں کتنیاں ساریاں اُمتّاں کُوں ڄَڑھوں پَٹ چھوڑیا ، ٻَس فریاداں کریندے رَہ ڳئے رِہائی ݙیوݨ دا وقت وِی نہ رِیہا (٣)۔ اَتے انھاں کُوں ٻَہُوں تعجّب تِھیا، جو اُنھاں کولھ ݙراوَݨ چِتاوَݨ والا خود انھائیں وِچُوں آئے، اَتے کافِر آکھݨ لڳ پَے جو اِیہ تاں ہِک جادوگر ہے اَصلُوں کُوڑا ہے (٤)۔ کیا اِیں ساریاں معبوداں دِی بجائے ہِک دا ہِک معبود نھیں بݨا گِھدّا؟ اِیہ تاں واقعی ہِک عجب جہی ڳالھ ہے (٥)۔ اَتے انھاں وِچُوں جِہڑے معتبر ہَن، اِیہ اَہدے ہوئیں چَل پَے جو (اِتُّھوں) ٹُر ڄُلُو ٻَس تُساں آپݨیاں معبوداں نال ڈٹیے رَہوُو، بیشک اِیہ تاں کوئی اِہجی شَئے ہے، جیندے وِچ کوئی خاص غرض نظردِی ہے (٦)۔ اَساں پِچھلی مِلّت وِچ اِیہوں جہی ڳالھ کائے نہ سُݨی ہاسے، یقیناً اِیہ اِیندی آپُوں گَھڑی ہوئی ڳالھ ہے (٧)۔ کیا اَساݙے وِچُوں محض ہِیں شخص اُتے ذِکر (نصیحت) نازِل تِھیوݨِیں ہَئی؟ دَراصل اِیہ تاں میݙے ذِکر (سنیہے) دے متعلّق وِی شَک وِچ پَئے ہوئے ہِن، (کیُوں جو) انھاں اَڄّݨ میݙا عَذاب چَکھیا کائے نھیں (٨)۔ کیا انھاں کولھ تیݙے رَبّ دِی رحمت دے خزانے ہِن (او تاں) ٻَہُوں غَلبے والا، ٻَہُوں کُجھ ݙیوَݨ والا ہے (٩)۔ کیا اِیہ لوک اَسماناں اُتے زمین اُتے، تے جو کُجھ انھاں دے درمیان ہے سَب کُجھ اُتے اِختیار رَکھیندِن؟ بَھلا رَسّے پوڑیاں لا تے اُتے چَڑھ کیوں نھیں ویندے (١٠)۔ اِیہ لوک تاں وَݙے لشکراں وِچُّوں ہِک لشکر ہِن، پر اِیہ اِتُّھوں شِکست کھاوَݨ والے ہِن (١١)۔ اِنھاں کنُوں پہلے نوح دِی قوم نے، عاد، تے میخاں والے فِرعون نے وِی کُوڑا آکھیا ہَا (١٢)۔ اَتے ثمود، تے لُوط دِی قوم نے، تے ایکہ (جنگل) دے رَہݨ والیں وِی کُوڑا آکھیا، اِیہ اِیہے وݙیاں وݙیاں ٹولیاں ہَن (١٣)۔ انھاں ساریاں ٻَس رسُولاں کُوں کُوڑا اِی آکھیا، ٻَس انھاں کُوں میݙا عذاب آ چِمبڑیا (١٤)۔ اَتے اِیہ کہیں شَئے دا اِنتظار نھیں پَے کریندے، سِوائے ہِک وَݙے کرکاٹ دے، جیندے وِچ کوئی سَہی نہ کڈھی ویسی (١٥)۔ اَتے اِیہ اَہدے ہِن، جو اَساݙے رَبّ آ ! اَساکُوں حساب کتاب والے ݙین٘ہ کنُوں پہلے اِی اَساݙا حِصّہ جلدی ݙے ݙے (١٦)۔ (اَے رسول) جو کُجھ اِیہ لوک اَکھیندے وَدّے ہِن، اِیندے اُتے صَبر چَا کر، اَتے انھاں دے سامݨیں اَساݙے بندے داؤد دِی ڳالھ چول ݙیکھ جِہڑا وَݙی حفاظت والا ہَا ، اَتے یقیناً اَساں دو رجوع کریندا ہَا (١٧)۔ بیشک اَساں پہاڑاں کُوں اُوندے ماتحت کرݙِتا، او شام کُوں تے سِجھ اُبھرݨ ویلے اُوندے نال رَل تے اَساݙی تسبیح پڑھدے رَہندے ہَن (١٨)۔ اَتے پَکّھی وِی کٹھے تِھیے رَہندے ہَن سارے اُوندے نال (اَللہ دو) رجوع کِیتی رَکھدے ہَن (١٩)۔ اَتے اَساں اُوندی بادشاہی کُوں تکڑا کر چھوڑیا اَتے اُوکُوں حکمت (دانائی) ݙِتی اَتے سوہݨیں فیصلے کرݨ والیاں ڳالھیں وِی سِکھایاں (٢٠)۔ اَتے (اَے رسول) تیݙے کولھ انھاں جھیڑے گھتّن والیاں دِی کوئی خبر وِی آئی ہے، جِہڑے جو کَندھی ٹَپ تے اَندر آ ڳئے ہِن (٢١)۔ جِہڑے ویلے او داؤد دے سِر تے آڳئے، تاں او انھاں کنُوں گَھبرا ڳیا انھاں آکھیا ݙر نہ پِیا اَساں ݙوہائیں جھیڑا گھتیا ہوئے، اَساݙے وِچُوں ہِک نے ٻئے اُتے زیادتی کر رَکھی ہے، ٻَس تُساں اَساݙے وِچ حقّی طور تے فیصلہ کر ݙیوُو، تے بے اِنصافی اَصلُوں نہ کراہے، اَتے اَساکوں سِدّھے رَاہ تے وِی لَاوُو (٢٢)۔ (ہِک آکھیا) دَراَصل اِیہ میݙا بِھرا ہے اِیندے کولھ وَدھانوے٩٩ دُمبیاں ہِن تے میݙے کولھ ہِکّا دُمبی ہے، وَل وِی اِیہ اَہدے جو اِیہ وِی میݙے حوالے کر چَا اَتے بحثا بحثی وِچ میکوں ہَرا ݙِتُس (٢٣)۔ (دَاؤد) آکھیا بیشک اِیہ تیݙے اُتے ظلم ہے جو اِیہ تیݙی دُمبی وِی آپݨیاں وِچ رَلا گِھنݨ چَہندے، اَتے بیشک اَکثر سانجھ کھاتہ رَکھݨ والے ہِک ٻئے اُتے زیادتی کریندے رَہندِن، سِوائے انھاں دے، جِہڑے جو اِیمان گِھن آندِن، تے نیک عَمل کریندِن، پر اِہجے لوک ٻَہُوں تھوڑے ہِن، اَتے داؤد کُوں گُمان پِیا، جو (اِیں مقدمے وِچ) اَساں اُوکُوں اَزمایا ہے، تاں اُوں آپݨیں رَبّ کنُوں بخشش مَنگی اَتے رکُوع کریندیں ہوئیں، ڈھے پِیا، اَتے (اَللہ دو) رَجُوع کِیتُس (٢٤)۔ بیشک اَساں اِی اُوکُوں بخش ݙِتا، اَتے اُوں (اِیں ڳالھُوں) ضرور اَساݙے نال دا سَوڑا مَرتبہ حاصِل کر گِھدّا تے وَل آوَݨ دِی جاء وِی سوہݨِیں ہِس (٢٥)۔ اَے دَاؤد! بیشک اَساں تیکوں زمین اُتے خلیفہ بݨا ݙتے، ٻَس لوکاں وِچ اِنصافی فیصلے کِیتی رَکّھ، تے (اَپݨیں نفس دِیاں) خواہشاں اُتے نہ چَلݨاں، نہ تاں تیکُوں اَللہ دے رَاہ کنُوں تھڑکا ݙیسِن، واقعی جِہڑے لوک اَللہ دے رَاہ کنُوں تِھڑک ویندِن، اُنھاں کِیتے سَخت عذاب ہے، او تاں حساب کتاب والے ݙین٘ہ کُوں وِی وِسار چھوڑیندِن (٢٦)۔ اَتے اَساں اَسمان کُوں تے زمین کُوں، تے جِہڑا کُجھ اُنھاں دے درمیان ہے، فضول نھیں بݨایا، اِیہ اُنھاں لوکاں دا گُمان ہے جِنھاں کُفر اختیار کر گِھدّے، اَفسوس ہے، جو کُفر کرݨ والے لوکاں کِیتے دوزخ (دا عذاب) ہے (٢٧)۔ بَھلا کیا اَساں انھاں لوکاں کُوں جِہڑے جو اِیمان گِھن آندِن، تے نیک عَمل کریندے رَہندِن اِنھاں جیہا بݨا ݙیسُوں، جِہڑے جو زمین اُتے فساد مَچائی رَکھدِن یا پرہیزگاراں کُوں بدکار لوکاں وانگُوں بݨا ݙیسُوں (٢٨)۔ اِیہ کتاب جِہڑی اَساں تَیں دو نازِل کِیتی ہے، وَݙیاں برکتاں والی ہے، تاں جو لوک اِیندیاں آیاتاں اُتے غور تے فِکر کرِن، تے عقل سَمجھ والے اِیں کنُوں نصیحت پکڑِن (٢٩)۔ اَتے اَساں داؤد کُوں سلیمان (جیہا پُتر) ݙِتا، او ٻَہُوں چَن٘ڳا ٻانھاں ہَا (٣٠)۔ بیشک او (اَللہ دو) رَجُوع کرݨ والا ہَا (ہِک دَفعہ) ڄَݙاں اُوندے سامݨیں شام کُوں ٻَہُوں تِکّھے تے خاصے گھوڑے پیش کِیتے ڳئے (٣١)۔ تاں اُوں آکھیا، مَیں دَراَصل آپݨیں رَبّ دے ذِکر کرݨ دے سَببُوں انھاں چَن٘ڳیاں شَئیں نال وِی محبت کرینداں پِیاں اِیہ توڑیں جو او اَکّھیں کنُوں اُوڈھر تِھی ڳئے (٣٢)۔ آکھیُس جو انھاں کُوں میݙے کولھ ذَری وَلا گِھن آؤ، ٻَس اُوں اُنھاں دِیاں ڄَنگھاں تے ڳِچّیاں اُتے ہَتھ پھیریا (٣٣)۔ اَتے تحقیق اَساں سلیمان کُوں اَزمایا، اَتے اُوندے (اقتدار دِی) کُرسی تے بے جان جُسہ جیہا ٻَہلا ݙِتا، وَل تاں اُوں (اَللہ دو) پُورا رَجوع کِیتا (٣٤)۔ دُعا مَنگی، جو میݙے رَبّ آ، میکوں بخش ݙے، اَتے میکوں اِہجی حکومت ݙے چا، جِہڑی جو میݙے بعد کہیں ٻئے کُوں نہ چھَک سَڳے، بیشک تُوں سَب کُجھ ݙیوݨ والا ہیں (٣٥)۔ ٻَس اَساں ہوا کُوں اُوندے ماتحت کر ݙِتا، جِہڑی اُوندے حُکم نال تھرام نال گُھلدی ہَئی، ڄݙے وِی اُوکُوں وَن٘ڄݨاں ہوندا (٣٦)۔ اَتے جِنّاں کُوں وِی اُساری کرݨ والیاں کُوں وِی، تے ٹُٻّی مار تے شَئیں کڈھ آوَݨ والیاں کُوں وِی (٣٧)۔ اَتے جِنّاں کُوں وِی جِنھاں کُوں جُولان مارے ہوئے ہوندے ہَن (٣٨)۔ (اَللہ آکھیا) اِیہ ہِن اَساݙیاں بخشیشاں! چاہے تُوں لوکاں اُتے ، انھاں نال احسان کِیتی رَکّھ یا چَہویں تاں ہَتّھ جَھل رَکھ، اِیندی کُوئی پُچّھ پرتیت نہ کِیتی ویسے (٣٩)۔ اَتے بیشک اُوندے کِیتے تاں اَساݙے ٻَہُوں نال ٻَہݨ دا مَرتبہ ہے، تے ٻَہُوں چَن٘ڳا اَنجام ہے (٤٠)۔ اَتے اَساݙے ٻانھیں اَیوب دِی ڳالھ وِی چول، ڄَݙاں اُوں آپݨیں رَبّ کُوں سَݙیا، جو شیطان نے میکُوں تکلیف وِچ تے عذاب وِچ سَٹیا ہوئے (٤١)۔ تُوں آپݨاں پَیر زمین تے مار، اِیہ ہے ٹھڈا پاݨِیں، ٻَس دَھاوَݨ کِیتے وِی تے پِیوَݨ کِیتے وِی (٤٢)۔ اَتے اَساں اُوکُوں اُوندے بندے وِی وَلا آ ݙِتے، اَتے انھاں جِتّی ٻئے وِی اِیہ اَساݙی رحمت ہَئی، اَتے آپݨیں ہَتھ وِچ تیلیاں دِی مُٹھ چَا گِھن (٤٣)۔ اَتے اُوندے نال اُوکُوں مار تے (قسم پُوری کر) قسم نہ پِیا تروڑ، بیشک اَساں اُوکُوں صَبر کرݨ والا چَن٘ڳا ٻانھاں پاتا، بیشک او (رَبّ دو) رَجُوع کرݨ والا ہَا (٤٤)۔ اَتے (اَے رسول) تُوں اَساݙے ٻانھیاں اِبراہیم، اِسحٰق تے یعقوب دا ذِکر وِی چلا، جِہڑے جو تَکڑے ہَتّھاں والے تے ݙُونگھیاں نَظراں وَالے ہَن (٤٥)۔ بیشک اَساں انھاں کُوں آخرت دے گھر کُوں یاد رَکّھݨ دا پیغام پُچاوَݨ کِیتے خاص کر گِھدّا (٤٦)۔ اَتے یقیناً او اَساݙے کِیتے چُݨے ہوئے نیک بندیاں وِچُوں ہِن (٤٧)۔ اَتے اِسمٰعیل، اَلیَسَعَ تے ذُوالکِفل دِی یاد وِی تازہ کر، جو او سارے نیک بندیاں وِچُوں ہِن (٤٨)۔ اِیہ ہِک نصیحت ہے بیشک پرہیزگاراں کِیتے، ٻَہُوں سوہݨِیں جاء ہے (٤٩)۔ سَدا بہار بہشتی باغ! جِنھاں دے دروازے انھاں کِیتے کُھلے رَہسِن (٥٠)۔ انھاں وِچ تَکیئے دِی ٹیک لَا تے ٻیٹھے ہوسِن، اَتے اُتّھاں ڈھیر قِسم دے میوے تے پِیوَݨ دِیاں شَئیں مَنگویسِن ٻیٹھے (٥١)۔ اَتے انھاں کولھ ذالیں ہوسِن جِھکیاں نَظراں والیاں، اُنھاں دِیاں سینگیاں (٥٢)۔ اِیہُو کُجھ ہے، جِیندا تُہاݙے نال حِساب کِتاب والے ݙین٘ہ وَعدہ کِیتا ویندے (٥٣)۔ یقیناً اِیہُو اَساݙا ݙِتا رِزق ہے، جِیندے وِچ کوئی کَمی نہ آسی (٥٤)۔ اِیہ تاں انھاں کِیتے ہے پَر یقیناً سَرکش (نافرمان) لوکاں کِیتے وَلا وَن٘ڄ رَہݨ دِی ٻَہُوں گَندی جاء ہے (٥٥)۔ او دوزخ ہے! جِیندے وِچ اِیہ وَڑسِن، ٻَس او ٻَہُوں گَندہ ٹِکاݨاں ہے (٥٦)۔ اِیہ گِھنّو، ٻَس اُٻَلدا پاݨِیں، تے رَتّ پُوں دے مَزّے چَکّھو! (٥٧)۔ اَتے اِیں طرح اُنھاں دے ݙا، دِیاں ٻِیاں سزائیں وِی ہوسِن (٥٨ )۔ اِیہ ہِک جماعت ہے جِہڑی تُہاݙے نال داخِل تِھیوَݨ والی ہے اِنھاں کُوں کوئی مَرحبا (جِی آیاں کُوں) آکھݨ والا کائے نھیں ، او بھا وِچ ضرور داخِل تِھیوَݨ والے ہِن (٥٩)۔ او (گُمراہ کرݨ والیاں کُوں) اَکھیسِن، اِیہ تاں تُساں اِی ہِیوے جِنھاں کِیتے تاں کوئی خوشی وِی نہ ہووے، تُساں اِی (اِیہ مصیبت) اَساݙے کِیتے پہلے کنُوں تیار کر گِھدّی ہے، اِیہ تاں رَہݨ کِیتے ٻَہُوں گَندی جاء ہے (٦٠)۔ او اَکھیسِن ، اَساݙے رَبّ آ! جَیں پہلے اِی اَساݙے کِیتے اِیہ مصیبت کھڑی کِیتی ہے، اُوندے کِیتے تاں دوزخ دے عذاب کُوں ݙوڑا کر تے وَدھا ݙے (٦١)۔ اَتے اکھیسِن جو اَساکوں تِھی کیا ڳئے جو اَساں اُنھاں جُواناں کُوں کِتھائیں نھیں پَے ݙیکھدے جِنھاں کُوں اَساں گَندے لوکاں وِچُوں ڳِݨدے ہاسے، کیا اَساں اِیویں اُنھاں کُوں گَھٹیا سَمجھیا ہویا ہَا یا اَساݙیاں اَکّھیں اُنھاں اُتے وِٻل ڳیاں ہِن (٦٣)۔ بیشک دوزخ دِی بھا والیاں دا جھیڑا بالکل حقیقت ہے (٦٤)۔ اَے رسولؐ آکھ ݙے جو حقیقت وِچ مَیں تاں محض ݙَراوَݨ چِتاوَݨ والا ہَاں جو کوئی وِی معبود کائے نھیں سِوائے اَللہ دے جِہڑا ہِک دا ہِک ہے تے وَݙے قَہر وَساوَݨ والا ہے (٦٥)۔ او مالک ہے اَسماناں تے زمین دا، تے جِہڑا کُجھ انھاں دے اَدھ وِچ ہے او زبردست وِی ہے تے اَصلُوں بخش ݙیوَݨ والا وِی (٦٦)۔ آکھ ݙے جو اِیہ ہِک ٻَہُوں وَݙی خبر ہے (٦٧)۔ جَیں کنُوں تُساں آپݨاں مُن٘ہ پھیر گِھندے وے (٢٨)۔ میکُوں تاں وَݙیاں سرداراں دِی مجلس دا کوئی عِلم وِی کائے نھیں ڄَݙاں جو او بحثاں وِچ لڳئے ہوئے ہِن (٦٩)۔ میݙے کولھ تاں وَحی اِیں ڳالھ دِی بھیڄی ڳئی ہے، جو دَراَصل میں کُھلا ݙُلا ݙَراوَݨ چِتاوَݨ والا ہَاں (٧٠)۔ (یاد کر) ڄَݙاں تیݙے رَبّ فرشتیاں کُوں آکھیا، جو مَیں مِٹی (دے گارے) کنُوں بَشر بݨاوَݨ والا ہَاں (٧١)۔ ٻَس جِہڑے ویلے اُوکُوں ٹِھیک ٹھاک بݨا گِھنّاں ، تے اُوندے وِچ اَپݨیں رُوح دا پُھوکا مار گِھنّاں، تاں اُوندے اَڳوں سَجدے کِیتے ڈھے پُووَاہے (٧٢)۔ ٻَس سارے دے سارے فرشتیاں سَجدہ کِیتا (٧٣)۔ سِوائے اِبلیس (شیطان) دے ، اُوں وَݙائی (پُھوت) ݙیکھائی تے او کافراں وِچُوں تِھی ڳیا (٧٤)۔ (اَللہ) آکھیا، اِبلیس آ ! تیکوں کِہڑی شَئے روکیے جو تَیں اُوکُوں سَجدہ نھیں کِیتا؟ اُوکُوں جیکوں مَیں آپݨیاں ہَتّھاں نال جوڑے بݨائے، تُوں کہیں وݙائی وِچ آ ڳئیں یا تُوں کوئی اُچّے مرتبے والیاں وِچُوں تِھی ڳئیں (٧٥)۔ اُوں آکھیا، مَیں اِیں کنُوں وَدّھ ہَاں، تَیں میکوں بَھا وِچُوں پَیدا کِیتے، اَتے اِیکُوں مِٹی گارے وِچُوں پَیدا کِیتے (٧٦)۔ (اَللہ) آکھیا، ٻَس نِکل وَن٘ڄ اِتُّھوں تُوں تاں اَصلُوں مَردود ہیں (٧٧)۔ اَتے یقیناً تیݙے اُتے قیامت دے ݙین٘ہ توڑیں میݙی لعنت وَسدی رَہسی (٧٨)۔ اُوں آکھیا، میݙے رَبّ آ ! ٻَس میکُوں لوکاں دے وَلا اُٹھا کرݨ والے ݙین٘ہ توڑیں مُہلت چَا ݙے؟ (٧٩)۔ (اَللہ) آکھیا ، چَلو، بالکل تُوں مُہلت ݙِتے ڳیاں وِچُوں تِھی ڳیُوں ! (٨٠)۔ اُوں ݙین٘ہ توڑِیں ، جیندا وَقت مقرر ہے (٨١)۔ اِبلیس آکھیا تیݙی عِزّت تے عظمت دِی قَسم مَیں انھاں ساریاں کُوں گُمراہ کر ݙیکھیْساں (٨٢)۔ ٻَس سِوائے تیݙے اُنھاں ٻانھیاں دے جہڑے تیݙے چُݨے ہوئے ہِن (٨٣)۔ (اَللہ) آکھیا ٻَس اِیہ حق دِی ڳالھ ہے تے مَیں حق دِی ڳالھ کریندا رَہنداں (٨٤)۔ جو مَیں تیْکوں اَتے جِہڑے تیݙی پَیروی کریْسِن انھاں ساریاں نال دوزخ کُوں بَھر ݙیساں (٨٥)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے، جو مَیں نہ اِیں (قرآنی تبلیغ) دِی مَزدُوری تُساں کنُوں گِھنداں، تے نہ مَیں کوئی وَل پھیر کرݨ والیاں وِچُّوں ہَاں! (٨٦)۔ اِیہ تاں کُل جہاناں والیاں کِیتے محض نصیحت ہے (٨٧)۔ اَتے اَلبتہ کُجھ مُدّت دے بعد تُہاکُوں اِیندا اَصل پَتہ لڳ ویسے (٨٨)۔
سورۃ اَلزمر مکیہ
شُروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا جو ٻَہُوں مہربان تے ہمیش رَحمت کرݨ والا ہے
اِیں کتاب دا نازِل تِھیوَݨ اَللہ دِی طرفُوں ہے، جِہڑا اَصلُوں زبردست وَݙی دانائی والا ہے (١)۔ بیشک (اَے رسول) اَساں اِیں کتاب کُوں تَیں دو حقیقت دے طور تے نازِل کِیتے ٻَس اَپݨیں دِین (طور طریق) کُوں اُوندے کِیتے ٻَہُوں خالص کر تے اَللہ دِی عبادت کِیتی کر (٢)۔ سُݨ گِھنُو، جو خالص دِین (عبادت) اَللہ کِیتے ہے اَتے جِنھاں لوکاں اُوکُوں چھوڑ تے ٻِنھاں کُوں آپݨاں یار بݨا گِھدّے (اَکھیندِن) جو اَساں تاں انھاں دِی بندگی اِیں ڳالھُوں کریندے ہَیں، جو او اَساکُوں اَللہ دے ٻَہُوں قریب کر ݙیون، بیشک اَللہ اُنھاں دے درمیان جِہڑی ڳالھ وِچ او اِختلاف کریندے ہِن، اُوندا فیصلہ کر ݙیسے، یقیناً اَللہ اُوکُوں ہدایت نھیں ݙیندا جِہڑا جو وَݙا کُوڑا تے جَیں کُفر وِی اختیار کِیتا ہویا ہُووے (٣)۔ جیکر اَللہ کہیں کُوں آپݨِیں اَولاد (پُتر) بݨاوَݨ چَہندا تاں جِنھاں کُوں پَیدا کِیتا ہویا ہَس، انھاں وِچُوں جیکوں پَسند کریندا چُݨ گِھندا، او تاں (اِہجی ڳالھ کنُوں) پاک ہے ، او اَللہ تاں ہِک دا ہِک ہے، تے ساریاں اُتے غلبہ رَکھیندے (٤)۔ اُوں اَسماناں کُوں تے زمین کُوں ہِک حقیقت دے طور تے پَیدا کِیتے، او، رات کُوں ݙین٘ہ اُتے وَلھیٹ ݙیندے اَتے ݙین٘ہ کُوں رات اُتے گَھت چھوڑیندے اَتے سِجھ تے چَندر کُوں آپݨاں فرمانبردار بݨایا ہویا ہِس ، ہر کوئی ہِک مقرر وقت تَئیں چَلدا ویندے، ݙیکھ گِھنّو، او تاں وَݙا زبردست تے وَل وَل بخش ݙیوݨ والا ہے (٥)۔ تُہاکُوں ہِکّی جان وِچُوں پَیدا کِیتس، وَل اُوندے وِچُوں اُوندی جوڑی بݨائی ہِس، اَتے اُوندے کِیتے چار پیرڑے جانوراں وِچُوں اَٹھ نر مادی بݨا بھیڄِن، او تُہاݙیاں ماواں دے پیٹ وِچُوں ترائے اَندھارے دے ہِک ٻئے اُتے پَے ہوئے پَردیاں وِچُوں کڈھ تے تُہاکوں پَیدا کریندے، اِیہُو ہے اَللہ ، تُہاݙے پالݨ والا! ہُوندی ہے ساری بادشاہی ! ٻِیا کوئی معبود کائے نھیں سِوائے ہُوندے، وَت تُساں کِݙے پِھیرے ویندے پَے وے (٦)۔ جیکر تُساں کُفر اختیار کریسو، تاں اَللہ تاں تُساں کنُوں اَصلُوں بے نیاز ہے بلکہ او اَپݨیاں بندیاں وِچ کُفر پَسند نھیں کریندا، اَتے جیکر تُساں شُکر اَدا کرو، تاں او اِیکُوں تُہاݙے کِیتے پَسند کریندے، اَتے کوئی وِی بار چاوَݨ والا کہیں ٻے دا بار اَصلُوں نھیں چِیندا وَل تُساں آپݨیں رَبّ دو پھیرے ویسُو، ٻَس تُہاکُوں او ݙسیسی جو تُساں کیا کریندے رِیہے ہِیوے؟ بیشک او دِلّاں دے بھید خُوب ڄاݨدے (٧)۔ اَتے ڄَݙاں کݙائیں اِنسان کُوں ݙُکھ تِھیندے تاں اَپݨیں رَبّ کنُوں اُوندو پُورا رجوع کر تے دُعا مَن٘ڳدے وَل او ڄَݙاں اَپݨی طرفوں نعمت عطا کریندے تاں او اُوں ݙُکھ کُوں بُھل ویندے جِیندے کِیتے دُعا مَنگدا ہَا اَتے اَللہ دا شریک بݨاوَݨ لڳ پوندے، تاں جو (لوکاں کُوں) اُوندے رَاہ کنُوں گُمراہ کر گِھنّے، (اَے رسول) آکھ ݙے جو تُوں آپݨیں کُفر اختیار کرݨ دا تھوڑا جیہا فائدہ چا گِھن یقیناً توں دوزخ وِچ رَہݨ والیاں نال رَلا ݙِتا ویسیں (٨)۔ (بَھلا کیا کافِر چَن٘ڳا ہے، یا) جِہڑا رَات دے کُجھ وقت کِیتے عبادت وِچ سَجدے کریندے تے کھڑا رَہندے اَتے آخرت کنُوں ݙَردے، اَتے اَپݨیں رَبّ دِی رحمت دِی اُمید رَکھیندے، (اَے رسول) آکھ ݙے، کیا او لوک جِہڑے کُجھ وِی نھیں ڄاݨدے ؟ بیشک عَقل سَمجھ والے اِی نصیحت حاصل کریندِن (٩)۔ آکھ ݙے، جو اَے میݙے بندو، جِہڑے جو اِیمان گِھن آئیوے، آپݨیں رَبّ کنُوں ݙَردے رَہوُو، انھاں لوکاں کِیتے جِہڑے جو اِیں دُنیا وِچ نیکی کریندِن، بھلائی اِی بَھلائی ہے، اَتے اَللہ دِی زمین ٻَہُوں ساری دَرگّھی پَئی ہے، بیشک صَبر کرݨ (ثابت قَدم رَہݨ) والیاں کُوں انھاں دا اَجر تاں بے حسابا ݙِتا ویسے (١٠)۔ آکھ جو میکُوں حُکم کِیتا ڳے جو مَیں دِین (طور طریقیاں) کُوں اُوندے کِیتے خالص کر تے محض اَللہ دِی عبادت کِیتی کراں (١١)۔ اَتے اِیہ وِی حُکم ݙِتا ڳے، جو مَیں ساریاں تُوں پہلے فرمانبردار بن تے رَہاں (١٢)۔ آکھ ݙے جو مَیں ݙردا رَہنداں، جو جیکر مَیں اَپݨیں رَبّ دِی نافرمانی کِیتی تاں (میݙے کِیتے وِی) وَݙے ݙین٘ہ دَا عذاب ہے (١٣)۔ آکھ ݙے جو مَیں اَپݨیں دِین (طور طریقیاں) کُوں اَللہ دے کِیتے خالص کر تے اُوندی عبادت کرینداں (١٤)۔ تُساں چاہے اُوکُوں چھوڑ تے جیکُوں چَہندو اُوندی بَندگی کرو پَے، تُوں آکھ ݙے! جو بیشک او لوک اَصلُوں گھاٹا چاوَݨ والے ہِن، جِنھاں خود آپݨیں آپ کُوں تے آپݨیں گھر والیاں (نال والیاں) کُوں قیامت دے ݙین٘ہ گھاٹے وِچ سَٹیے، ݙیکھ گِھنّو! اِیہ تاں اَصلُوں وَݙا گھاٹا چاوَݨ والی ڳالھ ہے (١٥)۔ اُنھاں کِیتے اُنھاں دے اُتوں بَھا دے چَھتّر ہوسِن ڄَݙاں جو انھاں دے تلے وِی اِیہے چھتّر ہوسِن، اِیہا وَجہ ہے، جو اَللہ اِہجے (عذاب) کنُوں آپݨیاں ٻانھیاں کُوں ݙریندے، اَے میݙے بَندو! ٻَس تقویٰ اختیار کِیتی رَکھو! (١٦)۔ اَتے جِہڑے لوک شیطاناں (بُتاں) کنُوں پَرے رَہندِن، تاں جو اُنھاں دِی بندگی نہ کرِن بلکہ اَللہ دو رَجوع کِیتی رَکھدِن، انھاں کِیتے خوشخبری ہے ٻَس میݙے انھاں ٻانھیاں کُوں خوشخبری سُݨا ݙے (١٧)۔ جِہڑے ڳالھ (قول) کُوں غور نال سُݨدِن، وَل اُوندے سوہݨیں پہلُوآں اُتے عمل کریندِن، اِیہے او لوک ہِن جِنھاں کُوں اَللہ ہدایت ݙِتی ہے تے اِیہے عقل سَمجھ والے وِی ہِن (١٨)۔ کیا اِہجے شخص کُوں جِیندے اُتے عذاب دا حُکم تِھی چُکیا ہووے (اَے رسول) تُوں دَوزخ دِی بَھا کنُوں بچا سَڳسیں (١٩)۔ پر جِہڑے لوک اَپݨیں رَبّ کنُوں ݙَردے رَہندِن اُنھاں کِیتے اُچّیاں ماڑیاں ہِن جِنھاں دے اُتے وِی منزلاں اُساریاں ہویاں ہِن، اُنھاں دے تلُّوں نہراں وَہندیاں پِیاں ہوسِن، اِیہ اَللہ دا وَعدہ ہے، اَللہ آپݨیں وَعدے کنُوں کݙائیں نھیں پِھردا (٢٠)۔ (اَے رسول) کیا تَیں کݙائیں نھیں ݙِٹھا ، جو یقیناً اَللہ اَسمان کنُوں مِین٘ہ وَسائے، ٻَس اُوکُوں زمین تے دَریاواں، نالیاں دِی شکل وِچ وَہا چھوڑیے، وَل اُوندے نال رَڑھِیں ڄَم پوندِن، جِہڑیاں ون٘کو وَن٘کی دِیاں ہوندِن، وَل او پَک تے سُک ویندِن تے تُوں ݙیکھدیں جو او پیلیاں تِھی ویندِن، وَل اُنھاں دا بُھوں بݨا گِھدّا ویندے، بیشک اِیندے وِچ عَقل سَمجھ والیاں کِیتے نصیحت ہے (٢١)۔ بَھلا او شخص وِی تاں ہے، جِیندا سِینہ اللہ اِسلام کِیتے کھول ݙِتا ہووے تاں جو اَپݨیں رَبّ دِی طرفوں ہِک سوجھلے وِچ ہووے، پَر ٻَہُوں اَفسوس ہے اُنھاں اُتے جِنھاں دے دِل اَللہ دے ذِکر کرݨ کِیتے سَخت تِھی چُکیئے ہووِن، اِیہے لوک ہِن بالکل کُھلی گُمراہی وِچ (٢٢)۔ اَللہ ٻَہُوں سوہݨاں پیغام نازِل کِیتے، اِیہ کتاب جیندیاں آیاتاں ہِک ٻئی نال مِلدیاں جُلدیاں ہِن، وَل وَل دُہرائیاں ویندِن، اَثر کنُوں انھاں لوکاں دے چَم دے وال وِی کھڑے تِھی ویندِن، جِہڑے اَپݨیں رَبّ کنُوں ݙردِن، وَل اُنھاں دے چَم تے انھاں دے دِلّ ، اَللہ دے ذِکر کرن نال کُولے تِھی ویندِن، اِیہا ہے اَللہ دِی طرفوں دِی ہدایت! جِیکُوں او چَہندے اِیہ ہدایت ݙیندا رَہندے، اَتے جیکوں گُمراہ چَا کرے تاں وَل اُوندے کِیتے کوئی وِی ہدایت ݙیوݨ والا کائے نھیں (٢٣)۔ کیا او وِی کوئی بَندہ ہے جِہڑا قیامت دے ݙِینہ دے ٻَہُوں گندے عذاب دِی مار خود اَپݨیں مُن٘ہ تے جَھلیندا پِیا ہووے! ظالم لوکاں کُوں اِی آکھیا ویسے جو، چَکُّھو اُوندا مَزّہ جِہڑا کُجھ تُساں کھٹیندے کماندے رِیہے ہِیوے (٢٤)۔ اُنھاں لوکاں وِی کُوڑا آکھیا، جِہڑے اُنھاں کنُوں پہلے تِھی گزرِن ٻس اُنھاں اُتے ہِک اِہجے پاسوں عذاب آیا، جِتُّھوں دا اُنھاں کُوں خیال وِی نہ ہَا (٢٥)۔ ٻَس اَللہ انھاں کُوں دُنیاوی زِندگی وِچ رُسوائی تے خواری دا مَزہ چَکھایا اَتے آخرت دا عذاب تاں ساریاں تُوں وَدّھ ہے، اِیویں ہوندا جو اِیہ لوک ڄاݨ گِھندے (٢٦)۔ اَتے تحقیق انھاں لوکاں کِیتے اِیں قرآن وِچ ہر طرح دِیاں مثالاں ݙتن تاں جو او لوک نصیحت پکڑ گِھنّن (٢٧)۔ قرآن عَربی وِچ ہے، جِیندے وِچ کوئی ݙِنگ پِھنگ کائے نھیں، تاں جو او پرہیزگار بݨ سڳِن (٢٨)۔ اَللہ ہِک اِہجے شخص دِی مثال ݙِتی ہے جِہڑا کُجھ اِہجے مالکاں دا سانجھا (نوکر) ہے جِہڑے ہِک ٻئے دِی ضِد تے جِھیڑاکِل ہَن، ٻِیا ہِک اِہجا جُوان ہے جِہڑا اَصلُوں ہِکّے مالک دا فرمانبردار ہے ،کیا اِنھاں ݙوہائیں دا حال ہِکّو جیہاں تِھی سَڳدے؟ ساری تعریف تاں اَللہ کِیتے ہے پر انھاں دے ڈھیر لوک نھیں ڄاݨدے (٢٩)۔ (اَے رسول) یقیناً تَیں وِی مَر وَن٘ڄݨیں اَتے بیشک انھاں وِی مَر ݨیں (٣٠)۔ آخر انھاں قیامت دے ݙین٘ہ آپݨیں اَللہ دے سامݨیں اپݨیں جھیڑیاں (جھگڑیاں) دے فیصلے ضرور کرواوݨِن (٣١)۔