Wb/skr/کھارے چڑھدی سِک

بسم اللہ الرحمٰن الرحیم

کھارے چڑھدی سک

جاوید آصف

سبھے حقوق ہتھیکڑے ہن

ناں کتاب کھارے چڑھدی سک

شاعر جاوید آصف

کمپوزنگ قاضی شاہد

ٹائٹل جواد جوجی

پیشکش سمیع اللہ ، شہام ملک

پہلا چھاپہ مئی 2018

مل 400

خط پتر سانگے غزالی ماڈل سکول ساہن والا تحصیل و ضلع راجن پور

03346041235

سرائیکی زبان دے سوجھواݨ اتے سچے سیوک

عاشق خان بزدار

صوفی تاج خان گوپانگ

اتے

انجینئر شاہ نواز خان مشوری

دے نانویں

تندیر

کھارے چڑھدی سک (صوفی تاج گوپانگ) 9

اپݨی ڳالھ (جاوید آصف) 10

ساݙا رب نہ مندریں نہ وت صرف مسیتیں والا(حمد ) 13

ہک عرصے توں من ہے ماندا کیوں نئیں آندا 14

دل تیݙی ڳوری ڳمدی ہئی ہݨ نی ڳمدی 16

وصل وا جھلوڑا ھے 18

روز الستوں عشق اساں تے کپڑا ہا ان سٹیا 19

ٻڈھڑی ماء کوں ݙیکھݨ اوکوں منہ ݙکھلاوݨ آئی ہم 20

تیں شرم حیا دی پیکر دیاں ( قطعہ ) 21

تھی عشق جݙاں ہتھ واڳ پووے 22

بھانویں جو سیر دی شارک لڳی ھے 24

نہ الیندا ہا ہا الیندا پئے 25

نہ کئی تمن خان وݙیرے نہ موچی دائے ہاسے 26

کنڑک رنگے لوک جو ساکوں رُو ݙیندن 27

ڳیا تاں ہامی قرار دی سک اچ ( قطعہ) 28

میݙے چدھاروں جیرھی وساندر دی روشنی ھے 29

کیا بݨے ہا ( نظم ) 30

آدم جنت چھوڑی ہوسی 31

بھانویں پیار کنوں انکاری لڳدی ھے 33

جیندا رستہ بھلیندے رہ ڳئے ہیں 35

میں آکھیے کیا ساݙی یاری لڳ سڳدی اے 36

کجھ اوندے عشق دی سینہ زوری وی ھے 38

نہ کئی دارو دوا ہے لوڑھ میکوں 40

سال پسالی درد انھاں دے پکھے رہ ڳن ( قطعہ ) 42

ظلم اڳوں کجھ تھیوے زاری نی کرݨی 43

اُتھارا ( نظم ) 45

نہ ݙٹھا ہانے تاں سو اتراض ہن 47

طلب دا تانگھ تیݙی دا تماشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے 48

کتھ ہݨ منہ منہ مونجھ دی پیّل کتھ او کھیل تماشے 49

یاد ( نظم ) 50

مونجھ وچ کُئی ایہو جھاں جادو ھے(قطعہ) 51

آئی اے تیݙی یاد اڳیرے 52

تیݙی مونجھ مُہاڑی ملی راہندی اے 53

او وی اختا تھیندا ہوسی 55

اے جیرھا عشق اے ( نظم ) 57

اوندے سفریں دا جے کر تھل نہ ملدا 60

تیݙے چولے دے اے بسنتی پھُل 62

مونجھ ماری ویندی اے 63

بے بھلویں اڄ کھلدی ہسدی آ ڳئی اے 65

اپݨے ہونٹیں تے آہ رکھی رہ ڳے 67

خیال ( نظم ) 68

اساں ڳل ڳئے ہیں یا ڳالی ودے ہیں 69

اکھیں کوں بکھ رہ ڳئی لب کوں پیاس رہ ڳئی 71

جے توݨی دم اچ ہے دم تیݙی قسم 72

دل دے نال اڄ دلبر کھیݙدا رہ ڳیا ھے 74

خدا ڄاݨے جو کیا ہے مونجھ تیݙی 75

اڄ توں ایہو گلشن دا ہݨ قاعدہ جوڑیا ونڄے( قطعہ ) 77

بس ایں ڳالھ تے گُر مکݨا ہا 78

حصہ داری ( نظم ) 80

کیں آکھی بس یاری لاوݨی پوندی اے 81

چاندݨی رات ( نظم ) 82

رانجھݨا وے رانجھݨا ( نظم ) 84

لوڑھ توں ودھ میݙی طلب وی نئیں 85

اے مونجھ ݙکھ ݙنج ملال ہنجوں 86

لبیں کوں اڄ لمس یاد آ ڳئے سواد آ ڳئے 88

جیویں کئی تند تعلق دی طلب دے تاء تے ٹُردی اے ( قطعہ ) 89

کݨ مݨ مینہ دی 90

سدھ نی اکھ توں دل توݨی دا رستہ کیویں تھیا ہا 91

جیت دا جھٹ سالیں دی ہار توں اُتّر منگدے 93

کفارہ ( نظم ) 95

او مہر دی نگاہ کیتی رہ ڳے 96

میکوں مونجھ تیݙی آوے تاں 97

فاختہ ( نظم ) 99

تساں ہاوے سخی سرور اساݙے 100

اساں شاعر ( نظم ) 101

دھی راݨی بݨ کنوار پئی کھارے چڑھدی اے 102

بغیر پھلیں دے آپ تاں ہاں گزار سڳدا 103

کنڈ دے نال کنڈیر دے رشتے 104

آکھ چا نسے ویندے 105

عورت ذات کوں کتنا عزت عظمت ݙیندے ہوسن( شعر ) 106

عشق ساݙے کئی پیٹوں ڄمیا ٻال ساݙ( قطعہ) 107

دسمبر دا مکیوا ہے اوندیاں چھیکڑ اُٻاسیاں ہن 108

چھوڑ ڳئے او جو الاوݨ چھوڑ ڳئے 109

حال اوہو ہے اساݙاحال نی تبدیل تھیا 110

جوڑیا قسمت سنجوک وسوں تھئی 111

سیت میݙی وچ آئے ہن دھکّے کھیݙدا ہم 112

ہاں خطا کار پر خطا میݙی 114

بے چین ہوسی ماء تیݙی آ گھر ڄُلوں 115

یاد تیݙی دا بھاری پتھر 117

ہجر کوں ہنج دے حوالے کر ݙتے 118

راتی ݙینہاں اپݨی چپ دا ڄاپ کراں 119

گھر گھر ہے میݙا ہووے یا گھر گھریݨ دا 120

پہلی چس توں نمھی نکلدا پیا 121

میݙی اُوں تے نگاہ کیا پئی اے 123

اوندے پلکیں دی چھاں کماآیاں 125

اساں لُنگ ککریں دی ( فوک) 126

کئی گناہ نہ ثواب ݙہدا اے 127

کھارے چڑھدی سک edit

ذہانت ، ایمانداری ، محنت تے مہارت دے لفظیں کوں جمع کروں تاں جواب امدے جاوید آصف۔ ایں مانڑک مانڑھوں دے سنگ میݙا رشتہ ہے روز ازل دا ، اساں ہک ٻئے دے سونہے ہائوں جنم جنم دے ۔جاوید آصف دی رہائش ہے لفظ نگر وچ اتے میں ایندا ہمسایہ میݙا گھر اکھریں دے محلے وچ ۔ عرصہ دراز توں میں ایں شخص دی سوچ وچار تے منظم زندگی تے عاشق ہاں۔ اے نوجوان الیندا گھٹ تے لکھدا ڈھیر اے ۔ میݙا ایں ڳالھ نال اتفاق اے جو ہر او اکھّر جیرھا عوام دے حق وچ کاغذ دی کنڈ تے لکھیج ویندے بر حق اے ۔ آصف دیاں لکھتاں بے عمیق ہن ۔ نظماں لکھدے ، بیت بݨیندے ، غزلاں اہدے ، کہانی تے پوری دسترس ہس ، افسانے دا ماہر اے ۔ میں ایندا کیرھا کیرھا ڳُݨ ڳݨواواں ۔ چارے پیر دھوتا پورا پنج کلیان ۔ ایندی علمی ادبی خدمت انت شمار توں ٻہروں اے ۔ میں گنتی نمھی کریندا ایندے شاہکاریں دی ۔ میں ݙرداں سڑول لوکیں دی ایکوں نظر نہ لڳے ۔ نویں کتاب گھن تے آ لتھے رب دی دھرتی تے ۔ نانواں رکھیس موجود سمے دی سوجھل کتاب دا ’’ کھارے چڑھدی سک ‘‘ سک سرمایہ صدیں دا ، سرائیکی دھرتی ہمیشہ سک د سیک برداش کیتے۔ پار کوں اُروار دی سک اروار کوں پار دی۔ دھرتی دے رزق دے چشمے سُک ڳئے ، ڄئے سرائیکی دیس دے وطن کنوں بے وطن تھئے ، دھیریں ونڄ کراچی برتن دھوتے ساہوکاریں دے ، پتر ایاݨے مسقط ، دبئی ،کویت وچ اٹھیں دی دھروک دی ہاٹھ اچ چیکاں مار تے مردے رہ ڳئے۔ پچھوں سرائیکی دھرتی تے سک سغرانداں سنبھلیندیاں رہ ڳیاں میں کتاب دا ہک ہک ورقہ پڑھیے میکوں کتاب سوجھلا بخشیے ہݨ ’’ کھارے چڑھدی سک‘‘ تہاݙے نرم نازک ہتھیں دے لمس دی سک وچ ھے۔ کتاب وچ لکھیاں سڄاک نظماں ، اُشاک غزلاں ، ملوک سطراں ، نفیس اکھّر تے معشوق مصرعے جیرھے تساں پڑھ تے نہال تھیسو۔

صوفی تاج گوپانگ

اپݨی ڳالھ edit

جے تائیں شاعری دا سوال اے تاں شاعری میݙا عشق اے اتے عشق دے معاملات ہمیشہ دل دے تابع ہوندن ۔ عشق اچ انسان دی رائے کوں اتی اہمیت نئیں ݙتی ویندی جتی دل کوں ، انسانی سوچ ہمیشہ دل دی پچھلڳ راہندی اے ۔عشق اچ بندے کوں اے احساس نئیں راہندا جو لوک کیا سوچیندے پن ۔ بندہ کہیں دیں ڳالھیں تے کن وڑاوݨ دی بجائے دل دی منشاء کوں ملحوظ رکھیندے۔

جیویں میں آ کھ ڳیاں شاعری میݙا عشق اے تاں لازمی ڳالھ اے میکوں اپݨے عشق دی پاسداری کیتے دل دی ڳالھ منݨی ہئی۔ جیرھی میں نہ صرف منی اے بلکہ دل کوں اپݨے عشق دے اڳوں سرخرو کیتے۔ میݙا دل میں کنوں جیویں اتے جیرھا کجھ لکھویندا ڳئے میں اوندے پچھوں اللہ اکبر آکھ تے لکھدا ڳیاں ۔ چس دی ڳالھ اے ہے جو میکوں کئی پچھتاوا وی کائنی۔ پچھتاوا تھیندا وی کیویں ؟جیلھے ہک حقیقت اے جو انسان دے دل کنوں وݙا پارکھا ٻیا کئی کائنی اتے دل وچوں نکلدی ڳالھ ای کھری اتے پر اثر ہوندی اے ۔ رہی ڳالھ لوکیں دی پسند نا پسند دی تاں لوک تاں اللہ سئیں تے راضی کائنی میں کیا ݙاڑھی ہاں۔ میݙی شاعری وی جنھاں کوں پسند آندی اے جی بسم اللہ ،جنھاںکوں نئیں پسند آندی میں انھاں کوں ’’ لکم دینکم ولی الدین‘‘دے علاوہ آکھ ای کیا سڳداں۔

کیکوںبکھ دے قصے بھاندن کیکوں پیار دیاں ڳالھیں

ساکوں شعر وی لوکیں توں کیا پچھ تے لکھݨے پوسن؟

کتاب دا مسوّدہ تیار تھی ونڄݨ تے سک کوں کھارے چاڑھݨ دا وقت آیاتاں میں آپݨے دوستیں حافظ گلاب فیاض ، جمیل جاذب ، خالد آسی ، فاروق خان دریشک ، سعید ساخر ، ملک خالدمڑل ، عاشق حجاݨہ ، قاضی حسن افتخار ، اصغر ثاقب ، اسل گشکوری ، ملک نازک مڑل ، ابراہیم مشوری ، سہیل رضا ، ابراہیم جاہد اتے غلام رسول طاہر کنوں کتاب دی اشاعت بارے صلاح پچی تاں انھاں ساریں ایہا ولدی ݙتی ’’ نیکی اور پوچھ پوچھ‘‘

ڳالھیں پندھ کریندئین اے ڳالھ وی ٹُردی ٹُردی میݙے ابا حضور ماسٹر سیف اللہ صاحب ، انجینئر شاہ نواز خان مشوری ،( صدر سوجھل دھرتی واس ) ملک عثمان کریم بھٹہ ، مرشد حبیب شاہ ، قسور خان دریشک ، محسن کلاسرہ ، سعید خان پٹھاݨ ، جعفر خان بزدار ، رزاق سالک ، قسور بزدار ، غضنفر بزدار ، محمد عارف بکھر ، سرور اعواݨ ، عبدالمالک وڄڑ ، میثم حیدر ، اسحاق دانش ، حق نواز بکھر ، پروفیسر مرید عارف ، امداد اعواݨ ، انجینئر باسو ملک ، پروفیسر ساحر رنگپوری ، اسحاق علیم ، ارشاد ناصر ،محمد دین کہیری ، جام عابد ، زاہد گبول ، خلیل فریدی ، قاری بلال ، نصراللہ زہراݨی ، فیض مستوئی ، ابوبکر گوپانگ ، زاہد گݙواݨی، راشد مستوئی ، تہذیب شاہ ، تصوّر شاہ، مجاہد کلاسرہ، ذوالفقار کہیری ، عبدالکریم شفقت ، غلام حسین دریشک ، اعظم مہاروی ، ڈاکٹر شاہد، صفدر ٻوسݨ ِ نعمان فرید، قاری شاہد، طاہر عباس جسکاݨی ، خضر عباس جسکاݨی ، پنل جتوئی ، نواز تابش ، جنید بزدار ، طارق سونترہ ، عباس پٹھاݨ، ماجد شکیل ، ظفر جمن جتوئی، طاہر مگسی ، اعظم عادل ، انصر کھچی ، بلال ساجد ، سراج بھٹہ ، فیصل نذیر مگسی ، اللہ نواز مگسی ، سلیم سجاد ، زاہد سومرو ، رازق جھنڈیر ، انصر نذیر مگسی ، صفدر دریشک ، مرتضیٰ لشاری ، اللہ وسایا گورچاݨی ، افتخار کھوکھر ، اویس ملک اتے مجاہد گاذر تئیں پڄی تاں ٓانھاں وی کتاب چھپواوݨ دامطالبہ کیتا میݙے بھرانویں عزیزیں وچوں ڈاکٹر پرویز ، طاہر عباس بکھر ، ثناء اللہ سنی ، شاہد بکھر ، غلام شبیر بکھر ، سلیم بکھر ، نوید اقبال ، شہزاد عاشق ، نعیم ستار اتے سرفراز افضل تاں اتنا جذباتی تھئے جو میکوں اکھیونے تہاکوں کتاب چھپواوݨ وچ کئی مسئلہ ہے تاں مسوّدہ ساکوں چا ݙیوواساں کتاب چھپوا امدوں ۔ ایویں جیرھے جیرھے دوست بھرا تئیں کتاب دی اشاعت دی کئو پڄدی ڳئی ۔ او سُخنے ، درمے ٻانہہ ٻیل تھیندا ڳیاتاریں جتلا سنگت وچوں کیندا کیندا ناں گھن سڳساں جتھاں تک ناں دی ڳالھ اے تاںاتھاں عبدالسمیع مجاز سئیں ، منظور خان دریشک سئیں ، ڈاکٹر شکیل پتافی سئیں ، محمد اسلم رسولپوری سئیں، ڈاکٹر خلیل الرحمٰن سئیں ، مرشد کلیم الدین کوریجہ سئیں ، ظہور احمد دھریجہ سئیں ، خواجہ صالح محمد سئیں ، عبدالرزاق شاہد سئیں ، امجد فاروق ݙاہا سئیں ، طارق اسماعیل احمداݨی سئیں ، سعید اختر سیال سئیں ، محبوب تابش سئیں ، رئوف خان لُنڈ سئیں ، ڈاکٹر عباس برماݨی سئیں ، حفیظ النصیر سئیں ، ڈاکٹر جاوید پتافی سئیں ، پروفیسر اشکر فاروقی سئیں ، ریاض عصمت سئیں ، پروفیسر قاضی طاہر سئیں ، اصغر گورماݨی سئیں ، پروفیسر نصراللہ مستوئی سئیں ، مسیح اللہ گورچاݨی سئیں ، امان اللہ ارشد سئیں ، منور خاں بزدار سئیں ، بلال بزدار سئیں ، نادر مزاری سئیں ، اختر گوپانگ سئیں ، عبدالمالک خان سہراݨی سئیں ، مجید پتافی سئیں ، پروفیسر عبدالجبار صاحب ، حاجی عید احمد دھریجہ سئیں ، چوہدری محمد الیاس صاحب اتے شریف بزدار سئیں جہیں عظیم لوکیں دا ناں جے کر میں نہ وی گھناں تاں انھاں کوں کیا فرق پوندے انھاں دا ناں میں گھنساں وی سہی تاں ایں لوبھ تے جو دوستیں وچ پھوت مار سڳاں، جو اے جیݙے مہان اتے مہاندرے لوکیں نال میݙی نیاز مندی اے۔

آخر وچ میں گوبیز پینٹ، سوجھل دھرتی واس، مٹھن پریس دے دوستیں اتے غزالی ماڈل سکول ساہن والا دے سارے سٹاف ممبران دا شکریہ ادا کرینداں ۔ جیرھے کتاب دی اشاعت اچ میݙے ٻانہہ ٻیل بݨ تے سوہݨے سوہݨے مشورے ݙیندے ، محبتیں دے پھل کِریندے اتے میݙا ماݨ ودھیندے رہ ڳن۔

جاوید آصف

حمد edit

ساݙا رب نہ مندریں نہ وت صرف مسیتیں والا

ساݙا رب اے مہر ، مروتیں ، پیار پریتیں والا

جیرھا قدم قدم تے ساکوں پیار دا سبق پڑھیندے

ساݙے اندروں رس گھُلیندے کافیں گیتیں والا

ہک عرصے توں من ہے ماندا کیوں نئیں آندا edit

ہک عرصے توں من ہےماندا کیوں نئیں آندا

من کیتے کُئی موسم بھاندا کیوں نئیں آندا

اماں ہر کئی گھر ول آندے میݙا لالا

عید اُتے وی گھر نئیں آندا کیوں نئیں آندا

ݙینہہ کوں پتھ تے پائی دے چکر روز دے دھکّر

رات کوں سمدیں سر چکراندا کیوں نئیں آندا

اڄ کیا ݙیساں جے کر ملدیں جھیڑا لاتس

میݙیاں ونگاں لال پراندا کیوں نئیں آندا

میں حیران ہاں آخر او کیا چاہندا ہوسی

اوکوں پیار نئیں وارے کھاندا کیوں نئیں آندا

مُد کولوں ہِکا اُکرس اے تس ای تس اے

تس توں ویندا ہاں اے لاہندا کیوں نئیں آندا

یوسف نئیں تاں آصف یوسف ثانی تاں ھے

او یوسف بازار وکاندا کیوں نئیں آندا

دل تیݙی ڳوری ڳمدی ہئی ہݨ نی ڳمدی edit

دل تیݙی ڳوری ڳمدی ہئی ہُݨ نی ڳمدی

ایکوں ڳالھ تیݙی بھمدی ہئی ہُݨ نی بھمدی

پہلے میݙو جیں ݙینہہ توں نہ امدی ہاویں

میکوں مونجھ تیݙی امدی ہئی ہݨ نی امدی

بھانویں سچی کوڑی آس ݙیواوݨ سانگے

کندھ تے کانوَݨی ٻہہ لمدی ہئی ہݨ نی لمدی

پہلے وانگوں بھانویں میݙا عشق ریہا نی

پہلے جو وارے کھمدی ہئی ہُݨ نی کھمدی

میں ہیݨا ہاں میں ہیݨا ہم تیکوں میں تے

پہلے وی نہ تک پمدی ہئی ہݨ نی پمدی

اوں تھولی کوں تھولا کیتے نہ میں تھولا

ساݙی یاری ڄئے ڄم دی ہئی ہݨ نی ڄمدی

تیݙے ٻاجھوں آصف اکثر یاد تیݙی وی

میکوں سینے لا سمدی ہئی ہݨ نی سمدی

وصل وا جھلوڑا ھے edit

وصل واء جھلوڑا ھے

توڑ تئیں وچھوڑا ھے

اوندا حسن زابر ھے

میکوں عشق تھوڑا ھے

ساݙی ڳالھ کتھ سُݨدے

دل ازل توں ٻوڑا ھے

زندگی زنانی دے

ہر قدم تے دھوڑا ھے

عشق دے مدرسے دا

عقل تاں بھڳوڑا ھے

تانگھ دی تپشہ دا

مونجھ مُٹھ مروڑا ھے

روز الستوں عشق اساں تے کپڑا ہا ان سٹیا edit

روز الستوں عشق اساں تے کپڑا ہا ان سٹیا

جیندی لاڄ پلیندئیں ساݙا سارا جیوݨ کٹیا

تیݙا خفت اٹھیّے پہریں سوچ ساݙی تے حاوی

دل وی ٻجھیا ٻجھیا ساݙا چیتا پٹیا پٹیا

جیرھے ݙینھ توں ساݙا تیݙے نال تعلق جڑیا

ساݙا ہر ہک رشتہ ناتا جڳ جہان توں کٹیا

تیݙی آس اُسایاں بخشیاں تانگھیں خون سُکایا

ساݙا جُثہ سوچ تیݙی توں نہ ودھیا نہ گھٹیا

اساں شیعہ دے گھر شیعہ ، سنی گھر جئے سنی

اساں سوچ توں عاری ساݙا سبق رٹایا رٹیا

سچ تاں ہے جو آصف ساری دَین ہے پیار تیݙے دی

غزلاں ، نظماں ، ہنجوں ، آہیں سارا کھٹیا وٹیا

ٻڈھڑی ماء کوں ݙیکھݨ اوکوں منہ ݙکھلاوݨ آئی ہم edit

ٻڈھڑی ماء کوں ݙیکھݨ اوکوں منہ ݙکھلاوݨ آئی ہم

اوندے سُکے گھڑے تازہ پاݨی پاوݨ آئی ہم

ہائے ہائے ایویں ماء میݙی دے ادھ کھٹڑے تے دھپ ہئی

گھر تیݙے بھرڄائی میں جݙاں پچھلے ساوݨ آئی ہم

ابّے سئیں دا سارا ترکہ تیکوں بخشیا ہووے

ادّا میں تاں اتھوں اپݨیاں گݙیاں چاوݨ آئی ہم

کلہا ویر میݙا چھدرایاں کر کر تھک پیا ہوسی

روندے ٻال سما تے اوندا ہتھ بھڑواوݨ آئی ہم

کتویں ݙینہہ توں ایں چندری جائیداد دا شر پیا ویندے

اپݨا حصہ چھوڑݨ سانگے نوٹھا لاوݨ آئی ہم

قطعہ edit

تیں شرم حیا دی پیکر دیاں

کجھ شانداں وی شرمیلیاں ہن

تیݙی بکھ توں ٻہر نہ آ پوون

میݙیاں اکھیں بکھ دیاں بیلیاں ہن

تھی عشق جݙاں ہتھ واڳ پووے edit

تھی عشق جݙاں ہتھ واڳ پووے

کیا ہاں تے بھاڳ سُہاڳ پووے

کئی عشق ایہو جھاں تاگھا نئیں

جیندی منشا آوے جھاڳ پووے

نہ کنجری بݨدئیں عزت گھٹے

دل نال برہا دی جاڳ پووے

ٻئی کیا ہے لوڑھ فقیریں کوں

مل مونجھ دا کجل مساگ پووے

نئیں اڄ تئیں رانجھے لکّڑ سٹی

وت چارݨی شیت مہاگ پووے

چس ٻئی اے تانگھ دے تڑکے وچ

مل دل دا درد دُشاڳ پووے

خوش قسمت آصف لوک او ہے

مل جیکوں جوڳ بِراڳ پووے

بھانویں جو سیر دی شارک لڳی ھے edit

بھانویں جو سیر دی شارک لڳی ھے

ساݙی وی ہوند دی اک ٹک لڳی ھے

کیندی دستک دی کئو اے دل میݙے تے

سویلے دی کھڑی دھک دھک لڳی ھے

اساں تیکوں کیویں ہیں چھوڑ سڳدے

ساکوں تاں زندگی تیں تک لڳی ھے

میں بد نظری دا ہݨ قائل تھیا ہاں

جیرھے ݙینھ توں اوکوں عینک لڳی ھے

او گھم خوابیں دی نگری ول ڳیا ہا

میݙی اکھ رات جتلے تک لڳی ھے

نہ الیندا ہا، ہا الیندا پئے edit

نہ الیندا ہا ، ہا الیندا پئے

اے نہ ݙیکھو جو کیا الیندا پئے

کُئی تاں سمجھے ایندیاںوی محرومیاں

نال اپݨے کلہا الیندا پئے

کیندا حصہ ہے رزق تیݙے وچ

نال تیݙے خدا الیندا پئے

سچ تاں اے ہے جو توں نوھی آصف

تیݙے اندروں کئی ٻیا الیندا پئے

نہ کئی تمن خان وݙیرے نہ موچی دائے ہاسے edit

نہ کئی تمن خان وݙیرے نہ موچی دائے ہاسے

اساں پہلے پہل جݙاں ایں دھرتی تے آئے ہاسے

ساکوں شودر بݨیاں وی ا تھ مُد چوکھی تھئی ہوسی

سݨدوں پہلے سارے ہکے آدم دے ڄائے ہاسے

اساں پیار دی خاطر پہلا پہلا خون کیتا ہا

اساں حق دی جنگ اچ پہلے پہل قتل تھئے ہاسے

ہُݨ تاں اپݨی ہوند ہے اپݨے آپ کوں ݙسݨی پوندی

توں ہانویں تاں ہر ہک محفل دے مورھی تھئے ہاسے

تیݙے نظریں کجھ نہ ہووں شیت اساں اُوں ویلھے

پر اساں اپݨے نظریں وچ آصف کئی شئے ہاسے

کنڑک رنگے لوک جو ساکوں رُو ݙیندن edit

کنڑک رنگے لوک جو ساکوں رُو ݙیندن

شک نہ او وی روٹی دی خوشبو ݙیندن

عشق کݙاں کُئی موقع ݙیندے سوچݨ دا

عاشق تاں بھاہ ٻلدی وچ کر دھو ݙیندن

پیار ساݙے دی بھل بھل تاں چو طرفوں ھے

کیا تھیا جے کر مہݨے وی ہک ݙو ݙیندن

او ہے لوک تاں ہوندن لائق پجیجݨ دے

جیرھے چپ تھیں چپڑئیں کوں گھنگھرو ݙیندن

ممکن ہے ایں نال وی پراہ باکھ پووے

جیرھی بانگ ودے سوجھل گبھرو ݙیندن

قطعہ edit

ڳیا تاں ہامی قرار دی سک اِچ

تھی کے وت بے قرار ول آیاں

اڄ تاں ایں تھئے جو اوندے چہرے تے

اپݨیاں اکھیں وسار ول آیاں

میݙے چدھاروں جیرھی وساندر دی روشنی ھے edit

میݙے چدھاروں جیرھی وساندر دی روشنی ھے

اصل دے وچ تاں او میݙے اند ر دی روشنی ھے

میݙے اکھیں دے اڳوں ہے جیرھا جہان روشن

اکھیں دا دھوکئے یا واقعی منظر دی روشنی ھے

میݙیں اکھیں وچ کݙاں اِتی تاب کئی شے ݙیکھن

ݙکھالݨ آلی تاں تیݙے پیکر دی روشنی ھے

نہ میݙے گھر دا اندھارا اصلوں ہے سیت میݙی

نہ تیݙے گھر اچ تیݙے مقدّر دی روشنی ھے

پتہ نئیںول کیوں رکھی ہے آصف اُوں اپݨے گھر اچ

جیرھی اوندی نئیںتے ٻئے کہیں گھر دی روشنی ھے

نظم edit

کیابݨے ہا

ایں یخ دسمبر دی پالے رُت اچ

تیݙے بدن دی لطیف گرمی

میکوں نہ ملدی

تاں میں سوچینداں

میں سروں ننگے

میں ڳلو راݨے

داکیا بݨے ہا؟

آدم جنت چھوڑی ہوسی edit

آدم جنت چھوڑی ہوسی

ݙیکھاں دنیا کینجھی ہوسی

زندگی تیݙے ناں کرچھوڑاں

میݙی زندگی چوکھی ہوسی

نال رقیب دے توں نہ ہوسیں

شیت میݙی اکھ بدلی ہوسی

او ناراض ایویں تاں نئیں تھیا

ہنج اے اکھ توں نکھتی ہوسی

اچھا وت ہݨ اللہ ٻیلی

ڄُلدوں جتھاں روزی ہوسی

ہاں ڑے نندر نمھی امدی پئی

ساݙی دھی تاں سکھی ہوسی

نال نشانیں ݙسیا ہاسی

گھر دے اڳوں ٹالھی ہوسی

صرف سوچیندئیں پگھر آ ڳئے

اوندے شہر وی گرمی ہوسی

میں اونکوں نہ سمجھیا ہوساں

اے میݙی لا سمجھی ہوسی

کل توںمن اے مونجھا مونجھا

کیرھی ڳالھ تے مونجھی ہوسی

آصف ایویں فرض کریندوں

تیݙی ساݙی یاری ہوسی

بھانویں پیار کنوں انکاری لڳدی ھے edit

بھانویں پیار کنوں انکاری لڳدی ھے

او میکوں پہلے توں پیاری لڳدی ھے

کجھ اینجھے حالات بݨیے ہن ہُݨ میݙے

دلداری وی دنیا داری لڳدی ھے

آ تاں سہی توں اڄ وی ساݙی بیٹھک تے

سجھ اُبھریے تائیں روز کچاری لڳدی ھے

میکوں تاں ہے حور نظردی جنت دی

میکوں تاں کئی راجکماری لڳدی ھے

سو سٹھ سینگیاں پچھوں لا تے ٹُردی ھے

او تیکوں کیویں منہ ماری لڳدی ھے

کُئی رشتہ اتبار دے قابل نئیں رہ ڳیا

ساری سنگت بے اتباری لڳدی ھے

میں اوندے ݙکھ سݨ تے اپݨے وسر ڳیاں

میں توں خلقت ڈھیر ݙُکھاری لڳدی ھے

جیندا رستہ بھلیندے رہ ڳئے ہیں edit

جیندا رستہ تکیندے رہ ڳئے ہیں

اساں منتاں منیندے رہ ڳئے ہیں

او آیا ہا ملݨ کیتے اساکوں

اساں خود کوں ڳلیندے رہ ڳئے ہیں

اوں بکھ توں پیٹ تے پتھر ٻدھے ہن

اوکوں غزلاں سݨیندے رہ ڳئے ہیں

اساں تیکوں سݙیا ہے کتنے پھیری

خدا کوں انج سݙیندے رہ ڳئے ہیں

ݙیسوں کہیں پتر دی غلطی دے بدلے؟

تہوں دھیریں ڄݨیندے رہ ڳئے ہیں ؟

نکھڑ تیں توں کݙاں ہا جی جھلیندا

مسائیں جی کوں جھلیندے رہ ڳئے ہیں

میں آکھیے کیا ساݙی یاری لڳ سڳدی اے edit

میں آکھیے کیا ساݙی یاری لڳ سڳدی اے

آکھیس کوشش رکھو جاری لڳ سڳدی اے

میں آکھیے تیں جان وی جے کر منگی ݙیساں

آکھیس تیکوں جان وی پیاری لڳ سڳدی اے

میں آکھیے ہتھ ݙیکھ ستارے کیا اہدے ہن

آکھیس تیکوں عشق بیماری لڳ سڳدی اے

میں آکھیے کے توݨی تیݙا رستہ ݙیکھاں

آکھیس ݙیکھو زندگی ساری لڳ سڳدی اے

میں آکھیے کیا پیار اچ نکھڑݨ لازم ہوندے

آکھیس مختی کئی شے پیاری لڳ سڳدی اے؟

آکھیم آخر عشق اچ کیا کجھ وارݨا پوندے

آکھیس سر سودھی سرداری لڳ سڳدی اے

آکھیم کئی تنقید آصف دی شاعری اُتے

آکھیس کئی شے غیر معیاری لڳ سڳدی اے؟

کجھ اوندے عشق دی سینہ زوری وی ھے edit

کجھ اوندے عشق دی سینہ زوری وی ھے

کجھ اے دل آپ دردیں دا دھوری وی ھے

وت وی شے دے کیتے ٻال روندا کھڑے

جیب پیو دی بھانویں اوں پھلوری وی ھے

اپݨے گودے دا اخلاص اُتّر ہیوی

ہک حقیقت ہے غاصب لہوری وی ھے

چس دا لحظہ وی ٹِک تے نسے ٻہہ سڳیے

تیݙے ککر دی چھاں کجھ چھچھوری وی ھے

ول وی ݙُکھیں توں نی واند ملدی پئی

میݙے ڳل تاں فریدݨ دی ݙوری وی ھے

میں جتھوں اپݨیاں آہیں تیݙو پٹھ سڳاں

تیݙے اسمان کوں کیا کئی موری وی ھے

ساݙی وسوں دا وسدا تاں سئیں اے ساݙا

ھے مسلمان یا بھیل ، تھوری وی ھے

ساݙی دھرتی کوں وارث دی ٻہوں لوڑھ ہے

اے تاں لاوارثی نال چھوری وی ھے

تیݙے ورجیوے آصف نئیں مکدے پئے

چندر دی ݙیکھ عاشق چکوری وی ھے

نہ کئی دارو دوا ہے لوڑھ میکوں edit

نہ کئی دارو دوا ہے لوڑھ میکوں

اپݨا ہووݨ چھڑا ہے لوڑھ میکوں

کن میݙے سݨ سڳن الا میݙا

نال اپݨا الا ہے لوڑھ میکوں

تیکوں مل تے وی روح نئیں رڄدی پئی

شیت حالی کشا ہے لوڑھ میکوں

میݙے دردیں دا کئی بݨے دارو

کون اہدے دعا ہے لوڑھ میکوں

اپݨی مرضی دا ساہ گھنݨ سانگے

حصے سنویں ہوا ہے لوڑھ میکوں

میکوں ویڑھیا ہے سامری نانگیں

جنھاں کیتے عصا ہے لوڑھ میکوں

دل ہے کیتے جیں اکتفا تیں تے

نئیں تاں کیا کولوں کیا ہے لوڑھ میکوں

نئیں جو کیتی یزید دی بیعت

شیت کوئی کربلا ہے لوڑھ میکوں

سال پسالی درد اُنھاں دے پکھے رہ ڳن (قطعہ ) edit

سال پسالی درد اُنھاں دے پکھے رہ ڳن

جیرھے ݙکھ اچ لوک نظردے سکھے رہ ڳن

بھت چڑھوئی دا چاوݨ وی کئی جت کیا آندا

اِتھ تاں اپݨے ٻال چڑھوئی دے بکھے رہ ڳن

ظلم اڳوں کجھ تھیوے زاری نئیں کرݨی edit

ظلم اڳوں کجھ تھیوے زاری نئیں کرݨی

کہیں دی خود تے وحشت طاری نئیں کرݨی

ہُݨ ظالم دی اکھ اچ اکھ پا ݙیکھݨا ھے

بے کھوندی اپݨی خود داری نئیں کرݨی

دل دے بدلے دل دی شرط نہیں رکھݨی

دل دے در حق دنیا داری نئیں کرݨی

جے تائیں ساݙا کئی ہمسایہ بکھا ھے

حج ، عمرہ کیا صرف زواری نئیں کرݨی

سرداری دی پڳ دا نئیں حقدار سروں

جے دلیں تے اُوں سرداری نئیں کرݨی

تھی سڳدے کل وقت تیکوں مجبور کرے

منت میڑھ اساں ہر واری نئیں کرݨی

جیکر حق دا ساتھ نئیں آصف ݙے سڳݨا

حق دے راہیاں دی راہ ماری نئیں کرݨی

اُتھارا edit

کل فٹ پاتھ توں لنگھدیں ݙٹھم

بجلی دے ہک کھمبے ہیٹھوں

ݙو نابالک سکیاں بھیݨیں

ڳل تے ڳل رکھ سُتیاں پیاں ہن

نندری نندر اچ ہک الاݨی

جیویں نندر اچ لوک وپھلدن

ساݙے گھر اچ ساکھے بکھے

لوکیں دی بچراند سوائے کیا لاتھا ہا

بس ہݨ اڄ توں

کہیں اوݙن دیاں دھیریں بݨ تے

اوندے نال کُٹیسوں روڑے

مُک ویسن اے دھکے دھوڑے

روٹی وی رڄ ملسی

پیسے پا وی تھیسن

شے نہ گھنسوں

کوڑی کوڑی ، دھیلا دھیلا کٹھی کر تے

نواں محل بݨیسوں

گھر اچ ہر ہک ستر رکھیسوں

ماء پیو کوں گھن آئوسوں

ساݙی ماء کہیں اوپرے گھر اچ

تھاں مانجݨ نہ ویسی

نہ ݙٹھا ہانے تاں سو اتراض ہن edit

نہ ݙٹھا ہانے تاں سو اتراض ہن

ݙیکھ تیکوں واہ واہ لاتی کھڑئین

ڈھیر کئی تتلیاں پھلیں کوں چھوڑ تے

تیݙے ہونٹیں تے نگاہ لاتی کھڑئین

ول وی پتھر دل اونویں پتھر کھڑن

پتھریاں تاں لا الہ لاتی کھڑئین

ڈھیر ݙٹھیاں ہم زمانے وچ اکھیں

اے مگر سارئیں کوں راہ لاتی کھڑئین

او گناہ جیرھے اساں کیتے وی نئیں

او ذمے ساݙے گناہ لاتی کھڑئین

لوک بارش دی دعا منگدے کھڑن

شہر دیاں کندھاں وی ڈھاہ لاتی کھڑئین

طلب دا تانگھ تیݙی دا تماشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے edit

طلب دا ، تانگھ تیݙی دا تماشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

تیݙے ہر نقش کوں اڄ بے تحاشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

میکوں رخسار تے ہنجوں دے ہاشیے مارݨے پئے ڳن

اونکوں وی ہجر دی ہُج دا اے ہاشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

ضرورت پر ضرورت ہے انا دی اَونس کڈھ چھوڑی

میکوں جذبات اپݨے د ا اے لاشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

لکھیا ہووے متاں جو نوکرئیں توں بین چو ڳیا ھے

اونکوں اخبار دا ہک ہک تراشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

جیکوں ہر رات کل تئیں چندر پڑ پا تے کھݙیندا ہا

میکوں اُوں چندر دا چہرہ ݙُراشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

کتھ ہݨ منہ منہ مونجھ دی پیّل کتھ او کھیل تماشے edit

کتھ ہُݨ منہ منہ مونجھ دی پِیّل کتھ او میل تماشے

ملھڑیں ،کوݙیاں ،چوکیاں، ٹھیٹر، کھاڑے کھیل تماشے

جیوݨ دے دریا وچ ٹھلدی ویلھے دی ٻیڑی تے

اپݨے ہتھیں ہک ہک کر تے ٻیٹھوں ٹھیل تماشے

ساکوں ݙوم ، مراسی نٹوے جئیں ناں ݙیوݨ والو

ساݙی ہوند ݙکھائن تہاکوں شام سویل تماشے

پچھلی ہاٹھ دی لُنڳی دے جھیڑے توں ایویں لڳدے

کجھ ݙینھ دے مہمان ہِن ساݙے شہر دے میل تماشے

ناں جو ہانویں بھریے جیرھا پیر فرید دا میلہ

سݨسیں تاں ارمانی تھیسیںجو ہن ہیل تماشے

یاد edit

سدھ نئیں

اے کئی واقعی مونجھ اے

یا کہیں مونجھ دی لُونجھ پلونجھ اے

دل توں تھیندی ہنجوں بݨ بݨ

اکھ دی واٹ گزردی پئی اے

یا وت بھانویں

نویں یاد نسردی پئی اے

قطعہ edit

مونجھ وچ کُئی ایہو جھاں جادو ھے

من کوں کُولا پشم کریندی ھے

صرف غم نئیں پُسیندے پلکیں کوں

خوشی نیناں کوں نم کریندی ھے

آئی اے تیݙی یاد اڳیرے edit

آئی اے تیݙی یاد اڳیرے

نکھتی ہے فریاد اڳیرے

اپݨے آپ کوں یاد آیا ہاں

ڈھولا تیݙے بعد اڳیرے

آدم دی تذلیل کیتی ھے

وت ہک آدم زاد اڳیرے

میݙے لب تے لمس تیݙے دا

ہا کئی عجب سواد اڳیرے

اُوں توں ودھ غمگین نظردے

جتنا ہا او شاد اڳیرے

میکوں قید دا مہݨا ݙے ڳن

کجھ پکھی آزاد اڳیرے

تیݙی مونجھ مُہاڑی ملی راہندی ھے edit

تیݙی مونجھ مُہاڑی ملی راہندی ھے

میݙی ہیٹھ پہاڑ دے تلی راہندی ھے

شہر محلہ وی بدلا تے ݙیکھ گھدے

تیݙی یاد تاں ڳلی ڳلی راہندی ھے

کہیں منظر کوں جاہ نئیں ݙیندی راہوݨ دی

مُد توں ا کھ دے گھر اچ کلہی راہندی ھے

اماں سیݨ دعا تیݙی دا صدقہ ھے

ہر ہک مونجھ مصیبت ٹلی راہندی ھے

نہ نظریں تاں کیا کیا وپرے پوندے ہن

ݙس پوندیں تھئی یار تسلی راہندی ھے

بدنامی وی زینہ ہے ہک شہرت دا

تیݙی ساݙی ڳالھ تاں چلی راہندی ھے

گھر توں دور کیندا پردیس اچ دل لڳدے

کوئی لوڑھ ، ضرورت جھلی راہندی ھے

تیں توں ہٹ تے کجھ وی سوچ نمھی سڳدا

تیݙی سوچ میݙا اڳ ملّی راہندی ھے

ایہے کلیاں ہوندئین ہک ڈیٖنھ پھُل بنڑدئین

کلی آخر کے تائیں کلی راہندی ھے

توں گزریا ہئیں میݙاآندری ٻجھ گھندے

سجھ ابھریے تئیں روشن ڳلی راہندی ھے

ہک تاں آصف میݙو خود وی نئیں آندی

میݙے ساہ وی آپ ݙو جھلی راہندی ھے

او وی اختا تھیندا ہوسی edit

او وی اختا تھیندا ہوسی

جیلھے کلہا تھیندا ہوسی

تیکوں عرش تے سݙیا ہاسی

کلہا مونجھا تھیندا ہوسی

کیندے ہنجوں نال سمندر

آخر کھارا تھیندا ہوسی

اماں ڑی پیلھوں د ا ذائقہ

ڄاپے کینجھا تھیندا ہوسی

کل توں جیندے ٻال بکھے ہن

ماء کوں چنتا تھیندا ہوسی

ٻالیں کیتے ونڑجوں نہ چا

امب کتنے دا تھیندا ہوسی

اے تاں وہم گمان اچ نہ ہا

پیار اچ دوکھا تھیندا ہوسی

آصف میݙے ناں آوݨ تے

اودرا اودرا تھیندا ہوسی

اے جیرھاعشق اے edit

اے جیرھاعشق اے

اے جیرھا عشق اے

اے جیرھا پیار اے

لحظے دی چس اے

کس اے، خواری اے

پر اوں پل دی

چس وی اصل وچ

صدیاں تے بھاری اے

اے جیرھا عشق اے

اے جیرھی جوت اے

سسی اے ہوت اے

ہیر تے رانجھا اے

سوہݨی ماہینوال اے

شیریں فرہاد اے

مادھو مادھو لڳا اے

تھیا شاہ حسین اے

کربلا ،حسین اے

روہی اے فرید اے

اکھ اے دید اے

کھݙ اے کھُری ھے

اے جیرھا عشق اے

موسیٰ ہے طور اے

شاہ منصور اے

رادھا ہے شام اے

سیتا ہے رام اے

ساہ ہے سک اے

سو دی ہک اے

اے جیرھا عشق اے

اے جیرھا نور اے

روحاں دا ملاپ اے

رب دا ظہور اے

اے جیرھاعشق اے

اے جیرھی ذات اے

سئیں دا ہے جلوہ

سئیں دا ای عکس اے

اے جیرھا عشق اے

بوہے شاہ عنائت دے

بلھے شاہ دا رقص اے

اے جیرھا عشق اے

اوندے سفریں دا جیکر تھل نہ ملدا edit

اوندے سفریں دا جیکر تھل نہ ملدا

میݙی زندگی دا میکوں کل نہ ملدا

او پل دا پیار زندگی دی اُداسی

چنڳا ہا پیار دا او پل نہ ملدا

جیکر اوکوں میں خود نہ بھیت ݙیندا

کݙاہیں اوکوں ایں نیں دا تل نہ ملدا

ہوندی اڄ وی کہیں او دیہہ دی باندی

بدیعل کوں جے کر سیفل نہ ملدا

ہوندی اتھ وی جے کر کوئی عدالت

میݙی محنت دا تیکوں پھل نہ ملدا

میݙے لب نال میݙے لب نہ ملدے

تیݙے ڳل نال جے کر ڳل نہ ملدا

ملیا نہ ہا تاں سک ہئی مل پووے ہا

تے ہݨ مل تے سوچینداں بھل نہ ملدا

تیݙے چولے دے اے بسنتی پھُل edit

تیݙے چولے دے اے بسنتی پھُل

تیں توں خوشبو پنݨ نہ آئے ہوون

یا تیکوں ڄاݨ اپݨا کئی ہم جنس

نال تیکوں گھنݨ نہ آئے ہوون

مونجھ ماری ویندی اے edit

مونجھ ماری ویندی اے

پئی منجھاری ویندی اے

تیݙی سوچ پووے تاں

رات ساری ویندی اے

سر ویندے نہ سر کنوں

پئی خماری ویندی اے

شہر چھُٹدے جیں ویلھے

شہر داری ویندی اے

مل پووݨ تے وی کتھاں

بے قراری ویندی اے

بعد تیݙے دل میݙی

تھئی آواری ویندی اے

مونجھ میل لاوے تاں

ہنج ہُکاری ویندی اے

کیوں ادھیک وچ ساݙے

کندھ اساری ویندی اے

دل جیہیں رسول تے

سک اتاری ویندی اے

صرف یار نئیں ویندا

نال یاری ویندی اے

بے بھلویں اڄ کھلدی ہسدی آ ڳئی اے edit

بے بھلویں اڄ کھلدی ہسدی آ ڳئی اے

مردہ روح وچ نویں زندگی آ ڳئی اے

شیت کہیں دیاں زلفاں آ پن چہرے تے

سجھ دے منہ تے جھُڑ دی ٹُکڑی آ ڳئی اے

سدھ نئیں پھُل دے کن اچ تتلی کیا آکھیے

پھُل دے منہ تے یکدم سرخی آ ڳئی اے

مسیں مُسک ولی ہئی میݙے ہونٹاں تے

مونجھ تیݙی وی پچھدی ڳچھدی آ ڳئی اے

اوندا ہتھ یتیم دے سر توں چو’ ڳیا ھے

اوندے ہتھ اچ اڄ کل تسبی آ ڳئی اے

تیݙا ناں کیا آئے اج میݙے ہونٹاںتے

جیویں میݙے منہ اچ نِصری آ ڳئی اے

نانگ بݨا تے پیش کریسی لوکیں وچ

جیں ہتھ کہیں دے عیب دی تھڳڑی آڳئی اے

ٹھڈڑی مٹھڑی واء دے جھولے آندے پن

شک نہ آصف تیݙی وستی آڳئی اے

اپݨے ہونٹیں تے آہ رکھی رہ ڳئے edit

اپݨے ہونٹیں تے آہ رکھی رہ ڳئے

او ݙکھالے دی چاہ رکھی رہ ڳئے

میݙے سینے تے ہتھ نہ ہا اوندا

میݙے سینے تے بھاہ رکھی رہ ڳئے

منہ کنوں پیار پیار لائی رہ ڳئے

دل توں نکلݨ دی راہ رکھی رہ ڳئے

کفر پلدا ریہے اوندے اندر

لب اُتے لا الہ رکھی رہ ڳئے

اوں رقیبیں کوں وی رنجایا نئیں

میݙی دل اچ وی جاہ رکھی رہ ڳئے

کیرھے ویلھے نکھڑ ونڄوں آصف

دل ہا تلی تے ساہ رکھی رہ ڳئے

خیال edit

خیال پکھیاں دی کار ہوندن

اے آسوں پاسوںساݙے اݙردن

شہابِ ثاقب دے وانگ پھٹ تے

اتھاں فضا وچ اے آ بکھردن

وحی دے وانگو شعور ساݙے تے آ اُتردن

شعور ، تحت الشعور دیں اے کُٹھالیں وچوں

گزر تے چیتے دے وچ سنجردن

اساݙی شاعری

نثر اساݙی

یا ڳالھ ساݙی وچوں نسردن

خیال اندروںساݙے اُبھردن

اساں ڳل ڳئے ہیں یا ڳالی ودے ہیں edit

اساں ڳل ڳئے ہیں یا ڳالی ودے ہیں

ڳجھے تاں کائنسے گالی ودے ہیں

ساکوںبکھ ، ݙکھ دے نہ ݙے ہُݨ ݙراوے

اساں ہر شے ݙٹھی بھالی ودے ہیں

پلو وچ ٻیا تاں کجھ کائنی اساݙے

تیݙی ہک پیت ہے پالی ودے ہیں

تیݙا ہتھ کیا چھٹے میݙے ہتھیں توں

اساں اڄ تئیں ہتھوں خالی ودے ہیں

ہیسے اپݨے کنھائیں خواہشیں دے قاتل

جیندے تھئے آپ اقبالی ودے ہیں

کنھاں ݙینہاں توں گھر اچ بھاہ ٻلی نئیں

شہر اچ تہوں تاں بھاہ ٻالی ودے ہیں

تیݙی ہک سوچ دے آصف مہابے

یکے وپرے سروں ٹالی ودے ہیں

اکھیں کوں بکھ رہ ڳئی لب کوں پیاس رہ ڳئی

پھُل توں نکھڑ کے تتلی ݙاڈھی اداس رہ ڳئی

کیا ہر محبتی دا ہک مونجھ ہے مقدّر

دل نال نت کریندی ایہو اِکاس رہ ڳئی

تیں توں وچھڑ کے سانول ول نہ سنجر سڳیوسے

تیݙی اکائی تے بس ساݙی اساس رہ ڳئی

جے یاد وی رہی تاں بس اوندے در دی دستک

ہر آس جیندے در توں تھیندی نراس رہ ڳئی

کونجاں ولا نہ ولیاں خوشیاں سروں نہ پھلیاں

ہک ہجر راس رہ ڳیا ٻئی مونجھ راس رہ ڳئی

ہر پھیر ایندی چوݨ اچ آیا تاں اوہو آصف

دل بے شناس منڈھ دی ہئی بے شناس رہ ڳئی

جے توݨی دم اچ ہے دم تیݙی قسم edit

جے توݨی دم اچ ہے دم تیݙی قسم

اساں تیݙے ہیں صنم تیݙی قسم

درد دا دارو سراپا ہے تیݙا

روح ہے تیݙی پشم تیݙی قسم

تیݙٖے غم دی سلطنت میݙی جگیر

دور ہن دنیا دے غم تیݙی قسم

ایں جنم نہ مل سڳیوسے جے تیکوں

بھال رکھسوں ہر جنم تیݙی قسم

جے توݨی تیں نال رہ ڳیاں جانیاں

نئیں ٹکیے بھوئیں تے قدم تیݙی قسم

تیݙی قربت دے مہابے دہر تے

قائم ہے ساݙا بھرم تیݙی قسم

میں تاں اڄ وی اونویں آصف ہاں تیݙا

تیݙے پیریں دی قسم تیݙی قسم

دل دے نال اڄ دلبر کھیݙدا رہ ڳیا ھے edit

دل دے نال اڄ دلبر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

اکھیاں وچ ہک منظر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

ڄاپے اینجھا روڳ تاں ہس کئی اندر دا

سجھ ابھریے تائیں جھمر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

ماء دا دل ہا سولی ٹنگیا رہ ڳیا ھے

ٻال کندھی دے اوڈھر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

نال ڳلی وچ پرسوں خود کش حملہ تھئے

پورے شہر جیندا ݙر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

کل ہک بے گھر ٻال ڳلی دے نکّڑ تے

ٻالیں دے نال گھر گھر کھیݙد ا رہ ڳیا ھے

خدا ڄاݨے جو کیا ہے مونجھ تیݙی edit

خدا ڄاݨے جو کیا ہے مونجھ تیݙی

ڳئی انگ انگ سما ہے مونجھ تیݙی

ریہے روزی دے غم وی اپݨی جاہ تے

اُنھاں کولوں سوا ہے مونجھ تیݙی

جتھاں توں ہئیں نہ ہے کُئی یار سنگتی

اتھاں ہک معجزہ ہے مونجھ تیݙی

ٻیاں مونجھاں وی ہوسن جڳ جہان اچ

سبھے مونجھیں دی ما ہے مونجھ تیݙی

ولا ہک وار دل تے دم کرو چا

میکوں آ ڳئی ولا ہے مونجھ تیݙی

جے تُل سڳدی تاں تیݙو لکھ بھڄیندا

میکوں ائی کے تلا ہے مونجھ تیݙی

اساں آصف رکھیسوں سر اکھیں تے

جیکر تیݙی عطا ہے مونجھ تیݙی

اڄ توں ایہو گلشن دا ہُݨ قاعدہ جوڑیا ونڄے(قطعہ) edit

اڄ توں ایہو گلشن دا ہُݨ قاعدہ جوڑیا ونڄے

سلّا بھلّا عاشقاں دا وی دل نہ تروڑیا ونڄے

ڈھیر نہیں تاں جیں ویلھے پھُلیں دی چوݨی تھیوے

بُلبل تے تتلی دا حصہ لازمی چھوڑیا ونڄے

ٻس ایں ڳالھ تے گُر مکݨا ہا edit

ٻس ایں ڳالھ تے گُر مکݨا ہا

ہتھ ٻدھݨے ہن سر جھُکݨا ہا

ہیٹھوں اتنا نا انصافیاں

شہر دی ٻوہڑ تاں سُکݨا ہا

اوندے پیر اچ کنڈا چبھدا

ہاں تاں ساݙا ای ݙکھݨا ہا

ہک تاں رات نہیں مکدی پئی

چاہ سگرٹ وی ہُݨ مکݨا ہا

جیلھے اوندی پُک تے ہاسے

اوندا وار کیویں چُکݨا ہا

سک دے سجھ کوں بھولا نہ ہا

ساݙا دل وی پھل ݙکھݨا ہا

اوندے عشق دی اکھ اچ ہاسے

اوں توں کیرھے سر لکݨا ہا

اوندے جوش جلال کوں ݙیہدیں

آصف ساݙا ساہ سُکݨا ہا

حصہ داری (نظم) edit

بکھ توں مر ڳئے غریب ہمسایہ

بھانویں اوندا اساݙی رادھی وچ

ݙاہویں ویہویں دا بھئی ولپّا ہا

ݙاہویں ویہویں تاں کیا؟

چلیھویں دی

حصہ داری اونکوں نسے بخشی

کیں آکھی بس یاری لاوݨی پوندی ھے edit

کیں آکھی بس یاری لاوݨی پوندی ھے

یاری لا تے توڑ نبھاوݨی پوندی ھے

رکھ سڳدے کئی یاد کہیں کوں کے تاݨی

اپݨی ہستی یاد ݙواوݨی پوندی ھے

سدھے انڳلیں نال نہ نکلے گھیو جیکر

سدھی انڳل انت ݙڑاوݨی پوندی ھے

دل آ تیکوں آخر کݙݨ شعور آسی

ہر ہک ڳالھ تیکوں سمجھاوݨی پوندی ھے

اے کیا بندہ ہار دے ݙر توں کھیݙے نانہہ

کہیں ویلھے قسمت ازماوݨی پوندی ھے

بلھے وانگوں آصف یار دی چوکھٹ تے

گھنگھرو ٻدھ تے جھمر پاوݨی پوندی ھے